Gezien het feit dat ik boeken lees en een weblog heb, kan ik er eigenlijk net zo goed wat over zeggen. Dus dat doen we dan maar… Hou je vast! Starten maarrrr! Dit is de Ditisstefan.nl Boekenclub! (en u bent gratis en automatisch lid!)
The Day Of The Triffids, geschreven in de jaren ’50 door John Wyndham is science fiction. En hoe nerd ik ook mag zijn, serieuze science fiction is niet mijn ding (grappige wel, daarom begin ik ook aan The Hitchhiker’s Guide To The Galaxy). Dit boek was echter verplichte kost gezien het feit dat ik niet totaal onvoorbereid bij de volgende bijlessen wil aankomen…
Plot: Bill Masen wordt op een ochtend wakker in het ziekenhuis en komt er achter dat iedereen blind is geworden na het bekijken van een groene komeet in de lucht. Hijzelf is dit echter niet, omdat hij was gestoken door een soort vleesetende plant (triffid – ah kijk, dat komt uit de titel) waardoor hij tijdelijk zijn gezichtsverlies al kwijt was, maar dankzij operaties misschien terug kon krijgen. Of dit gelukt is zou hij die dag te weten komen, dan mocht namelijk het verband eraf. Als niemand komt van het ziekenhuispersoneel – of iemand anders – doet hij het dan zelf maar – voorzichtig – en tot zijn geluk kan hij inderdaad gewoon zien. Hoera! Celebrations! Wat hij ziet is echter minder cool, de straten zijn uitgestorven, alle mensen zijn blind en wanhopig. In de ravage redt hij een meisje dat ook kan zien, Josella, van een onaardige man en samen maken ze plannen om London te verlaten, op zoek naar andere mensen die kunnen zien. Dat alles gaat echter minder makkelijk dan verwacht, helemaal omdat de Triffid-planten erg gemene wezentjes zijn die boven de mens in de voedselketen komen te staan. Het is het einde van de wereld zoals ze die kenden. Kan dit ooit goed komen?
Mening: Nou goed, ik heb hem dus uitgelezen. Wat vind ik ervan, naast het feit dat het een vrij moeilijk boekje is voor middelbare scholieren, denk ik? Allereerst is het belachelijk. Naast het feit dat het niet heel waarschijnlijk is dat er een plantensoort als de Triffids op aarde zou kunnen worden ontwikkeld, die dan ook nog eens agressief zouden worden. Laat me niet lachen. Get a life.
Maar: Ja, er is een maar. Meer dan een zelfs… Het boek is namelijk erg goed geschreven. John Wyndham heeft langer dan een nacht nagedacht over zijn boek. Niet alleen heeft hij de verhaallijn – hoe onwaarschijnlijk de beginsituatie ook moge zijn – perfect uitgewerkt, het komt ook nog eens extreem realistisch over. In de loop van het boek laat hij ook schijnbaar achteloos een paar interessante items de revue passeren die wel degelijk boeiend zijn voor onszelf. Het verhaal speelt voortdurend met de theorie dat de mensheid de rampspoed over zichzelf heeft afgeroepen, misschien wel door allerlei radioactief afval de ruimte in te sturen bijvoorbeeld, of door te veel te vertrouwen op achterhaalde gewoontes. Op verschillende manieren doen mensen pogingen om zich aan te passen aan een nieuwe situatie: voortbordurend op oude normen en waarden; op geweldadige wijze de macht grijpen of proberen een nieuwe start te maken en oude fouten te voorkomen. Wyndham verwerkt een duidelijke mening over de maatschappij in zijn boek, waardoor het boek steeds minder sciencefiction en steeds meer een maatschappelijk/sociaal betrokken boek wordt. Het gaat er niet om wat voor ramp er gebeurde, het gaat erom dat de mens zelf in een mum van tijd controle over zijn eigen wereld kwijt is. En dat is best wel fascinerend. Dat maakt het ook tot een fascinerend boek.
Vooraf wist ik dat dit niet mijn type boek zou worden, maar het is mij meegevallen. Dit is geen boek waarin de ondergang zo belangrijk is. De gevolgen, de slachtoffers en de overlevenden daarentegen, staan centraal en hoewel weinig mensen een boek met als label sciencefiction serieus zullen nemen, zitten er wel degelijk wijze lessen voor ons allen in. In ieder geval een les Engels.
