Tips gevraagd

Ik hou van tips. “Hee, je moet deze band echt horen!” Of: “hee, deze film is echt heel erg mooi!” Kom maar met die tips. Raad me vooral iets goeds aan in de comments van deze log. Maar niet te vaak hetzelfde. Want zodra ik van iedereen hoor dat “het” echt een goede film is, gaat ie me vanzelf tegen staan, dan hoef ik hem al meteen niet meer te zien. Het duurt dan heel lang voordat ik mezelf zover kan krijgen om hem ook daadwerkelijk te kijken. EN als ik hem dan ga kijken, schaam ik me voor mijn ontwijkingsgedrag… Nu hoor ik jullie roepen: “Voorbeeldje?” Dus ik zeg: “VOORBEELDJE!”

1x aangeraden: GARDEN STATE
Jeanne uit Amerika. Naast het meehelpen met het maken van die goede oude Plain-site, raadde ze me ook een film genaamd Garden State aan. Die moest toen nog in Nederland uitkomen, maar in Amerika was ie al uit, op DVD zelfs, en zij noemde het een “lieve, kleine film” (in het Amerikaans-Engels dan he). Gezien het feit dat ie nog niet uit was hier, niet op dvd en ook niet in de bioscopen, downloadde ik de film maar. Het duurde een dagje, maar de dag erna, het was zomervakantie en het regende, kon ik dan eindelijk de film gaan kijken. En het was een mooie film. {hieronder volgt een stuk om je te overtuigen hoe goed ie wel niet was}

De hoofdrolspeler, Zach Braff, had ook nog het script geschreven, de muziek uitgezocht en als ik me niet vergis ook de regie op zich genomen (maar pin me niet vast op dat laatste). En het was een romantische, aardige film. De hoofdpersoon, wiens naam mij nu even is ontschoten, het is ook een jaar geleden dat ik de film zag, misschien wel meer, is een b-acteur, maar eigenlijk is hij gewoon een c- of zelfs een z-acteur, want hij doet niet zoveel, behalve medicijnen slikken en niet hard werken in een restaurant. In ieder geval: op een nacht droomt hij dat het vliegtuig waar hij in zit neerstort. Dan schrikt hij – uiteraard – wakker, want het was een droom. Kort daarna krijgt hij te horen dat ie naar zijn geboortedorp en zijn ouders moet teruggaan, zijn moeder is namelijk overleden. Hij heeft eigenlijk geen zin om naar het thuisfront te gaan, maar doet het uiteraard toch. De relatie met zijn vader – een voortreffelijke rol van die vent die ook Bilbo Baggings speelde in de Lord Of The Rings – is ernstig verstoord, zijn vader is dokter en denkt het allemaal wel te weten, en ons hoofdfiguur slikt dwangmatig pillen omdat ie niet anders gewend is.

Om een kort verhaal nog langer te maken: op de begrafenis ziet ie zijn oude jeugdvrienden terug, met wie hij niet zo veel meer heeft en dan gebeurt het – inderdaad, het was ten slotte een romantische film – hij ontmoet een meisje. Het meisje wordt gespeeld door Natalie Portman – en films met Natalie Portman zijn per definitie goed, met uitzondering van Star Wars dan misschien, al ligt dat dan niet aan haar – en zij herkent onze hoofdpersoon uit een TV-serie waar hij ooit in speelde. In het begin vindt hij haar nogal vreemd, en dat is ze ook wel een beetje, maar uiteindelijk krijgen we dan toch de o zo belangrijke vonk en dankzij een mooi subplot, waar ik verder niet op inga, lijkt het allemaal toch goed te komen. Hij kan voor het eerst zonder medicijnen, zij krijgt een keer een echte vriend en het leven ziet er allemaal iets mooier uit. Enige probleem: hij moet terug naar New York… {dit is de cliffhanger ja}

Hoe het afloopt moet je zelf maar kijken, maar het is een ontroerende, grappige, mooie, leuke, kleine film die je in de Free Record Shop DVD-bakken hoort te kunnen vinden – daar zag ik hem laatst liggen. Waarbij ik ook kwijt wil dat de soundtrack erg goed is, veel goede muziek, zoalsdaarzijnde Nick Drake, Beck, The Shins – wiens muziek een prominente rol heeft – en nog vele andere goede bands.

Nota Bene: Zach Braff komt met een nieuwe film, The Last Kiss. Het enige verschil met Garden State is dat ie voor deze film niet het script enzo schreef. Hij speelt alleen de hoofdrol en zocht de goede muziek uit. De keuzes zijn wel een beetje veilig, maar ondertussen is de soundtrack met mooie liedjes van Snow Patrol, Turin Brakes, Coldplay en nog een stuk of 15 andere artiesten, toch best goed.

Te vaak aangeraden: AMELIE
Amélie is nu typisch zo’n film die vanuit allerlei hoeken mij werd aangeraden. De eerste keer dacht ik “Oke, staat genoteerd.” Maar ja, je download ‘m dan nooit meteen – had ik dus wel moeten doen, net als met Garden State, en vervolgens werd ie me nog 10x aangeraden, kreeg ik van Marieke vorig jaar herfst een liedje van de soundtrack, gooide Mischa me daarna dood met hetzelfde nummer L’Apres Midi in zijn versie (op de piano) en kwam ik m regelmatig tegen op IMDB.com in de top 20 van beste films. Op een gegeven moment denk je dan, FUK JOE ALL, ik kijk m lekker niet. Hij is bovendien Frans en de laatste Franse film die ik heb gezien, dat was in 5 of 6VWO, was heel saai (maar dat was wel vaker het geval, dat een film op school heel saai was en in het echt best leuk).

Enfin, laatst was ik op het Kings of Convenience-forum aan het lezen in de “Recommend A Movie”-topic (die ik zelf startte om Garden State aan te bevelen en toen ik er nog niet achter was dat “Movie” een lelijker woord is als “Film”) en daar werd de film “A Very Long Engagement” (de Franse titel is anders) aangeraden, met Audrey Tatou (voor de kenners onder u – dat is die van Amélie ja – daar gaan we immers naartoe in dit gedeelte van de log), en ik dacht, nou weet je wat: “dan kijk ik die lekker en Amélie niet. Dan kan ik die film lekker aan andere mensen aanraden. Moeha.” Dus ik zoeken naar die film, maar helaas, niet genoeg bronnen. Dus toen bleef er weinig anders op dan Amélie in plaats daarvan te downloaden. En dat deed ik dus. En het erge is dat ie toch best mooi was.

Amélie is zo’n film die ik op school vast had gehaat, vooral omdat ik m dan zonder ondertiteling had moeten proberen te volgen. Nu had ik Engelse ondertiteling. Het gaat over Amélie Poulain, een meisje dat een eenzame jeugd heeft gehad. Dit omdat haar vader dacht dat ze een hartafwijking had (wat niet het geval is, maar dat ter zijde). Daarom kreeg ze thuis les van haar moeder – een nerveuze lerares. Dat was dus een eenzame jeugd, ze had nooit iemand om mee te spelen. Als haar moeder dan ook nog eens overlijdt aan een ongeluk met enorm toeval – iemand springt van de kerktoren en valt op de moeder – is het drama compleet.

Elk nadeel heb echter zijn voordeel: Amélie krijgt een rijke fantasie en verzint wat “imaginary friends” en vindingrijkheid. Ze geniet “van de kleine dingen in het leven”, omdat ze met de grote dingen gewoonweg niet te maken krijgt. In ieder geval, volwassen geworden verlaat ze haar vaderlijk huis en gaat ze in een café in de grote stad werken. Vlakbij het café huurt ze een kamertje op de 5de etage van een flatgebouw.

Als ze op een avond naar de TV kijkt en Prinses Diana blijkt te zijn overleden, laat ze een dop van een fles vallen. Niet zo boeiend, ware het niet dat dit dopje tegen een keukenmuurtegel aanrolt en dat die tegel vervolgens los komt te zitten. Achter deze tegel is het hol en leeg. Bijna leeg. Want er ligt een doosje in, een doosje wat een jongen 40 jaar geleden heeft verstopt. Ze is nieuwsgierig en besluit een zoektocht op te starten naar het jongetje wat het doosje heeft verstopt. En ze besluit dat als de nu volwassen man er blij mee is, dat ze dan fulltime goed-doener zal worden. Zo gezegd zo gedaan: ze weet de eigenaar te achterhalen. Deze is ontroerd, maar wordt er ook gelukkig van. Zo begint ze de problemen van haar omgeving op te lossen, die van haar vader die sinds het overlijden van zijn moeder amper nog buiten het tuinhekje komt, haar congiërge wiens man is overleden nadat deze was vreemdgegaan, haar altijd zieke collega in het café met liefdesgebrek, de schilder tegenover die een gezicht maar niet goed geschilderd krijgt… En alles doet ze op haar eigen, inventieve manier. Maar daarmee ontwijkt ze ook haar eigen problemen, iets wat ze zelf maar al te goed weet. Als ze dan ook nog eens verliefd wordt, moet Amélie voor het eerst haar eigen problemen oplossen.

Amélie is heel anders als Garden State, maar ook weer hetzelfde. Hetzelfde qua humor, de humor zit het niet in het laten van scheten, of een grappige opmerking, het zit hem in de kleine dingen. De muziek van Yann Tiersen is zeer verfrissend en toegankelijk voor klassieke muziek en vult de film mooi aan. Amélie Poulain kijkt met grote ogen naar de wereld, doet alles op haar eigen manier en let altijd op de dingen die niemand anders ziet. In de film wordt heel erg gelet op kleuren, geluiden en cameraperspectief. Ik snap heel goed waarom deze film zo hoog gewaardeerd wordt op IMDB.com. Het is wel een echte vrouwenfilm. Dat vooral en boven alles. Ik zag afgelopen zaterdag Kangaroo Jack op TV en ja, dat was nou niet echt, ja… Hoe zal ik het noemen? Diepgaand? Leuk? Geweldig?

Anyway, aanraders zijn welkom, want ik heb de smaak te pakken en ik vermoed dat er nog heel erg veel goede films out there zijn die ik nog niet ken.