Geachte meneer A.

Normaal red ik me wel als ik het college niet voorbereid. Door onbewust blufwerk overleef ik over het algemeen de colleges die ik niet voorbereid. Meestal weet ik het lokaal te verlaten, zonder dat de leraar enig vermoeden heeft over mijn geringe voorbereiding. Echter, ik moet bekennen dat uw introductiepraatje van vorige week mij enige angst heeft ingeboesemd. U zei dat u al 24 jaar ervaring had met mensen die “het” niet hadden gemaakt. En dat u tegen mensen die het niet hadden gemaakt niet altijd even aardig was. Omdat ik geen hoge dunk van mezelf heb, kies ik voor uw genade en schrijf u bij deze over het niet volbrengen van het lezen van de eerst 50 bladzijdes van “Het Kind van Weelde – Haagse Lichtmis” (17de eeuw – anoniem). Eerlijkheidshalve moet ik wel vermelden dat het niet helemaal mijn schuld is.

Ik weet niet of u in God gelooft, we zitten in ieder geval wel op een katholieke universiteit hier, of in een ander hoger wezen, maar ik vermoed dat hij (of zij, wellicht in uw geval?) “Het Kind van Weelde” niet zo’n geschikt boek vindt. Toen ik gisteren namelijk na de middagpauze het boek wilde printen en vervolgens de eerste 50 (oorspronkelijke) bladzijdes (= 12 A4’tjes) wilde gaan lezen, stuitte ik op behoorlijk wat tegenstand van een onzichtbaar wezen. Allereerst wilde ik gaan printen. Om papier te besparen, besloot ik twee pagina’s op één bladzijde te printen. Dat ik dit echter nog ergens anders moest bevestigen, was kennis die mij pas ter ore kwam NADAT ik 22 lege A4’tjes uit de printer had zien komen, wat 44 kopiekaartpunten is (110 punten = 5 euro). Nu, daar kan ik nog mee leven, er gaat wel vaker iets mis…

Na enkele aanwijzingen van de mevrouw achter de balie waagde ik een tweede poging. Toen bleek ik echter dat ik niet genoeg kopiekaartpunten op een kaart had staan. Ik had wel 2 kopiekaarten, maar zo slim is dat systeem niet. Ik besloot naar de portier van het Erasmusgebouw te gaan, om aldaar een nieuwe kopiekaart (wat een stomme naam trouwens, waarom niet gewoon kopieerkaart?) aan te schaffen. Dat mocht echter niet zo zijn. Naast het feit dat de portier aan het bellen was, waren de kopiekaarten ook nog eens uitverkocht. U begrijpt dat de innerlijke frustratie begon op te komen op dit moment. Enfin, gelukkig is er ook de mogelijkheid om met de Chipknip te betalen. Wonderbaarlijk genoeg ging, na het versturen van de printopdracht naar de Chipknipprinter, alles goed. Behalve dan dat ie niet 2 maar 4 pagina’s op 1 pagina printte. Wat resulteert in heel erg kleine lettertjes (maar wel minder papier). Enfin, ik was allang blij dat ik iets geprint kreeg en ik liet de 22 lege A4’tjes die mij waren gegeven door de andere printer maar achter, om die nou de hele dag mee te slepen…

Ik besloot vol goede moed buiten dan maar te gaan lezen. Het was me gelukt, soort van, nu moest ik niet allemaal eisen gaan stellen. Ondanks wat wind kwam ik best een eind op weg, totdat bijna onderaan het eerste A4’tje mijn linkerbrillenglas uit mijn bril viel. Spontaan. Eerst dacht ik dat een grapjas iets tegen mij aangooide, een bekende ofzo, maar toen ik met 1 oog ineens aanzienlijk minder zag, begreep ik dat er iets anders aan de hand was. Omdat ik geen zin had in een dure reparatie, ging ik naar mijn eigen opticiën. Deze opticiën is echter in Gennep, en das niet in Nijmegen. Ik moest dus eerst met de bus naar huis. Ondanks mijn nieuwe handicap wist ik toch wat te lezen, al was ik voortdurend bang dat er nog meer fout zou gaan, dat er een vogel zou schijten door het open dakluik, een aanrijding zou plaatsvinden, u noemt het maar op. Dit was gelukkig niet het geval, maar ik moest wel nog bijna een kilometer lopen naar de opticiën omdat de bus omreed. Daar bleek dat – wonder boven wonder – het geen geld kostte om de bril te repareren. Ik hoop dat dit niet het geval zou zijn geweest bij een willekeurige opticiën in Nijmegen, maar gezien mijn geluk tot nu toe, vermoed ik van wel. Daarna begon ik aan de 3 kilometer naar huis, waar ik dan maar de rest van de middag zou doorbrengen, alvorens terug te keren. Dit was best rustgevend, maar niet heel leesbevorderend. Toen vond mijn moeder dat ik ook wel zelf kon koken, als ik er toch was. Moeders kun je niets weigeren, dat weet u ook goed, en zodoende was de rest van mijn middag ook weg.

Nu is het avond en ik ben moe. Ik heb veel gelopen, vooral op en neer, met nog spierpijn in de benen van het sporten van maandag. Het Hogere Wezen, laten we hem O. noemen, heeft een signaal afgegeven. Het Kind van Weelde is een verderfelijk boek. Er staan te veel zonden in beschreven. Het zou een nog grotere zonde zijn om het boek te lezen, en gezien het feit dat we op een katholieke universiteit zitten, zou het erg zijn om deze signalen te negeren.

Al met al, heb ik “Het Kind van Weelde” dus niet gelezen. Dit spijt mij zeer en ik hoop dat het volgende boek, “Reis Door ’t Aapenland” wel de goedkeuring van boven heeft, zodat ik ook actief aan het vak “Verdieping Oudere Letterkunde na 1650” kan deelnemen. Ik kijk er nu al naar uit.

Met vriendelijke groeten,

Stefan

(NB. bovenstaande brief is nooit verzonden, omdat ik, ondanks dit alles toch in staat ben geweest de eerste 50 bladzijdes te lezen)