Die Fette Jahren Sind Vorbei

Beter bekend onder de naam The Edukators is Die Fette Jahren Sind Vorbei een nieuwe reden om niet meteen Duitse films af te zeiken omdat ze Duits zijn. Goodbye Lenin (overigens met dezelfde hoofdrolspeler, Daniel Brühl) was dat ook, maar Die Fette Jahren Sind Vorbei overstijgt mijns inziens deze film toch net.

De film draait om Jan, Jule en Peter. Jan en Peter breken ’s nachts in huizen van te rijke mensen in. Niet om ze te bestelen, maar om alle meubels anders neer te zetten en boodschappen achter te laten als Die Fette Jahren Sind Vorbei of u heeft teveel geld. Was getekend, de opvoeders. Dit met doel om ze bang te maken in hun eigen, beschermde, dure woonomgeving en een sociale revolutie te veroorzaken. Jule is de vriendin van Peter en zij heeft dankzij een auto-ongeluk een schadeclaim van 100 000 euro (dikke Mercedes…) aan haar broek hangen. Als ze dan uit haar huis wordt uitgezet kan ze ook nog eens niet mee met Peter naar Barcelona. Peter gaat alleen en Jan komt Jule helpen met het appartement netjes achter te laten.

Jan ziet Jule wel zitten en neemt haar op een avond mee naar een huis, om haar iets te laten zien waar ze nog in kan geloven. Jule ontdekt dat het huis wat ze observeren in de buurt van haar schuldeiser staat. Impulsief als ze is, besluit ze een kijkje te nemen en ze sleurt Jan met zich mee. Het loopt allemaal niet zo gecontroleerd als normaal en Jan en Jule moeten op een gegeven moment dan ook maken dat ze wegkomen, wanneer alle lampen ineens aangaan. Dit lukt, maar de vreugde is minder groot als Jule haar mobiele telefoon kwijt is. Terug in het huis worden ze verrast door de eigenaar van de woning. Niet wetend wat te doen, knevelen ze hem maar en ineens zijn ze veranderd in een groepje inbrekers. Peter, die net terug is van vakantie, wordt gebeld en zo begint een ontvoering waar niet alleen de ontvoerde niet altijd even blij mee is. Hoe komen ze hier nog uit zonder de bak in te gaan?

Die Fette Jahren Sind Vorbei schetst het beeld van een revolutieloze generatie. T-shirts met Ché (of J.P.) erop zijn gewoon in de winkel te koop, de gemiddelde Europeaan zit 4 uur per dag voor de TV en nog steeds worden merkschoenen door kinderen in Azië voor een hongerloontje gemaakt. En de wereld accepteert het allemaal maar. Of doet er in ieder geval niks aan. Die frustratie geeft de film goed weer. De film laat zien hoe idealen ingeruild worden voor persoonlijk belang. Maar naast dat alles is het vooral een spannend verhaal, dankzij de driehoeksverhouding Jan, Peter, Jule en de invloed die hun slachtoffer op die verhouding heeft. En dat maakt het een hele goede film.