Turin Brakes – Dark On Fire

Het wordt tijd om een lans te breken voor mijn favoriete band. Op de vierde CD, Dark On Fire, is het lang zoeken naar een nummer dat doet denken aan de gloriedagen van The Optimist LP en (het overigens in eerste instantie door velen verguisde) Ether Song. Maar dat verbaast me niet. Het probleem met een band als Turin Brakes is dat ze in eerste instantie niet bepaald de aandacht trekken. Gevolg is dat je een CD hoort, je dan twee jaar andere dingen doet, totdat je toevallig erachter komt dat er een nieuwe CD is. En dan verwacht je in ieder geval iets wat je doet denken aan die vorige CD. Maar dat vertikt Turin Brakes dus. En daarmee schiet de beste band zichzelf in de voet.

Ik denk dat je een plaat pas helemaal kunt waarderen als je de context ook kent. Turin Brakes hadden in 2003 hun 4 minutes of fame met Painkiller (Summer Rain), het top 5 succes wisten ze daarna niet meer te evenaren. Maar het platenlabel probeerde ze in de markt te zetten als de nieuwe Coldplay. Volslagen idioot, alleen al vanwege het feit dat Olly Knights’ stem een stuk minder toegankelijk is. Het derde album JackInABox werd dan ook een minder groot commercieel succes, vooral omdat als leadsingle het prachtige, maar niet bepaald hitgevoelige Fishing For A Dream werd gekozen. Het album zelf leed op verschillende momenten onder het feit dat de band maandenlang aan nummers had zitten werken in een studio. Gevolg: een heel gladde en soms vreemde productie. Dat betekent niet dat de plaat geen hoogtepunten kende, maar live en akoestisch kwamen de nummers veel beter tot hun recht. Dat leerde band pas tijdens de laatste tournee. Gevolg: een jaar break om nieuwe nummers te schrijven en die vervolgens live te testen, alvorens de studio in te duiken.

En dat is Dark On Fire: een directe plaat, vrijwel live opgenomen in een veel korter tijdsbestek dan voorganger JackInAPox, zonder poeha en met kleine foutjes. Ethan Johns zorgde dit keer voor de productie, en hoewel ook hij van een flinke laag polish houdt, straalt de professionaliteit er dit keer vanaf. De titel, Dark on Fire, vat de plaat samen:

Olly: “It’s when you’re alone in the dark and there is a point where you can either give up or you can make something spectacular happen. It was a real soul-searching moment. The phrase became a mantra for what this album is about. It’s a leap of faith; the idea of truly believing that you have a special purpose in making this music.”

En dan wordt ineens duidelijk waar de titeltrack over gaat:

So take all that you know and stuff it in a hole
And in ten thousand years someone will take you home
Rewind the words through which you roam
Set the dark on fire

De rest van de plaat verkent gebieden als angstaanjagende vriendschap (I’ll be with you all of the time – Stalker), ouder worden (Bye Pod) en verlangen (het simpele doch effectieve Ghost). Olly kon het ook niet laten het vaderschap in zijn teksten te verwerken:

Those tiny little hands, those tiny little plans,
Are turning into towers, crushed against the sun.
(Something In My Eye).

Muzikaal gezien is er meer aandacht voor de tweede gitaarpartij dan op voorganger JackInABox. Gale krijgt alle ruimte voor solo’s. De nummers zijn veel meer rock and roll dan Turin Brakes ooit is geweest. Meer herhaling, meer ‘band’, meer snijdende gitaar, meer foute keyboardhooks en meer pretentie (soms doet de CD denken aan de Editors – zie Last Chance). Daarmee verdwijnt wellicht iets van de beschaafde intelligentie die Turin Brakes muziek ooit definieerde, maar het maakt eens te meer duidelijk dat de band bestaat uit echte vakmannen die hart hebben voor muziek in het algemeen, niet slechts voor een bepaalde sound. De akoestische gitaar komt maar heel af en toe prominent op de voorgrond. De plaat is vaak harder, al maakt dat de nummers niet overtuigender dan ze zijn. De mooiste momenten zijn die momenten waarop de band ineens alle muzikale begeleiding staakt en heel even de deur open zet naar de ziel van het nummer:

I want to be an old man with a suntan and a watering can
As happy as a heatwave, as honest as a window
Coming through the old gate, I can feel faith
And I hope it’s not too late.
(Other Side).

Turin Brakes is een van de weinige bands die zo treffend gevoelens onder woorden kunnen brengen. Zonder dat Olly meteen lelijke standaardzinnen gebruikt, weet je toch vrijwel meteen wat hij bedoelt. Dat ze daarbij iedere plaat hun muzikale stijl aanpassen, is een hindernis die de casual luisteraar misschien zal tegenhouden bij ontdekking van de plaat, maar die continu veranderende stijl biedt ook de garantie dat de band ooit precies uitkomt waar jij ze wil hebben. En Dark On Fire laat wederom horen dat ze op sommige tracks erg dicht bij die pure magie in de buurt komen. Op Dark On Fire klinkt de band zelfverzekerder dan ooit. Laten we hopen dat ze dat nieuwe vertrouwen gebruiken om nog veel goede platen te maken (waarbij ze de akoestische gitaren weer wat explicieter gebruiken).

****

Turin Brakes staat 17 december in De Oosterpoort in Groningen en 18 december in de Melkweg in Amsterdam. De kaartverkoop is inmiddels begonnen.