Alweer een post over Jens Lekman, zult u zeggen… Ik had ook de nieuwe CD van Turin Brakes kunnen bespreken en dat zou nog alweerder zijn geweest, dus ben maar blij dat ik eerst Lekman bespreek. Ik heb Jens Lekman vrij hoog zitten sinds ik hem anderhalf jaar geleden in Rotown. WAT een stem en WAT een talent. Dat hoor je echter niet altijd even goed terug op de CD’s die hij maakt. En dat doet ‘ie expres. Night Falls Over Kortedala is de meest consistente CD die hij tot op heden maakte (na het eerste album When I Said I Wanted To Be Your Dog en de verzamelaar Oh you’re so silent, Jens), maar is ie ook consistent goed?
Het uitbrengen van dit album ging overigens niet zo eenvoudig. Jens Lekman gebruikt heel veel samples in zijn werk en het label was dat een beetje zat: dat was namelijk veel te veel gedoe. Na een korte ruzie waarvan Jens verslag deed op zijn website (check het hippe design). Gelukkig kwam het allemaal goed en nu kunnen we naar een reeks nieuwe popsongs van meneer Lekman luisteren.
Het album opent groots: strijkers en Jens die verklaart dat hij nu alleen heel erg lief zal hebben (And I’ll remember every kiss like my first kiss). Het is kitsch, het is grotesque, het is bijna absurd. En alsof er nog niet genoeg met suiker wordt gestrooid, gaan die strijkers over in het tweede nummer (Sipping On The Sweet Nectar, zie vorige post) wat qua ritme en fluitpartij erg doet denken aan die scène uit een oude Asterix-film, waarin Asterix en Obelix op een Griekse eiland terechtkomen waar ze verleid worden door bevallige dames. Jens Lekman heeft nog genoeg liefdesgeluk en -verdriet om eeuwig uit te kunnen putten, lijkt het.
Veel strijkers, trompetten, piano: het is allemaal erg zoet, misschien iets te zoet voor sommigen, maar nummers als The Opposite of Hallelujah en A Postcard To Nina (dat zich kan meten met de klassieker Maple Leaves) laten zien dat Jens Lekman stiekem gewoon een meester is in het schrijven van GEWELDIGE liedjes. Ik zal niet zeggen dat het allemaal ‘ werkt’, A Strange Time In My Life is gewoon ook echt erg strange, maar daar staat de sterke anti-Irak-ballade Shirin (over een vluchteling met illegaal kapsalon in haar appartement) weer tegenover, die bewijst dat Lekman wel degelijk ook politieke kwesties te berde brengt (al doet ie dat – uiteraard – op geheel eigen wijze).
Het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat deze plaat niet in mijn top 5 eindigt dit jaar (en er is best veel goeds verschenen dit jaar), al is het alleen vanwege de briljante teksten:
I saw on TV about this little kid
who had a pig for a pet
his mom had once been attacked by a dog
so a pig was the closest thing he could getThis has of course nothing to do with anything
I just get so nervous when I’m talking to you
all I think about every day is just kissing you
not a feeling that feels refreshingly new(Kanske är jag kär i dig – Jens Lekman)
Voor degenen die niet van import houden ligt Night Falls over Kortedala vanaf 8 oktober in de betere platenzaken.
2 reacties
[…] Jens Lekman is al vaker aan bod gekomen op deze website. Ik heb zijn stem geprezen, zijn humor, zijn liedjes en dit keer heb ik geen sappige anekdote om te vermelden. Al is het aardig zijn Myspace te bekijken. Op een gegeven moment besloot hij zijn Myspace profiel te verwijderen en aan de wereld te gunnen (en nu is het dus gejat door een Amerikaan), om zo meer verwarring rondom zijn persoon te kweken. Maar hij heeft nog wel zo’n profiel op zijn eigen site. Inderdaad, een lege pagina. Is het niet geweldig? Zijn derde album, Night Falls Over Kortedala, is sinds kort te krijgen in de betere platenzaak. De ditisstefan.nl recensie vind je hier. […]
[…] Postcard To Nina’ en ‘The Opposite of Hallelujah’ worden zelden nog gemaakt. Recensie (hoogtepunt: A Postcard To […]