HMKHZ? Een paspoort aanvragen…

Het moet de tweede helft van juni 2007 zijn geweest toen ik zag (en me realiseerde) dat mijn paspoort de maand erop zou verlopen. Ik wilde eind juli op vakantie (naar Engeland dus, maar dat is een ander verhaal) en dus moest ik een nieuw paspoort aanvragen. Gelukkig had ik het jaar ervoor al pasfoto’s laten maken die daarvoor geschikt waren. Dus op een zonnige dinsdagmiddag ging ik naar de Stadswinkel te Nijmegen om een paspoort te laten aanvragen.

MOEILIJKHEID 1: Op dinsdagmiddag is de stadswinkel gesloten. Vraag me niet waarom, maar het is zo.

Dus ging ik op woensdagmorgen naar de stadswinkel. Het was niet bepaald rustig, maar ik had een boek meegenomen (Paul Biegel – De Tuinen Van Dorr, voor jeugdliteratuur).

MOEILIJKHEID 2: De nummertjesautomaat doet het niet altijd goed.

Vanwege de drukte moet je bij binnenkomst vast in de computer aangeven waar je voor komt. Dan krijg je een dun velletje papier met daarop geprint de verdieping waar je moet zijn en wat je nummer is. Ik had natuurlijk al een vermoeden moeten hebben toen ik naar de eerste etage werd gestuurd met mijn 500-nummer, terwijl het beneden duidelijk drukker was. Na een kwartier vroeg een medewerkster (laten we haar troela #1 noemen) of er iemand nummer 512 had. Ik had 514 maar toen er niemand reageerde vroeg ik maar wanneer ik aan de beurt was. De vrouw moet mij hebben ingeschat als iemand die nog geen eigen bedrijf heeft (en daar had ze gelijk in) en toen ik antwoordde op haar vraag waarvoor ik kwam dat ik mijn paspoort kwam vernieuwen, zei ze dat ik toch echt fout was. Naar beneden dus…

Na zo’n drie kwartier was ik aan de beurt (dit keer deed de automaat het wel goed, blijkens het A-nummer dat mij verwees naar de grote groep wachtenden). Ik overhandig mijn pasfoto aan de dame achter de balie, laten we haar troela #2 noemen. Zij meet mijn foto na, hij klopt – uiteraard, want hij was ervoor gemaakt. Maar dan komt moeilijkheid nummer twee die ik eerlijk gezegd al een beetje had zien aankomen.

MOEILIJKHEID 3: Vergeet nooit je oude identiteitsbewijs van dik 2 jaar geleden mee te nemen.

Ja, ik wist dat ik die nog had, ik heb hem zelfs 2 jaar lang goed bewaard. Maar op een gegeven moment heb ik hem maar gewoon weggegooid. Ik weet vrij zeker dat de Gemeente Gennep mij was vergeten te melden dat dat niet mocht. Maar goed, in principe is er dan nog geen man overboord. Het kost alleen iets extra. Maar dan moet ik wel even langs het politiebureau om een proces-verbaal op te vragen.

Dat lukte die dag niet meer – noch de rest van de week… Maar op maandagmorgen de week erop stond ik bij de politiebureau. Ik moet zeggen dat de agent achter de balie een heel aardige man was, die niet om grappen verlegen zat (hoewel ik er ook iets tragisch van vond uitgaan, het is nou niet bepaald het traditioneel romantische beeld van een politieagent, zo achter zo’n balie). Daarna liep ik naar de stadswinkel. Aangekomen kon ik mooi weer drie kwartier wachten. Inmiddels had ik wel de koffieautomaat ontdekt, een meevaller. Na drie kwartier was ik aan de beurt. Helaas was troela #2 er niet, in plaats daarvan was er troela #3, die een cruciale rol in dit verhaal speelt. Het proces-verbaal werd goedgekeurd… Net als de pasfoto, want die was de vorige keer ook al goedgekeurd….

MOEILIJKHEID 4: Doos achter de balie doet moeilijk.

Niet dus. Blijkbaar zat er een klein beetje reflectie in mijn brilglazen. Voor degenen die het niet zien in de linkerfoto (en dat ligt niet aan het feit dat dit een foto van een foto is), zie de tweede foto, waar ik de reflectie in de brillenglazen heb omcirkeld:

Ja, het is echt dat witte streepje onder het montuur. Je zou het als oogleden kunnen omvatten, maar ook als een hele kleine semtexbom, als ik terrorist zou zijn. Mijn argument dat de foto in principe al was goedgekeurd door de andere medewerkster bleek niet steekhoudend. Gelukkig is er een oplossing: de fotograaf is verplicht gratuit een nieuwe foto te leveren. Enige probleem, die fotograaf zat in Gennep en ik in Nijmegen. Gratis = gratis en dus nam ik de bus, maar niet voordat ik een nieuwe afspraak had gemaakt (de woensdag erop). Dat scheelt namelijk wachten (tip!).

De fotograaf was verbijsterd dat de foto’s waren afgekeurd: In Gennep zouden ze hier niet moeilijk over doen. Ja, maar daar woon ik dus niet meer… In Gennep hoef je trouwens ook geen uur te wachten.

We maakten nieuwe foto’s, zonder bril om overbodig risico uit de weg te gaan:

(2)

En donderdag was ik met de nieuwe foto’s in de stadswinkel. Ik was vrij snel aan de beurt, omdat ik een afspraak had gemaakt, maar helaas ik bleek wederom troela #3 te hebben. Ze had blijkbaar weer een kwalitatief uitermate teleurstellende dag. Misschien dat haar kinderen vervelend waren, of was toch het favoriete broodbeleg op? Een raadsel zal het waarschijnlijk altijd blijven, feit is dat mijn pasfoto niet goed was. Ja, de bril was weliswaar af, maar mijn voorhoofd reflecteerde teveel. Jawel! Mijn voorhoofd reflecteerde teveel, zie hieronder:

(2 bewerkt)

Daarnaast was mijn hoofd iets aan de smalle kant. En zo kon ik weer terug naar Gennep voor gratis nieuwe foto’s (zij kon er ook ECHT niks aan doen). Gelukkig kon ik al een afspraak maken voor de vrijdag! Dus die middag ging ik opnieuw naar Gennep om nieuwe pasfoto’s te laten maken. Daar aangekomen bleek dat mijn hoofd nu eenmaal zo smal was en dat het niet mogelijk was om veel verder in te zoomen. Maar met gepoederd hoofd tegen het glimmen (het was wel een professionele fotograaf hè), namen we dan een nieuwe foto. En met die foto ging ik opgewekt terug naar Nijmegen.

Dacht ik.

MOEILIJKHEID 5: Murphy’s Law.

Als er iets fout gaat, gaat ook alles fout. Onderweg naar Nijmegen constateerde ik van alles bij me te hebben, behalve de pasfoto’s. Ze lagen niet op de grond in de bus, niet in mijn tas, niet in mijn jas…Ik belde naar huis om mijn verhaal te doen. Thuis belden ze weer naar de fotograaf en die bleek ze ook niet te hebben gevonden (ik was inmiddels een bekende klant, dus ze moesten wel lachen). Toen knapte er iets in me. Die vrijdag zou ik no matter what een nieuw paspoort succesvol aanvragen.

En dat deed ik dus. Op vrijdag stond ik rond 09:00 uur op en na een ontbijt zocht ik in Nijmegen naar een fotograaf. Ik ging bij de Mobility Store naar binnen. Ze konden pasfoto’s maken EN het was een reiswinkel, dus dat moest haast wel goed gaan. En ik had een plan: ik had mijn afspraak om half 2 staan, maar ik ging er gewoon ’s ochtends al zitten en dan als ie dan niet werd geaccepteerd, kon ik meteen nieuwe laten maken en de afspraak van half 2 gewoon halen. Bij de Mobility Store (das dus die oranje zaak tegenover de Bruna enzo). Daar snapten ze het belang van de zaak toen ik mijn verhaal deed en op professionele wijze werden vier foto’s gemaakt. Mooi zijn ze niet, maar volgens zijn blaadje voldeden ze aan de eisen (overigens hetzelfde blaadje als alle gemeentes en mijn fotograaf in Gennep gebruiken) en dus kon ik naar de stadswinkel. Rond een uur of 11 was ik aan de beurt. Dit keer niet troela #3, maar lieve vrouw #1. Deze vrouw accepteerde mijjn proces-verbaal, mijn pasfoto en ineens was mijn aanvraag compleet en mijn afspraak overbodig.

Hoera.

Na 1 week kon ik zelfs gewoon, in één keer mijn paspoort afhalen. En ik heb nog 3 mooie, voor mij representatieve foto’s over ook:

Ook iets moeilijk gedaan wat makkelijk kan? Stuur jouw HMKHZ? naar stefan@ditisstefan.nl en maak geen kans op een prijs!