Ze zeggen dat ik altijd naar saaie muziek luister. Muziek van een man met een gitaar, of 2 mannen met een gitaar. Of twee gitaren zelfs. In ieder geval: muziek om bij in slaap te vallen. Van deze vooroordelen trek ik me heus niets aan. Phoenix ken ik bijna net zolang als dat ik die “saaie” muziek ken. En Phoenix vond ik al briljant sinds ik If I ever feel better hoorde. Frans accent, lekker retro, lekker danceable en toch niet fout. Op het randje. De albums United en Alphabetical waren al zeer goed, maar Phoenix overtreft zichzelf ECHT hier. Ik heb het album pas 2 dagen en het is gewoon een briljant, vrolijk, lekker, geweldig album. Het Franse accent is de zanger gelukkig nog niet kwijt en ook die oude vertrouwde stijl met lekkere gitaarrifjes hebben ze behouden.
Wat maakt dit album dan beter dan de vorige twee? De explosie. Voor het eerst krijg je het gevoel dat de explosies die wellicht plaatsvinden tijdens de live optredens van band ook op de plaat zijn gevangen. Jammer is het dan dat Phoenix misschien wel nooit gaat doorbreken, omdat ze Frans zijn… Er hoeft maar één telecombieder op te staan en Long Distance Call in een reclame te gebruiken en ze zijn er. Ik zweer het. Dan is de exclusiviteit misschien eraf, maar ik kan me troosten met de gedachte dat ik ze eerder kende. Lekker puh.
No consolation prizes
Spit out your lies & chewing gum
Cut off your hair yeah that’s it!
If you look like that I swear I’m gonna love you more
(Constellation Prices)
Oké, nog eentje dan…
I’m far gone but your long distance call
And your capital letters keep me asking for more
It’s never been like that
(Long Distance Call)
It’s Never Been Like That is sinds afgelopen maandag overal verkrijgbaar, op Source / EMI / Virgin hoe dat label ook moge heten. Dat ene grote label.
