Een combinatie van oude (pimfandischasjo, san, leen, suus, marloes -vergeet ik nu iemand?-) en nieuwe (scheikunde-mensen) moest de avond veranderen in het hoogtepunt van het jaar. Het socializen tussen deze twee groepen viel erg tegen. Ik geef toe dat ik zelf ook niet veel moeite deed, maar dat kwam misschien vooral omdat ik veel mensen van de oude groep al lang niet meer had gezien. In ieder geval: op een gegeven moment waren er 2 groepen: scheikunde mensen (m.u.v. Pim) en de rest. Pim fungeerde een beetje als schakel tussen beide groepen.
Het feest bestond uit eten, drinken, praten, cadeautjes uitpakken en tafel tennissen. Tijdens het tafeltennissen vonden weer de nodige diepgaande gesprekken plaats over de belangrijke dingen in het leven (bier, vrouwen en world domination) en ook minder diepgaande gesprekken. Tijdens het tafeltennissen ging ik voor een 2de maal in 6 uur door mijn rechterknie, wat een vreemd gevoel is, en ook best wel pijnlijk.
Om 3 uur had ik genoeg gehad en pikte ik een bed in, mijn knie was tegen die tijd dusdanig vervelend dat ik er weinig lol meer aan had. Bovendien was ik moe. De volgende ochtend was ik toch wel brak, ik moet zeggen dat ik niet echt diep had geslapen – inderdaad, vanwege de knie – en ik liet mij dan ook ophalen en thuisbrengen. Het was maar goed dat ik Tessa al had afgemaild, want daar kon ik gisteren echt niet naar toe. Er kwam nog een moment dat ik wederom bijna door mijn knie ging, en (op de grond) zitten en dan gaan staan probeerde ik te vermijden, om een 3de / 4de / 5de knak te voorkomen.
Het is typisch dat ik door mijn knie heen moet gaan, terwijl ik er hiervoor nooit last van had – in tegenstelling tot de rest van mijn familie van mijn vaders kant. Ja, ik viel veel toen ik klein was, vandaar dat ik werd geforward naar de podotherapeut en dat ik steunzolen kreeg. Maar toen knakte er nooit iets in mijn knie. De probleemknie is een begrip in de familie. Maar volgens mijn moeder behoor ik meer tot haar tak. Dus misschien is het tijdelijk. Voorlopig doe ik voorzichtig.
Das misschien maar beter.
6 reacties
Ahw een auwe knie. Beterrrrschap! En sterkte enzo. Feestjes, zijn tof…:)
Tis wel stom dat dat soort dingen mij altijd overkomen, maar ik kom er vast sterker uit ofzo, om maar een cliché te noemen ;).
Maar goed dat je mij hebt afgebeld? 😛 Je weet duidelijk niet wat je gemist hebt!
Ik snap je besluit natuurlijk wel volkomen hoor. Sterkte met je knie!
Moet je er ook maar op je log over schrijven, dan had ik t geweten :P.
Ik verbaas me erover dat nog niemand op de volgende quote heeft gereageerd. Hoewel, eigenlijk verbaas ik me daar niet echt over, maar meer over het feit dat er wel reacties zijn en dat er niets over is gezegd.
Ben ik nou echt de enige die dit tamelijk fout vindt klinken?
“Maar volgens mijn moeder ben ik geen Meeuws.”
Ik bedoel: weet je vader dat ook? 😉
Anyway, ik wist niet dat het zo erg was met je knie. Is het alweer over, of denk je dat het echt een chronisch iets is? Misschien toch maar weer even langs de podotherapeut anders…
“Maar volgens mijn moeder ben ik geen Meeuws.”
🙂 Zo had ik er nog niet over nagedacht :P.
Maar ik ga inderdaad langs de podotherapeut, zeker ook omdat ik daar nog altijd een keer langs moet voor van die steunzooltjes. 🙂