Ik denk / doe te veel

Waarom denk ik altijd vooruit? Het feit dat ik op ditisstefan.nl schrijf, zegt al genoeg. Want waar schrijf ik over op deze site? Over alles. Niet slechts over muziek, niet slechts over films, niet slechts over boeken, maar over al die dingen EN nog veel meer. Terwijl ik in feite vrij weinig zeg.

Ik zat net mijn ‘Leven’ categorie door te kijken en het is een behoorlijke tijd geleden dat ik voor het laatst iets persoonlijks heb geschreven. De laatste tijd zijn mijn logs allemaal logs over andere dingen, of in ieder logs naar aanleiding van… Vroeger zette ik nog wel eens een ontboezeming hierop. Waarom ik dat nu niet meer zo vaak doe? Misschien vanwege het feit dat ik eigenlijk niet zo goed weet wie hier allemaal komen, laat staan wat voor mening die hebben als ze dit (of een andere log) lezen. Als ik schrijf over een CD of film, dan is het minder erg dat andere mensen dat lezen en daar een mening over hebben. Erger vind ik het wanneer andere mensen een mening over mij hebben. Vooral als die mening negatief is. En daar denk ik nu al over na, nu ik dit stukje schrijf… Ben ik de enige die zover vooruit denkt, altijd bij schrijven, slapen, eten, praten, afwassen? Bijna krampachtig denk ik na over welk liedje ik dadelijk ga posten om de aandacht af te leiden. Terwijl het helemaal niet erg is om iets persoonlijks te schrijven, toch?

De eerste helft van 2007 had ik het heel druk. Héél druk. En nu pas realiseer ik me dat het misschien geen tactisch idee was om nóg meer te gaan doen. Terwijl ik het eigenlijk allang wist.

Ik schrijf bij de ANS, ik doe een student-assistentschap, ik werk soms elders, maak en onderhoud verschillende websites, zit in verschillende commissies, waaronder De Uitvreter (het blaadje van de opleiding). En ik vind het allemaal heel leuk, maar soms vraag ik me af waarom ik het eigenlijk allemaal wil doen (en doe), naast mijn toch al drukke masteropleiding met leuke mensen en over het algemeen leuke vakken. Tussendoor kijk ik films, luister ik muziek en lees ik boeken. Dat ook nog. Ik ben waarschijnlijk bang dat ik er niet bij hoor. Terwijl dat misschien helemaal niet zo erg is.

Dik één jaar woon ik nu op kamers. Is mijn leven nu veel beter geworden? Ik weet in ieder geval zeker dat ik nu veel meer (leuke) dingen doe. En toch heb ik het gevoel dat, als het over minder dan een jaar alweer voorbij is, de studie, dat ik dan toch niet alles eruit heb gehaald wat er in zat. Maar dat komt dus door al dat gedenk. Het Dare To Be Different-principe maakt bij mij nu eenmaal niet zo’n indruk. Als ik iemand niet versta, zal ik na een herhaling niet nogmaals vragen om zo’n herhaling. Want dat is vreemd. En dus doe ik heel veel dingen erbij. Zodat ik altijd iets te zeggen heb. En als ik toch niets te zeggen heb, kan ik nog altijd iets over Turin Brakes vertellen dat vaag te maken heeft met een huidige situatie. Of met een andere band, maar het gaat om het principe.

Ik hoef me nooit te vervelen, er zijn genoeg leuke dingen in mijn leven, maar ik gebruik ze slechts als uitweg. Om niet te hoeven denken. Want zodra ik ga denken, ga ik te ver vooruit. Dan bedenk ik nu al wat mensen zullen gaan vinden als ze het liedje wat ik nu schrijf ooit een keer horen (en die kans is behoorlijk klein, zeker wanneer het liedje pas 8 regels heeft), om het vervolgens weg te gooien (figuurlijk natuurlijk).

De momenten wanneer ik niet over morgen nadenk zijn schaars. Te schaars denk ik. Want jezelf daarvoor kunnen afsluiten en in het moment op te kunnen gaan, even nergens aan denken en een stap verder gaan dan je van plan was…

Dat moet een zegen zijn.