Zeven Zinnen (slot): Turin Brakes

Je kunt zeggen van liedteksten wat je wilt, maar soms zijn ze gewoon heel erg mooi. Het gaat blijkbaar te ver om in zulke gevallen van poëzie te spreken, maar ik vind dat ze toch in het zonnetje gezet mogen worden. Vandaar deze rubriek. De zeven mooiste zinnen uit het repetoire van zeven bands of artiesten. Dit is de laatste keer, volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe artiesten, maar nu eerst nog: Turin Brakes.

Turin Brakes 2007

Tsja, Turin Brakes is niet voor niets de grootste tag in mijn wolk… Het leek me dan ook niet meer dan logisch deze eerste reeks van zeven keer zeven zinnen af te sluiten met de zeven mooiste zinnen van het Britse duo (een bijna onmogelijke opgave). En dan zal ik proberen ze niet meer te noemen op deze log tot de concerten halverwege december… 😉

Had ik al een keer verteld hoe ik Turin Brakes ontdekte? Vast wel… Desondanks:

Het moet halverwege 2001 zijn geweest toen de VPRO op Nederland 3 (vermoed ik) een documentaire uitzond waarin ze op zoek gingen naar de New Acoustic Movement (en of deze echt bestond of niet). Ik heb zelf de documentaire nooit gezien, maar Mischa wel. En ik was Mischa net aan het leren gitaar te spelen. Van het een kwam en het ander en al gauw werd ik door Mischa geïndoctrineerd met bands als de Kings of Convenience, I Am Kloot, en jawel Turin Brakes. In het begin vond ik t allemaal vrij saai, maar de aanhouder wint en zodoende zaten we al gauw achter Mischa’s computer eigen versies van Toxic Girl op te nemen (nog iets later zouden we onze eigen band oprichten, maar dat is weer een ander verhaal). Enfin, ik kreeg een kopietje van The Optimist LP en in het jaar dat volgde werd ik eerst gewonnen door Underdog (Save Me), Mind Over Money, Emergency 72 en tegen het eind van 2002 vond ik de hele CD geweldig. En toen kwam Long Distance uit, gevolgd door tweede album Ether Song en ik was behoorlijk om. Zo behoorlijk dat ik in mei 2003 een fansite begon (de versie uit 2003 staat hier). Die site bestaat nog steeds, net als de band zelf (iets dat u wellicht niet is ontgaan). Ze zijn nooit zo populair geworden als de platenmaatschappij hoopte en ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar mij weten ze in ieder geval nog steeds te boeien.

ZEVEN ZINNEN

1 | Pace of this place slow down; suits throw your phones to the ground.
Blue Hour (Ether Song)

Blue Hour gaat over het moment dat de zon ondergaat en maan opkomt, en alles even blauw is. Het is ook een ode aan het stadsleven, maar dan op een moment dat alles even stilstaat, om de blue hour in zich op te nemen.

2 | Watch the moon go down and sun come up today; I might look tired, but I have never been so awake.
Bye Pod (Dark On Fire)

Nostalgie ten top. Over ouder worden en je realiseren dat je leeft. Echt leeft.

3 | You’re pulling me out of this whirlpool, you’re making me breathe again. And I was just thinking about you on emergency 72.
Emergency 72 (The Optimist LP en Flight Or Fight EP)

Dit is een klassieke break up-song. Olly schreef het toen het net uit was met zijn eerste vriendin. Dat proces duurde in totaal zo’n 72 uur en tijdens die 72 uur voelde hij zich machteloos, alsof hij niets kon doen. Overigens gaat er een urban myth rond, waarin de toehoorder wordt wijsgemaakt dat het liedje in feite gaat over de morning after pill. [de video]

4 | That’s alright, I warn myself: keep blood on the inside & nowhere else
Mind Over Money
(The Optimist LP en Flight Or Fight EP)

Het mooie van Turin Brakes is dat ze gewone woorden gebruiken zonder dat je een idee hebt waar de liedjes over gaan. Het is volgens velen verreweg het beste nummer dat Turin Brakes ooit opnamen (hoewel ik State Of Things persoonlijk nog net iets mooier vind). Mind Over Money gaat over een relatie die niet werkt, denk ik. Time after time dear, we will just lie here staring at ceilings, zingt Olly in het begin. Het begint fout te gaan met de niet gemeende glimlach (wearing a smile like it’s going out of style, look at yourself, there’s nothing in there). De ik geeft zichzelf de schuld en wil zich zelf ervoor pijnigen, maar toch ook niet (zie de hierboven geciteerde zin). De frustratie (het ironische I take it back yeah? whatever i did yeah? i didn’t mean it, i was only joking…) en het feit dat je onrecht wordt aangedaan (up on a shelf, that’s where I need to be)… [de video]

5 | I’m the stone you’ve just thrown into the ocean, how many stones have you thrown?
Stone Thrown (Ether Song)

Nog een liedje over gedumpt worden… Daar gaat zo’n beetje de helft van alle Turin Brakes liedjes over. Het liedje verscheen eerst als Stone op de Mind Over Money single, maar werd later opnieuw opgenomen voor het tweede album.

6 | As I make my way through the century as I slowly turn to house dust, tumbling down, the rain comes down like a victory in sheets of shining memory, over and over circling around.
Rain City (Ether Song)

Na het agressieve, Little Brother, dat gaat over de zelfmoord van een vriend van de band, brengt Rain City een lichter geluid. Het is een bijna filosofisch lied, over hoop en licht en een ode aan London. Het maakt het lied optimistischer dan het hele eerste album, The Optimist LP.

7 | Listen to me but don’t die laughing, and all things must end yeah, but I can see my fate in your eyes as I’m stitched up by my friends again.
State Of Things (The Optimist LP en The State Of Things EP)

Wederom een nummer over gedumpt worden. De ‘ik’ is echter nog niet klaar om verder te gaan. Hij legt zijn lot in haar handen en ziet zijn toekomst in haar ogen. Zolang ze hem maar niet belachelijk maakt tegenover zijn vrienden, omdat hij nog niet over haar heen is… Zijn vrienden begrijpen de situatie tussen de ik en het meisje niet. Het is allemaal niet zo makkelijk als het lijkt te zijn, zonder elkaar (there ain’t no straight lines in the state of things). Ze laat de ik uiteindelijk achter in onzekerheid (see where we’re going? I don’t know, where are we going? I don’t know…).

songteksten (c): Olly Knights, Gale Paridjanian.

De rubriek Zeven Zinnen is met deze zevende aflevering (voorlopig ten einde). Begin 2008 zal de rubriek Acht Albums van start gaan, waarin ik in acht logs lang klassieke albums uit mijn collectie zal bespreken.

Geef een reactie