Indigo Jones ken ik als de altijd dronken support act van I Am Kloot, en na ze 3x te hebben gezien (en daarbij op de voorste rij gestaand te hebben) moest ik maar eens een CD van ze hebben (en laten signeren). Dat was No Smoking. Ik weet niet goed dat ik die opzette, Sjoerd zat naast me, in de auto. Dat was even slikken. De akoestische, soms iets agressieve, soms bluesy sound die we live hoorden was hier ver te zoeken. Rare effecten, zo lelijk mogelijk, waren door de muziek heen gemixd en het was regelmatig moeilijk om een fatsoenlijk liedje in de tracks te herkennen. Oké, ik overdrijf, maar goed, toen ik hoorde dat de 3de CD wel akoestisch zou worden, was ik blij. De live-versie van Indigo Jones eindelijk in de studio! Hoera! Euforie alom!
Helaas zat er een addertje onder het gras. Hits als Everyday Andy en natuurlijk de Whiskeysong, die al eerder op CD waren verschenen, stonden er niet op, alleen het nieuwe materiaal. En dat is zeker niet slecht, het is alleen niet zo krachtig als het oude. Liedjes als 40 Miles, Whirlpool of Desire en Come Round zijn mooi, melancholisch, bluesy, maar ze zijn niet bepaald agressief. De blik die Scott Alexander in zijn ogen heeft als hij in Everyday Andy de regels Now Andy’s driving down the highway / He’s listening to his favourite tunes / A little bit of Abba / Then he stops and switches the station to the news is angstaanjagend. Onvergetelijk. Maar dit alles vinden we niet terug.
Dit album gaat dan ook niet over woede. Het gaat over op reis zijn, ver weg van je geliefde (40 miles) en spijt hebben van alles wat je hebt gedaan (Come Round). Dat is ook mooi, maar er mist iets. En dat is de drank. De mannen van Indigo Jones waren duidelijk niet bezopen toen ze dit album opnamen, ze waren hardstikke nuchter. En dat maakt het allemaal wat te flauw, wat te gecalculeerd, niet het spontane – maar toch altijd geplande – schreeuwen aan het einde van 40 Miles, niet het gekloot met het stemmen. Neen, vioolbegeleiding. Het is best een lekkere CD om ’s avonds op te zetten, maar ik hoop dat de volgende keer dat ik ze live zie, dat ze dan straalbezopen zijn. F*ck, I forgot the f*cking tuning!
And you know all the times, all the times I wasn’t thinking about you
I wasn’t angry but I wanted to fight
And you know I want you here by my side
I could have followed but I thought it unwise
You know that I’m just not reading the signs
(Come Round)
2 reacties
Dit is blijkbaar al een oude publicatie maar ik kan me er helemaal in vinden. Ook ik heb ze nu twee of drie keer gezien als supporting act van I am Kloot (Zwolle, Amsterdam en Groningen dacht ik, van die laatste ben ik niet helemaal zeker) en op toneel zijn ze toch helemaal super en de cedee die ik van ze gekregen (!) heb (was een proefexemplaart) was toch minder als de eerste (die ik gekocht heb de eerste keer)… Blijkbaar moeten ze eerst dronken zijn of moeten ze contact hebben met het publiek
gr
rudi
Ik heb deze CD ook gekregen (gesigneerd)… De 1ste CD is misschien vreemd, maar hij heeft zijn charme en de derde CD mist gewoon iets… Het lijkt wel of ze zich voor willen doen als een band met verstand… Vioolpartijtje hier, extra arrangementje daar… Indigo Jones moet inderdaad gewoon contact hebben met publiek, of midden in de nacht gaan opnemen en de meest vreemde effecten die ze hebben erdoorheen mixen…
Dat gezegd hebbende vind ik de derde CD best aardig, maar het is geen Indigo Jones… Er zit geen passie in, denk ik. Niet die passie die ze live hebben.