We hebben al heel lang een rat en we hebben ook al heel veel geprobeerd om hem weg te krijgen (huisbaas waarschuwen, gif strooien, nieuwe prullenbak gekocht). Het was tevergeefs. Ik had hem zelf nog nooit gezien, maar Martijn zag hem iedere ochtend en ook andere huisgenoten hadden al meerdere malen oog en oog gestaan met het lelijke mormel. Vanochtend kwam ik beneden om mijn was uit de wasmachine te halen (die staat in de badkamer op de 1ste verdieping, ik woon zelf op de niet bepaald brandveilige 2de verdieping). Uiteraard was de rat in geen velden of wegen te bekennen. Maar de deur naar het balkon/dak stond open, dus die deed ik gauw dicht.
Nadat ik de was had opgehangen, liep ik naar de keuken, maar ik hoorde geluiden! En het was heel vroeg vanmorgen, laat dat duidelijk zijn, dus het waren geen menselijke geluiden. Ik dacht dus meteen: ‘nu ga ik hem zien, onze rat.’ Een gevoel van spanning en sensatie overviel me. Maar ik hoorde hem alleen, ik zag hem niet. En toen wist ik het: hij zat in onze prullenbak. Ik zette iets zwaars op de prullenbak zodat ie er niet uit kon.
Op dat moment werd Martijn wakker. We besloten de prullenbak op het balkon te zetten, dan kon ie in ieder geval niet naar binnen als ie uit de prullenbak wist te komen. Zo gezegd, zo gedaan. We maakten nog even foto’s van het geheel (waarvan u één in mijn vorige log ziet) en Martijn ging naar zijn stage en ik maakte me ook klaar om naar de Uni te gaan. Maar toen hoorde ik de rat weer. Ik keek – het was nu veel lichter – door het raam van de deur naar buiten, naar de grond en ik zag net een hele dikke, grote, smerige staart. Dat was niet grappig. Hij zat dus óf überhaupt niet in de prullenbak, óf hij was eruit gekropen. Ik zorgde er in ieder geval voor dat de deur goed dicht zat en ging naar school, hopende dat niemand zo dom zou zijn om ondanks mijn blaadje de deur open te zetten.
Rond half 6 kwam ik thuis en sprak ik Martijn. Hij redeneerde: ‘dan moet die rat er nu nog zitten.’ Dus wij voorzichtig naar buiten, en jawel, in een hoekje van ons balkon zat ie, maar wel op zo’n kwalitatief uitermate teleurstellende plek dat we hem niet konden vangen. Doodmaken is ook zo bruut, hoewel we het even overwogen. Acties met een doos en een duw in de goede richting werkten averechts en het duurde ook niet lang voordat ie van het dak afviel.
We weten in ieder geval zeker dat hij de val heeft overleefd en dat hij nu dus niet binnen zit. We zijn alleen een beetje bang dat hij heel makkelijk de weg terug naar boven zal vinden en zodra hij de kans krijgt weer naar binnen komt. Maar laten we met zijn allen hopen van niet… Wordt vast vervolgd.
3 reacties
Stefan, hoe was je van plan die rat dood te maken?
Met een mes ofzo?
Aah, nee!