Maak het mooier

Maandag is echt de ergste dag van de week, denk ik. Ik heb er vrijwillig voor gekozen om mijn maandag om 9 uur te laten beginnen, zodat ik op dinsdag vrij ben, maar de maandag is zwaar. Zelfs als je tot 8 uur kunt uitslapen. Omdat ik mijn werk als student-assistent soms ook thuis kan doen, hoef ik niet eerder op te staan. Om mezelf echter ECHT goed aan het werken te krijgen als ik dan thuis werk, is moeilijker. Ik kreeg mezelf dan ook niet overgehaald om met Sondre Lerche’s Two Way Monologue in beweging te komen. Tien over half 9 realiseerde ik me dat ik er nu echt uitmoest. Ik liep de trap af. Nog een trap. Ik ontbijt. Mijn moeder komt uitgeput de kamer binnen, ze was namelijk even hardlopen. Om 8 uur ’s morgens. Respect. Ik ruim mijn gedeelte van de tafel af, mijn zus kan uitslapen en heeft daarom nog niet ontbeten, loop de trap op, zet mijn computer aan en concludeer dat het pas 9 uur is. Ik ben op tijd klaar om te gaan werken.

Maar ik ben nog niet bereid om in een volautomatische machine te veranderen. Vandaag voelt aan als overbodig. Zelfs Phoenix – overigens is hier het hele album te beluisteren, maar dat ter zijde – is nu even te veel. Gedachteloos lees ik mijn mails. Ik krijg een mail van Renée, of ik de SVN-site wil bijwerken. Ter kennisgeving aangenomen. Vrijwilligerswerk. Daar doen we niet aan op maandagmorgen. Ook de mails van mijn vader voor de site van de parochie (waar ik voor betaald krijg), laat ik even liggen. Het voelt vroeg. Surfende probeer ik wakker te worden. Het is 10 uur als ik mij realiseer dat ik moet gaan werken. Dan maar een uur langer doorgaan.

Langzaam kom ik op gang. Ik begin mijn werk bijna leuk te vinden als het alweer half 1 blijkt te zijn. Ik moet naar school. Nog 26 minuten en mijn bus naar de universiteit vertrekt. Ik eet en jat nog wat extra brood mee en met flinke wind tegen probeer ik de bushalte binnen 8 minuten te halen. Met succes, maar de bus kwam 10 minuten te laat. Blijkbaar had die ook wind tegen. Daarna had ie wind mee, want hij deed heel moeite om de bus na hem ruim voor te blijven en hij was met 20 minuten in Nijmegen, misschien wel een record, voor de bus van 4 voor 1 dan.

Op de universiteit word ik gevuld door een gevoel van leegte (kan dat?), jahoor, het is niet zo vervelend, maar de lessen van vandaag kunnen me niet boeien. Ik dwaal enkele malen af, en op een gegeven moment wordt mij de vraag gesteld (werkcolleges…) terwijl ik in gedachten ben verzonken. Ik had nog net wel meegekregen dat er een vraag werd gesteld. Ik verplaatste mijn blik naar het papier en deed alsof ik diep nadacht. Zo was er vanzelf een medestudent die wel het antwoord wist. Gered. Vervolgens moest ik rennen om mijn bus alsnog te halen. Die bus was – uiteraard – stampvol en het viel me nog mee dat er geen teringlange avondspits stond.

Een tijd geleden heb ik eens tegen mezelf gezegd: “Als de dag kut is of gaat worden, dan maak je hem toch zelf leuk?” Onder het motto “Maak het mooier”… Dat probeer ik dan. Soms lukt dat. Vandaag niet. Maar dat was misschien wel duidelijk.

Practise, painless
Homeless and pointless
You’ll find me, you’ll find me
In the lost and found
In the lost and found
In the lost and found
(Lost and Found – Turin Brakes)