Station Approach

I haven’t been myself of late, I haven’t slept for several days
But coming home I feel like I
Designed these buildings I walk by
You know you drive me up the wall
I need to see your face that’s all
You little sod I love your eyes
Be everything to me tonight

Ik vind het wel gaaf dat ik bij het station woon. Of langs het spoor in ieder geval. Als ik wakker wordt van een voorbijrazende goederentrein omdat ik nog niet diep slaap, dan is het even wat minder fijn. Maar verder houd ik van treinen en dat ze voorbij razen. Het is jammer dat er maar 2 soorten (passagiers-)treinen rijden (oké, 3) op het traject Nijmegen – Wijchen (en verder). In België hadden/hebben ze veel meer soorten treinen, allerlei kleuren en maten. De onze zijn gewoon fel geel en blauw (dan vallen ze op) en niet extreem esthetisch verantwoord, vooral niet de mat ’64, maar ja, daar doe je dan niks aan. Verder is het wel gaaf om aan het spoor te wonen. Binnenkort ken ik het treinrooster naar het zuiden uit mijn hoofd.

I never know what I want but I know when I’m low that I,
I need to be in the town where they know what I’m like and don’t mind

Dit stukje komt uit hetzelfde liedje en ik heb er momenteel weinig zinnigs over te zeggen, maar ja, het is zo’n goed nummer en om dit dan te negeren… Dat zou een schande zijn.

The streets are full of Goths and Greeks
I haven’t seen my mum for weeks
But coming home I feel like I
Designed these buildings I walk by
You know you drive me up the wall
I need to see your face that’s all
You little sod I love your eyes
Be everything to me tonight

Om een lang verhaal kort te maken gaat dit liedje, Station Approach over thuiskomen, en aankomen op het station van de stad waar je woont. Je loopt naar huis en t voelt allemaal als vanouds, dat het lijkt of je het allemaal zelf hebt gemaakt, zo bekend is het. Enfin, U get the picture. Het gaat natuurlijk ook over liefde, want dat is altijd. Maar bovenal, most of all, and above all, gaat het over treinen en dat is natuurlijk waarom ik hem hier aanhaal.

Toen ik Elbow live zag op 29 juni jongstleden, begonnen ze met dit nummer uiteraard. Guy Garvey, boom van een vent, kwam het podium op terwijl de muziek begon en het gitaarrifje voor een juichend publiek zorgde. Ik stond vooraan en het eerste wat Guy deed was op de rand van het podium gaan staan en naar beneden te staren met een soort van grijns op zijn gezicht. Dat was wel eng. Intimiderend. Wij, fans, horen artiesten aan te staren, niet andersom. En als dan toch iemand me moet aanstaren, dan heb ik liever dat het een klein persoon is, en niet Guy Garvey, ook al ziet ie eruit als een brombeer. Gelukkig deed ie verder bijna niks engs, zo kunt u ook teruglezen in de categorie concertverslagen.

In ieder geval raad ik dit nummer aan voor iedereen die moeite heeft met wakker worden. Langzaam word je wakker en aan het eind uit volle borst mee zingen. BE EVERYTHING TO ME TOOOOOOOOOOOONIIIIIIIIIIIIIIIIIIGHT!

En nu dus even de op de limited edition DVD staande clip kijken (begint na 40 seconden in deze Youtube-video) van Station Approach, sehr schön!