Harry Potter gaat dood! Of?…

Laat ik niet teveel over de inhoud verklappen. Ik zou het willen doen, zeker, maar van mijn duizenden bezoekers heeft vast nog niet iedereen het kunnen lezen. Daarom zie ook ik af van een volledige bespreking. Dat betekent echter niet dat ik geen waardeoordeel geef over het boek. Misschien dat ik (al dan niet bewust) hier en daar een hint drop over de inhoud, alle belangrijke dingen zal ik in ieder geval niet weggeven.

Harry Potter & The Deathly Hallows

J.K. Rowling ging te ver bij The Order of the Phoenix, zo schreef ik ooit op deze website. Na dik 200 bladzijdes was er weinig anders gebeurd dan dat we een Harry Potter ontmoetten die hopeloos gefrustreerd was. Je weet dat er vanzelf spannende dingen gaan gebeuren, maar in dat vijfde boek leek ze te hebben toegegeven aan wat de lezer wilde: veel (in plaats van een compact, goed boek). Zodoende stelde ze al het avontuur zo’n beetje uit naar de tweede helft van het boek.

Gelukkig herstelde J.K. zich met het vervolg. Ondanks de dood van Perkamentus (laat ik voor het gemak vanaf nu de Engelse namen gebruiken) a.k.a. Dumbledore, die zat er natuurlijk enorm aan te komen (cliché anyone?), al wist je niet wanneer, was het boek mijns inziens de beste uit de serie. Gek genoeg had ik niet heel hoge verwachtingen van het zevende boek, ik hoopte alleen dat het goed zou zijn. En ik had een hoop zekerheden voordat ik begon te lezen… Harry zou niet doodgaan, want dan zou liefde niet overwinnen en dat is juist het hele idee. Ik wist dus ook zeker, al was dat wel minder zeker, dat Ron en Hermione niet het leven zouden laten. Dat zou gewoon niet eerlijk zijn. En Snape was goed, natuurlijk.

Of die voorspellingen uitkomen, laat ik in het midden. Ik wil wel kwijt dat J.K. Rowling wederom heeft gerekt. Het eerste deel van het boek bestaat (grotendeels, ik zeg grotendeels) uit nutteloze omzwervingen van het trio (en volgens mij geef ik nu niets weg dat je nog niet had kunnen weten door de vorige boeken te lezen), puur om tijd te rekken voor het eind. Dat is niet meer dan logisch, omdat een grote finale pas echt tot zijn recht komt als de terreur van Voldemort op een hoogtepunt is. Het zou vreemd zijn als dat aan het begin van het boek zou zijn, of op zijn minst verrassend. Harry wordt wederom gepijnigd door twijfels, door angsten en door mogelijkheden. Goed lijkt ineens niet meer helemaal goed. Rowling ontleent regelmatig iets aan het tweede Lord of the Rings-boek.

Pas na een kleine 200 bladzijdes begint er een beetje schot in de zaak te komen. Maar hoe krijgt Rowling in godsnaam in de resterende 400 bladzijdes alle vragen beantwoord? Het lukt haar heel aardig, maar ze kiest niet voor een gemakkelijke route.

Ik geef toe dat ik wel eens wat Harry Potter-speculatiesites heb bezocht. Fans kwamen met de wildste verklaringen voor de dood van Dumbledore, of wie R.A.B. zou kunnen zijn, of wat de Deathly Hallows zouden zijn, of wat regel 14 of bladzijde 245 van het derde boek zou betekenen, of… of… of… En bij die verklaringen zit altijd wel een keer de goede. Er zijn fans die het goed hebben, soms. Soms blijkt de eenvoudigste verklaring de juiste, soms blijkt er toch net iets meer achter te zitten. Ook mijn verwachtingen waren soms juist, soms niet.

In de loop van het verhaal verdwijnen enkele (nutteloze) karakters uit beeld, sommige met een grand-exit, anderen worden überhaupt niet meer genoemd. Andere karakters, die voorheen niet meer dan een bijrol hadden, blijken nu ineens een cruciale rol te spelen. Desondanks blijven de verhoudingen duidelijk (op een enkele verrassing na).

Ik vind het zevende deel vrij logisch voortvloeien uit de voorgaande delen en in die zin doet het boek wat het moet doen. Het heeft meer ‘body’ als verhaal op zich dan het vijfde deel, ondanks de matige eerste helft, en Rowling biedt antwoorden op de meeste / belangrijkste vragen die menig lezer bij aanvang heeft (en die tijdens het lezen erbij komen). Het is onmogelijk om in het begin van het boek al te zien hoe het afloopt, maar in zekere zin wordt de grote lijn na verloop van tijd toch voorspelbaar.

Het zevende boek is zeer zeker niet de sterkste uit de reeks, maar het is een essentieel deel en ik denk dat ik voor de meeste lezers spreek als ik zeg dat ze het liever wel dan niet hadden gehad, maar helaas zitten er ook een paar missers in het boek. Die missers zorgden ervoor dat ik in eerste instantie niet zo werd gegrepen door het verhaal als sommige vorige delen. Dat ik door de eerste helft kwam was vooral omdat ik het wilde lezen, omdat ik wilde weten hoe – of was voor mij geen vraag – Harry Voldemort zou verslaan.

7.3

(Tot slot nog enkele opmerkingen… Ik wil toch nog iets zeggen over het einde van het boek. Ik zal het einde niet verklappen, ik geef alleen mijn mening, die zegt dus verder niets over de inhoud op zich. De grote finale is mijns inziens redelijk tot goed uitgewerkt. Het laatste hoofdstuk is over de top. Sommigen onder ons zullen het misschien prachtig vinden, maar ik vind mezelf best meelevend / romantisch / fantasierijk en dit kon echt niet meer. Het geeft wellicht antwoorden, maar het roept net zoveel, zoniet meer vragen op. Ik had een andere mogelijkheid gekozen als waardiger slot.
Ten tweede vind ik dat er met sommige karakters vrij roekeloos wordt omgegaan, sommige sterfgevallen worden met een zin op papier gezet. Natuurlijk voert het te ver om ieders dood te beschrijven, maar als je te snel leest, mis je er gegarandeerd een en het doet absoluut geen recht aan het personage / de personages in kwestie.
Ten slotte vind ik de dood van ̩̩n van de personages die wel duidelijk wordt beschreven niet helemaal goed gelukt. Ja, het heeft het goede effect en als je terugkijkt klopt het misschien ook wel, maar ook deze dood had beter gekund. Het verhaal dat er op volgt Рlezers weten nu waarover ik het heb, denk ik Рis daarentegen absoluut een goedmaker, bevestigt en ontkent heel veel vermoedens en zorgt ervoor dat een pijnlijke misser (naar mijn mening dan) verderop in het boek niet langer duurt dan noodzakelijk.)

Uw mening?