Vakantieverhalen: Unlock The Doors – Turin Brakes are playing

Unlock The Doors – Turin Brakes Are Playing, of hoe ik ineens vooraan stond bij een Turin Brakes concert.

Waarschuwing: deze log kan erg lang en emotioneel / sentimenteel worden… Lezen op eigen risico…

Het begon allemaal zo midden juli 2007. Er was niet veel tijd meer om onze vakantie definitief te regelen, maar we hadden al een land: Engeland. Alleen stond dat land onder water en waren we niet echt heel goed in het vinden van campings die niet bezet / nat / stom waren. Ik gebruikte mijn connecties in Engeland om vragen beantwoord te zien (bijv. kunnen we beter een auto huren of met het OV reizen, etc.)

Shazia, die ik in 2005 had ontmoet bij het Turin Brakes concert in de Melkweg in Amsterdam (en eerder dit jaar nog eens), reageerde, erg behulpzaam van haar, en vroeg meteen of we dan naar London zouden komen om bij te kletsen en het gratis Turin Brakes concert bij te wonen dat de band zou geven op 5 augustus. Geloof het of niet, maar ik had me nog niet eens gerealiseerd dat de band een concert zou geven waar ik potentieel heen zou kunnen. Desondanks waren er een aantal redenen om niet te gaan:
– We wilden niet in London blijven (of in ieder geval de rest niet, want die waren er allemaal al behoorlijk vaak geweest, en dat was duur)
– Twee van mijn vrienden, Erwan en Pimpim, hebben als levensdoel mij te ergeren door Turin Brakes af te zeiken.
– Het was een vrij dure grap om voor een misschien wel heel kort concert op en neer naar London te reizen en daar ook nog te overnachten.

Dat laatste probleem werd gedeeltelijk opgelost door Shazia die ons uitnodigde in haar huis om aldaar te overnachten. Maar toen op 27 juli onze vakantie startte, leek het er nog niet bepaald op dat we zouden gaan. Na wat overleg besloten we het niet te doen… Twee mensen zouden er per definitie niks aan vinden en alleen mezelf deed ik er een ECHT groot plezier mee. 31 juli stuurde ik een SMS’je naar Shazia, met de mededeling dat ik niet zou komen.

Maar ja, na een goede nachtrust, een te heete douche op je veel te verbrande huid…. Dan gaat het toch knagen…
Hoevaak heb ik Turin Brakes nu gezien? 1x
Hoevaak ben ik nu in Engeland, terwijl Turin Brakes optreedt? (nooit)
Als ik niet zou gaan, wie zou het er dan wel voor over hebben?

En ineens bedacht ik: ik kan natuurlijk ook alleen gaan…. Ik stuurde een SMS’je naar Shazia om te vragen of het het treinkaartje etc waard zou zijn (hoelang zouden ze spelen?) en of ik nog mocht komen.

Ik kreeg de zegen van mijn vrienden (ik denk dat ze blij waren dat ik een dag wegging). Sjoerd besloot zelfs om mee te gaan, uit sociale overwegingen (hij had Shazia al een keer ontmoet, en dan hoefde ik niet alleen te reizen). En zo was het na bevestiging van Shazia ineens geregeld. Voor de tweede keer in mijn leven ging ik Turin Brakes live zien! Het vorige optreden was helemaal geweldig vanwege het feit dat ze Painkiller aan me opdroegen en sowieso het feit dat ik ze eindelijk live zag, maar er waren wel wat geluidsproblemen. Maar nu ging ik ze dan weer live zien, bijna 2 jaar later! In Engeland!

Op de bewuste zondag 5 augustus arriveerden we iets na enen op London Victoria. Daar werden we afgehaald door Shazia. Toen ook haar man, Raj, arriveerde gingen we op weg naar de Lock Tavern, waar het concert zou zijn. Het is een hele belevenis kan ik u vertellen, crossen door London in een Ford Ka. We overleefden de rit gelukkig, en zodoende was het rond twee uur toen we aankwamen bij de Lock Tavern. Raj dropte ons enkele straten verderop en nam afscheid. Hij heeft het niet zo op Turin Brakes, al vond hij het eerste album wel heel mooi. Sindsdien maakt hij grapjes over de veranderende sound van Turin Brakes. Waarschijnlijk is het een soort overlevingsmechanisme van een man die met een Turin Brakes fan is getrouwd… In ieder geval, Sjoerd, Shazia en ik liepen naar de Lock Tavern.

Ik weet niet wat ik had verwacht, maar Turin Brakes zijn best bekend in Engeland en ik zat zelf te denken aan een kleine zaal van de Melkweg of iets anders van die grootte… Het bleek heel erg klein. HEEL HEEL erg klein. En algauw kwam de tweede schok… de band was er al…

Wat doe je dan? Ga je naar binnen? Maar Olly zag ons al. Hij knikte vriendelijk, pas toen zag hij wat voor soort T-shirts we aanhadden (inderdaad, Turin brakes T-shirts). Hij vroeg wat we kwamen doen en nodigde ons uit in de pub (die gewoon open was, maar het gaat om het gebaar): ‘Come into my house.’ Binnen was ook Gale bezig met opzetten van apparatuur (en nog enkele gezichten die me niet bekend voorkwamen. De band werd blijkbaar in een klein hoekje van de pub gepropt. Het was echt heel erg klein.

We zagen een setlist van 8 liedjes, een beetje teleurstellend, maar op dat moment boeide me dat niet zo. We lieten de band even voor wat ze waren en besloten wat te gaan drinken. Daarna gingen we ergens anders lunch te halen. Toen we die lunch op hadden besloten Sjoerd en ik Shazia op een ijsje te trakteren. Maar dat ging niet, want de ijsjeszaak (tankstation :)) zat naast de Lock Tavern en in de Lock Tavern was de band net een soundcheck aan het doen. Dus het ijs moest uiteraard even wachten.

We hoorden de tweede helft van Real Life en daarna nog Something In My Eye en Ghost. Veel mensen die langsliepen stopten om te luisteren en kijken wie er aan het spelen waren in die hitte. Het geluid was meteen al erg goed. Na de soundcheck ging de band ervandoor om thuis te chillen, of in het geval van drummer Rob om cricket te spelen.

Rond etenstijd gingen we even langs de Subway om eten te regelen. Inmiddels begon het langzaam drukker te worden (zo ontmoette ik een fan die me al 5 jaar bleek te kennen: Oh my god! Not THE Stefan? I’ve known you for over 5 years! – en dat was niet wederzijds). We besloten maar vast plaatsen in te nemen vlakbij waar de band zou optreden. Rond 8 uur arriveerde de band en toen werd het tijd voor een foto met Olly and Gale. Het was nog steeds 30 graden en zonnig, dus het beloofde een zwoele avond te worden in de Lock Tavern. Even later gaf Olly me een promo single van Stalker (erg waardevol gezien het feit dat de fysieke versie van de single nooit is uitgekomen). Dat was erg aardig. Ondertussen zette een man enkele camera’s op (‘for no reason’, toen ik hem vroeg waarom).

Rond 9 uur begon de band te spelen en had ik wat andere fans die ik via het forum kende ontmoet. Inmiddels was de setlist uitgebreid naar 10 liedjes. Bovendien was Painkiller vervangen door Long Distance.

Het optreden was gaaf. Veel nieuwe nummers die ik nog niet kende, aangevuld met enkele klassiekers… De pub stroomde ineens vol… De voordeur werd dichtgegooid (omdat anders iedereen langs de band zou moeten om weg te kunnen gaan indien nodig, of om binnen te komen) en de achterdeur ging open. Qua hitte was het al gauw niet meer te harden. Iedereen zweette als een otter, inclusief de band (en die hadden ventilators). Na een paar liedjes werd de voordeur weer opengegooid (met bewaking ernaast) om frisse lucht binnen te laten en naar mate het optreden vorderde verlieten een aantal mensen (tijdelijk) de pub om fatsoenlijk adem te kunnen halen. Aan het eind van het optreden, toen we buiten kwamen, merkte ik pas hoe doorweekt mijn T-shirt eigenlijk was.

Setlist: Last Chance, Mind Over Money, Other Side, Real Life, Underdog (Save Me), Dark On Fire, Something In My Eye, Ghost, Stalker, Long Distance.

Hoogtepunten: Other Side (geweldige slidegitaar) en Underdog, vooral de solo deed het erg goed in de zaal.

Toen kregen we ook nog een encore… Er was uiteraard geen backstage, dus de band kon ook niet weg… Dus speelden ze nog maar twee nummers na enthousiaste verzoekjes uit het publiek.

Future Boy en Painkiller.

Future Boy was erg goed, en Painkiller was nu eenmaal de beste manier om het optreden te eindigen. De band leek het erg naar zijn zin te hebben: veel lachende gezichten en drummer Rob was met zijn drumsticks aan het spelen, tijdens het drummen.

Na het optreden baande de band zich een weg naar buiten, met succes. Olly en Gale stapten snel in een busje om weg te komen en ook de rest van de band verdween uit het zicht. De meeste mensen verlieten de pub vrij snel, met als gevolg dat het alweer rustig begon te worden toen de band terugkwam. Het was om die reden vrij eenvoudig om met ze te praten (of om ze bijvoorbeeld een promo single van Stalker te laten signeren). De bandleden deden allemaal heel aardig tegen de mensen die met ze wilde praten en waren open en oprecht. Verfrissend in een tijd van sterallures waarin zelfs I Am Kloot pretenties lijkt te krijgen… Drummer Rob haalde nog een grap uit met keyboarspeler Phil… Deze laatste had de akkoorden voor Something In My Eye opgeschreven en had het blaadje verloren (wat Sjoerd had gevonden). Rob vond het echter leuker dat wij het hielden zodat Phil de akkoorden opnieuw moest uitzoeken: “it will be funny”.

Rond half 11 werden we opgepikt door Raj en we namen afscheid van de band en andere fans die we hadden ontmoet. Het is best interessant om ’s nachts door London te rijden. Alle bekende attracties zijn dan ineens leeg. Erg leuk.

Het huis van Shazia bleek heel erg wit en groter dan ik had verwacht. De volgende ochtend werden we getrakteerd op een luxe ontbijt waar we niet aan mochten meehelpen (uiteindelijk hebben we stiekem toch meegeholpen met de tafel afruimen, moehahaha). Daarna zette Raj ons op de trein en gingen we terug naar Littlehampton. Het was goed geweest en wat mij betreft iedere seconde en penny waard.

Zo zie je maar weer… Af en toe moet je gewoon eens iets doen wat je normaal niet zou doen… De omweg nemen… Je weet nooit wat je tegenkomt en misschien is het allemaal wel veel beter dan je verwacht.