Turin Brakes speelt beter dan ooit

Ze komen niet zo heel vaak, Turin Brakes. Sinds het ontstaan van deze website zijn ze pas één keer in Nederland geweest. Althans, tot vorige week. Toen speelden ze namelijk in de Melkweg en de Oosterpoort (resp. in Amsterdam en Groningen). En als ik niet naar allebei de concerten zou gaan, dan zou niemand het doen. Nou ja, nog één iemand zou het doen: Shazia uit Engeland. Maar die werd ziek en dus werd het hotel in Amsterdam dat was geboekt geannuleerd. Het hotel in Groningen was al betaald, dus dat mocht ik hebben. Zodoende kon ik nog naar allebei de concerten – weliswaar alleen, maar toch… En dus vertrok ik op maandag rond de middag naar Groningen (overigens was ik bijna de straat uit toen ik bedacht dat de kaartjes nog op mijn bureau lagen).

Groningen

De treinreis was lang, saai en vervelend, al werd het eerste deel verlicht door het gezelschap van een van mijn mentorkindjes. Het grootste deel van de reis moest ik echter alleen afleggen. Gelukkig had ik boeken bij me (Life of Pi van Martel en De Metsiers). In Groningen duurde het niet lang voordat ik bij ‘mijn’ hotel was. Het inchecken ging vrijwel zonder problemen.

Toen had ik nog een paar uur over. Ik ging maar wat door de stad wandelen en zocht vast uit waar de concertzaal was. Ik haalde ergens wat te eten en ging toen terug naar de hotelkamer. Rond kwart over zeven was ik nogmaals bij de concertzaal. Mischa had vervanging geregeld voor het extra kaartje dat ik had, en dit meisje was er rond half 8, zoals afgesproken. Ondertussen had ik al gesocialised met het meisje van de merchandisingstand (ze werkt voor het bedrijf dat de t-shirts maakt en vindt de mensen van Turin Brakes heel aardig, alleen ze houdt er niet van om in een aparte zaal te staan met haar T-shirts, want ze kan niet tijdens het concert komen kijken dan). Ik had Top 7-formuliertjes gemaakt die mensen konden invullen en die mocht ik van het merchandisemeisje daar wel neerleggen.

Rond 8 uur was het nog steeds heel rustig en ik, wat de gelegenheid bood om wat meer te socializen met de eerder genoemde vriendin van Mischa. Ik had haar al eens gezien en gesproken, maar dat was nu niet bepaald een solide basis voor een gezellige avond. Gelukkig bleek ze heel aardig. Een DJ draaide plaatjes, waarbij hij serieus keek, ondanks dat niemand echt aandacht aan hem besteedde. Nou ja, bijna niemand… Halverwege The Smiths’ There Is A Light (That Never Goes Out) zong er iemand ineens luidkeels mee. Het bleek drummer Rob Allum te zijn, die samen met de andere bandleden van het restaurant van de Oosterpoort naar de backstage van de kleine zaal liep. Hij zwaaide, waardoor ik voor mijn gezelschap niet langer kon doen alsof ik geen die-hard fan was.

Even later liepen we naar de ‘kleine’ zaal, die toch een stuk groter was dan de gemiddelde ‘kleine zaal’. Aan de zijkanten stonden banken in een U-vorm, in het midden konden mensen staan. De vijftig mensen die er al waren, overigens gemiddeld al aardig op leeftijd, kozen ervoor om te gaan zitten (wij dus ook maar).

Het onaangekondigde voorprogramma was de Friese act Jean Parlette, die mijns inziens soms iets te veel bliepjes en iets te weinig echte instrumenten gebruikten – alleen de gitarist en zanger waren zo’n beetje fulltime bezig, terwijl er ook een goede celliste en pianist aanwezig waren… Maar het was een aardige opening, dat zeker. Bovendien kregen ze het grootste deel van het publiek op de been. Dat scheelde wat werk voor Turin Brakes, die een uurtje later het podium betraden.

Turn Brakes speelde een set van bijna 2 uur (inclusief encores). Het geluid was verrassend goed, beter dan de twee vorige concerten die ik mocht beluisteren. Olly’s stem was kraakhelder en erg sterk en de gitaren, pianopartijen, bas en drums kwamen ook goed naar voren.

Setlist:
Future Boy
Stone Thrown
Real Life
Last Clown
Fishing For A Dream
Stalker
Eveready
Painkiller
Wicked Game
Dark On Fire
Feelin’ Oblivion
Something In My Eye
Ghost
Mind Over Money
—
Last Chance
Underdog
Long Distance
—
New Star
Emergency 72

Hoogtepunten in de set waren het onbeschrijflijk mooi gespeelde Future Boy, Ghost (met zijn rockende intermezzo), Wicked Game (een briljante cover) en de klassiekers Long Distance en Underdog (Save Me). Tijdens de briljante solo van het laatstgenoemde nummer werd uitvoerende Gale gewenkt door een meisje in het publiek. Hij ging op de rand van het podium zitten, terwijl het meisje tegen hem aan begon te praten. De solo speelde hij gewoon door, alsof er niets aan de hand was. Dit leverde rare blikken van de rest van de band – en het publiek – op. Na afloop zei Gale: ‘I don’t think she actually knows I’m not Dutch. I couldn’t understand a word, sorry!’ Nadat de rest van de band was uitgelachen voegde Olly daaraan toe: ‘Isn’t it great how you can have a conversation in a language you don’t understand and still get the Underdog solo right?’ Het is duidelijk: de band is vrolijk en heeft er zin in. Er wordt veel gegrapt op het podium tussen de bandleden, zelfs tijdens het spelen van de nummers (zonder dat de werken eronder lijden).

Overigens werd er nauwelijks geroepen om nummers tot de encores. Ik riep slechts voor State Of Things, mijn favoriet, maar zonder succes. Na afloop van de laatste encore bedankte de band de aanwezigen en zei Olly dat we de volgende keer maar vrienden moesten meenemen en dat we dan de beste avond van ons leven zouden hebben. Oh, en ze zeiden nog ‘Thanks Stefan’ :).

Amsterdam

Ik werd om kwart over 10 wakker de volgende ochtend, met nog een kwartier voordat het ontbijtbufffet zou zijn opgeruimd. Dus ik kleed me aan en haast me naar het restaurant van het Eden City Hotel. Ik werd verwelkomd met een grappig bedoelde opmerking van de dame van het buffet: ‘Je bent nog net op tijd hoor.’ Ik moet er gehaast hebben uitgezien. Gelukkig was er nog genoeg tijd om te ontbijten, ik moest alleen voor half 11 mijn bord vol hebben geladen. Dat deed ik dus.

Na het ontbijt checkte ik nog even mijn mails op de pc bij de receptie. Daarna friste ik mezelf toch maar even op – al kwam er van het uitgebreide bruisbalbad dat ik had gepland om 9 uur niet veel meer terecht ;). Rond half 12 was ik uitgecheckt, een half uur voor de deadline.

Ik liep naar het station en stapte in de trein naar Amersfoort. Daar zou ik overstappen naar Amsterdam. Ik twijfelde of ik via Nijmegen zou reizen, om mijn spullen te dumpen, maar ik had geen zin om de hele dag in de trein te zitten. In Amsterdam bezocht ik enkele CD-zaken (maar deed geen verdere aankopen). Die avond at ik pannenkoeken (de laatste keer was heel lang geleden, zeker voor mijn doen: minstens 4 maanden).

Rond kwart voor 8 ging de Melkweg open. In het restaurant was drummer Rob op zijn laptop aan het werken, maar ik besloot het bij een ‘Hi Rob’ (wat werd beantwoord met een ‘Hi Stefan’) te laten. Ik wil natuurlijk ook niet weer té stalkerig overkomen en in tegenstelling tot in Groningen waren hier wel veel mensen op afgekomen, en ik wilde wel een relaxte plaats bij het podium. In de zaal praatte ik bij met het T-shirtmeisje. Ze had vanavond mogen kiezen, in de zaal of op de gang. Ze was dus nogal blij dat ze nu wel het concert kon volgen. Wederom legde ik mijn flyers/formulieren bij haar neer (in Groningen waren ze niet zo’n groot succes overigens, ik had er nog heel veel over).

Dit keer geen voorprogramma, maar dat weerhield de band er niet van een dikke 40 minuten na aanvang pas het podium te betreden. Dat betekende dan wel weer dat Laura, met wie ik had afgesproken, op tijd was. Laura is ook fan, dus toen konden we samen onszelf voor aap zetten. Dat deden we dus ook. 🙂 De reguliere setlist verschilde nauwelijks van de avond ervoor… Alleen Last Clown was vervangen door State Of Things (daar was ik erg blij mee, hoewel Last Clown ook heel leuk live is). In de encore werd New Star vervangen door Ether Song, erg mooi gedaan!

Het grote verschil met de avond ervoor was de sfeer. Het geluid was 99% ten opzichte van de avond ervoor, maar dat ligt denk ik aan de zaal. De sfeer was echter fantastisch. Bijna ieder nummer werd met applaus verwelkomd. Vanaf het begin schreeuwden enkele mensen om Long Distance, dat uiteindelijk ook werd gespeeld (de versie uit Amsterdam staat trouwens op Myspace). Wat een verschil enthousiasme kan maken. Het concert in Groningen was muzikaal gezien zo’n beetje perfect, Amsterdam was geweldig vanwege zijn publiek.

De band lijkt wederom erg in zijn nopjes, maar toch komen ze niet terug voor een derde encore, terwijl daar wel animo voor lijkt te zijn. Ze spelen beter dan ooit, beter dan in 2005 en afgelopen zomer in London. Hoogtepunten deze avond zijn Long Distance, Emergency 72 en Fishing For A Dream. Heel veel nummers worden meegezongen.

Al met al waren het twee fantastische avonden. Ze waren de lange treinreizen absoluut waard. Ik zou het zo weer doen – maar ik zou wel andere boeken meenemen, want deze heb ik uit :). Oh ja, en ik zou meer mensen meenemen, want dat moet. Dat zei Turin Brakes in ieder geval. Dus ga maar vast luisteren. Dan kun je ook meezingen.