Ironisch genoeg bracht Genesis toen ik ze ontdekte een nieuwe plaat uit en die ging volledig langs me heen. Daar zijn verschillende redenen voor:
– Phil Collins deed niet mee (hij stapte al enkele jaren daarvoor uit de band, om zich volledig te concentreren op zijn – sindsdien overigens nooit meer zo succesvolle – solocarrière)
– Het album was niet bepaald een succes.
Phil Collins was dus uit de band gestapt, de twee overgebleven oprichters van Genesis, Mike Rutherford en Tony Banks, achterlatend. Die zochten naar een nieuwe zanger en na oneindig veel audities vonden ze er een in Ray Wilson. De stem van Ray leek wat meer op die van Gabriel dan Collins (hoewel de gelijkenis tussen Collins en Gabriel een van de redenen was dat Phil achter de drums vandaan kwam) en zo kon met Calling All Stations een reis terug in de tijd naar de donkere jaren van Genesis worden gestart. Maar niet alle fans (zeker niet diegenen die er pas in de poppy eighties bijkwamen pikten dat. De singles die het laatste decennium zo belangrijk voor Genesis waren geworden, waren niet op deze plaat aanwezig. En toch moest het album een commercieel succes worden.
En dat werd het dus niet. Althans, in Europa verkocht het nog redelijk, maar in Amerika sprak men al gauw van een flop. En hoewel het album dan nog steeds heel erg goed verkoopt wanneer je het vergelijkt met het gemiddelde beginnende bandje onderaan de hitlijsten, was het voor Genesis reden om de Amerikaanse tour te cancellen en Ray Wilson de deur te wijzen (ondanks een dubbele albumdeal). Laf, zo kun je het noemen… Aan de andere kant is het ook begrijpelijk dat Rutherford en Banks op hun oude dag niet meer willen concurreren met alle hits en hypes van het moment. Maar om de band dan maar meteen op te heffen? Het voert wat ver, mijns inziens. Ik denk dat een tweede plaat met Ray Wilson het veel beter had gedaan.
Vanaf morgen ligt de tweede Genesis boxset (1983-1998) in de winkel. Voor een dikke 100 euro krijg je vier albums (10 CD’s) (Genesis, Invisible Touch, We Can’t Dance en Calling All Stations), in nieuwe stereomix CD, SACD en DVD, inclusief interviews, videos, bonus DVD, concerten en een boekwerk waarin alles beschreven staat. Aangezien mijn bankrekening nog nauwelijks is hersteld van de vorige boxset (1976-1982), laat ik hem nog even aan mijn neus voorbijgaan, ondanks het feit dat ik twee van de albums nog niet heb.
Desondanks wil ik nog even Ray Wilson de credits geven die hem toekomen… Immers, hij had het niet makkelijk als vervanger van Phil Collins en het was ook behoorlijk zuur om na één album al gekickt te worden (op niet al te nette wijze)… Daarom een van de mooiere liedjes van Calling All Stations: Shipwrecked.
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/R3y6pBXY8I8" width="425" height="350" wmode="transparent" /]
I’m a million miles from anywhere, where can I be
Somewhere out on the ocean
Just take a look out on the horizon, what can you see
There’s nothing there for meI feel shipwrecked, I might as well be shipwrecked
I’m helpless and alone drifting out to sea
I can’t believe what you said to meEven standing on the corner of a busy city street
I still feel so lonely
Why do you say you want to be with me
But the next day say you don’tI’m shipwrecked, I might as well be shipwrecked
I’m helpless and alone drifting out to sea
I can’t believe what you said to me
Without you I feel shipwrecked
But I can’t let it show
A million miles away from anywhere, ooh, ooh, ohhIs it my imagination
Or is it getting darker, are the waves getting higher
I’m a million miles from anywhere
A million miles from anything I knowYou know that’s why I’m shipwrecked
I might as well be shipwrecked
I’m helpless and alone drifting out to sea
I can’t believe what you said to me
You know that’s why I’m shipwrecked, shipwrecked
Losing my direction
Please come and rescue me (shipwrecked)
Shipwrecked
