Editors – An End Has A Start

Editors is weer zo’n bandje waarvan ik al redelijk vroeg hoorde. Ik msn’de toen veel met een Turin Brakes fan uit Engeland en die wees me onder andere ook op Snow Patrol en Keane. Maar goed, op een dag stuurde hij me Munich van Editors. Hij zei ‘dit moet je echt horen, dit is echt heel vet!’ (maar dan op zijn Engels). Ik luisterde het twee keer en toen reageerde ik, ik weet het nog heel goed, met de woorden ‘Het klinkt wel vet, maar het klinkt ook hetzelfde als 10 andere bands.’ Daarin moest hij me gelijk geven, maar dit was dan toch echt veel beter. Enfin, Munich staat nog steeds in mijn playlist, maar het is niet bijzonder veel vaker gedraaid dan andere bandjes en het album The Back Room heb ik eigenlijk nooit aangeschaft.

Een tijdje terug was ik bij de Waaghals te Nijmegen en daar zag ik de vinylversie van An End Has A Start liggen. Ik had zin om geld uit te geven aan muziek én een platenspeler (maar nog te weinig platen). A x (B+C) = D, en zo ging ik met An End Has A Start naar mijn kamer. En het is gewoon een geweldige plaat. De opbouw is fantastisch, met single Smokers Outside Hospital Doors die in eerste instantie aarzelend, maar uiteindelijk vol vuur de plaat opent. Tweede nummer is de titeltrack An End Has A Start (YouTube) en hoewel het steeds terugkerende You came on your own, that’s how you’ll leave vrij veel weg heeft van You speak when you spoken to (uit Munich), blijft het een ijzersterk nummer. Over de betekenis kan worden gediscussieerd. Sommige mensen zeggen dat het over de dood gaat, maar ik vind het persoonlijk gaver als het over een relatie die stukloopt gaat (en dat je het einde langzaam ziet aankomen). Na deze single volgt het iets rustigere The Weight Of The World, ter afwisseling, maar ook dat nummer bevat een aantal ijzersterke riffs.

De plaat staat, eerlijk is eerlijk, vol met potentiële singles… Ik noem hier in het bijzonder Bones (In the end all you can hope for is the love you felt to equal the pain you’ve gone through) en The Racing Rats (If a plane were to fall from the sky, how big a hole would it make in the surface of the earth?). Slechts een paar keer laat de band zich van een rustige kant zien. Het slotnummer, Well Worn Hand, is Editors teruggebracht tot een piano en de zo kenmerkende snerpende gitaar in het refrein.

De plaat bruist van de ambitie, het is een grootse plaat geworden, met climax na climax. Fans van X&Y (van Coldplay) zullen hier horen hoe het echt moet. Fantastisch.