Eerst Coparck dan maar. De supportact. En je kent ze stiekem van de Milnerkaas-reclame. Dat van yeah, yeah,yeaaaaaaaah, I saw the lights coming in from the clouds. Ik dacht altijd dat dat The Sheer was, maar dat is dus helemaal niet. Haha. Nee. Ze waren wel oké, ze deden goed hun best, maar ja, vergeleken met wat daarna kwam, Elbow dus (maar dat had je vast door), viel het natuurlijk in het niets.
Nou goed, Elbow dus… Openend met Station Approach (as usual) begonnen we subtiel naar de eerste climax toe te werken, velen zouden er nog volgen. Red verzuimden ze in de Heineken Music Hall te spelen, maar dit keer was het meteen het 2de nummer. Daarna volgde een mix van nummers van Leaders of the Free World en de twee daarvoor verschenen albums Asleep In The Back en Cast of Thousands. De set was foutloos. Geen enkel moment, geen enkele seconde verveelde (behalve in het begin, voordat ze opkwamen, want er schenen wat technische problemen te zijn).
In hoog tempo werkt Elbow de nummers af, maar niet zonder de aandacht voor details te verliezen. Mexican Standoff wordt opgedragen aan een meisje in het publiek dat ook altijd heel erg jaloers is (wie zou het niet zijn, als Guy Garvey het vraagt?). Persoonlijke hoogtepunten waren de titeltrack van het laatste album, Great Expectations, Switching Off, Newborn (de vaste afsluiter) en single Forget Myself. Bij dit laatste nummer dook Guy Garvey het publiek in om al daar te dansen en andere mensen mee te laten zingen. Een bezorgde beveiliging keek toe wat er met het snoer gebeurde en Guy had wel hulp van de eerste rij (hee, daar stond ik!) nodig om weer terug op het podium te komen.
Elbow greep meteen de gelegenheid aan om een nieuw nummer te proberen, Friend Of Mine, waar er nog arrangementen voor drum en (bas-)gitaar moesten worden geschreven, alleen pianobegeleiding dus. Guy Garvey trekt zijn strot open, zijn stem wordt steeds wanhopiger. Climax na climax volgen, afgewisseld door wat experimentelers (“McGreggor”) of een klein, lief liedje over vriendschap (“Puncture Repair”). Elbow kan goed opzwepende nummers schrijven, maar blinkt toch echt uit in de romantische, rustige nummers, waar toch nog plek is voor humor. De teksten zijn gemeend. De arrangementen kloppen. De sfeer is authentiek. Elbow is een van de beste bands van deze tijd. Nu maar hopen dat de rest van de wereld daar niet achter komt.
Setlist
Station Approach
Red
Leaders Of The Free World
Great Expectations
Fugitive Motel
Mexican Standoff
Good Day
Switching Off
McGreggor
Friend Of Mine
Scattered Black And Whites
Forget Myself
—
Puncture Repair
The Stops
Newborn
Enkele audio-opnames van dit concert komen later.
3 reacties
Ach, ik zie ’t al: jij was ook in de Melkweg. Verrassend vond ik trouwens vooral ook ‘Red’, dat een geheel ander arrangement kreeg dan op de plaat. Het werd gewoon een agressief nummer!
Een minder punt vond ik ‘Fugitive motel’: hij deed een bepaalde ‘hook’ in het refrein anders en daar werd dat prachtige refrein ineens een stuk minder mooi van.
Verder: prachtig concert hoor. Ja, ik was ook al bij dEUS geweest en toen gold voor mij ook al, dat het concert door het Elbow-voorprogramma nog veel mooier werd.
dEUS live was trouwens ook prachtig hoor; heb ik ook al 3x gezien.
Hmm, misschien als ik thuis ben weer ff downloaden…the whitest boy alive is ook nog steeds geweldig 🙂
kus
Red was inderdaad heel erg goed gedaan. 🙂 Die hook in het refrein van “Fugitive Motel” is me niet opgevallen. Helaas is de opname daar te hard om terug te luisteren. Ach ja, het was het geld meer dan waard, de tijd ook en ze moeten maar gauw weer terug komen met bijvoorbeeld I Am Kloot of Indigo Jones :).
@budje: zeker doen, en soms heeft het tijd nodig om te groeien. Als je wat “stevigs” wil: “Forget Myself”. Rustiger: “Great Expectations”, “Switching Off” en vele anderen. “Newborn” is heel bijzonder, begint rustig, maar werkt naar een enorme climax. “Any Day Now” heeft een heel erg typische sfeer. En zo kan ik nog even doorgaan :).