Elbow – The Seldom Seen Kid

How dare the premier ignore my invitations? He’ll have to go. So too the bunch he luncheons with. It’s second on my list of things to do. At the top is stopping by your place of work and acting like I haven’t dreamed of you and I and marriage in an orange grove. You are the only thing in any room you’re ever in. I’m stubborn and selfish and too old. I sat you down and told you how the truest love that’s ever found is for oneself. You pulled away my theory with a weary and disinterested sigh. So yes I guess I’m asking you to back a horse that’s good for glue and nothing else but find a man that’s truer than / find a man that needs you more than I. Sit with me a while and let me listen to you talk about your dreams and obsessions. I’ll be quiet and confessional. The violets explode inside me when I meet your eyes. Then I’m spinning and I’m diving like a cloud of starlings… Darling is this love?

(Starlings)

De vorige Elbow, Leaders of the Free World, stamde alweer uit 2005 en was in vele opzichten waarschijnlijk de meest toegankelijke plaat van het trio. Het werd mijn favoriete CD van het jaar (in een jaar waarin ook Turin Brakes en I Am Kloot een album uitbrachten, dus dat zegt iets) en een nieuwe obsessie. Maar nadat ik Elbow twee keer live zag in 2006 (één keer in het voorprogramma van Deus in de HMH, één keer als hoofdact in de Melkweg), schoot het maken van het nieuwe album niet op. Of ja, het schoot wel op, maar Guy Garvey – de zanger en schrijver – werd ziek en dat vertraagde het hele proces nogal. Dus in 2007 kwam de nieuwe plaat er niet. Maar in maart 2008 wel. En toen moest ik hem hebben. Want ik wil u laten weten wat voor plaat het geworden is. Jetzt geht’s los!

In ieder geval is de plaat heel erg ‘Elbow’ geworden. Elbow leent qua stijl van het eerdere werk in combinatie met nieuwe en oudere invloeden (het Genesis van Peter Gabriel is nooit heel ver weg). Dat komt misschien doordat de plaat is geproduceerd door bandlid (op de piano) Craig Potter. Het heeft een CD opgeleverd met vele volumewisselingen. In plaats van alles op zijn hardst te mixen (wat vele platenmaatschappijen graag horen want dat maakt de plaat makkelijker draaibaar), is de opname zelf gehouden zoals hij was: dus de drums zijn soms hard, soms zacht, zonder alles gelijk te trekken (voor een filmpje dat uitlegt wat er zo slecht aan loudness is, zie turnmeup.org). Feit is dat het niet extreem lekker luisteren is op je MP3-speler als je het volume wisselen bij intieme liedjes en zachter bij het hardere werk, maar het initiatief is in ieder geval lovenswaardig.

Het is niet waarschijnlijk dat je deze plaat geweldig gaat vinden als je Elbow niet kan waarderen. Op geen enkele manier is voor te stellen dat Elbow een hit gaat scoren met dit album, al blijven de nummers wel degelijk ‘hangen’ bij herhaaldelijk luisteren. Grounds for Divorce is een van de meest toegankelijke nummers. Het met koor opgenomen One Day Like This, in Amerika op single uitgebracht, is erg gaaf, maar wederom geen instant hit. De kracht van de CD zit hem – zoals altijd bij Elbow – dan ook niet in de hitpotentie, maar in de mooie instrumentale partijen die couplet en refrein scheiden. In totaal staan er elf nummers op de CD, met een gemiddelde lengte van krap 5 minuten. Dat zie je niet vaak meer.

The Seldom Seen Kid kent zijn mindere momenten. Duet (met Richard Hawley) The Fix imponeert mij niet en misschien leent Elbow toch iets te veel van zijn andere albums. Qua stijl is Weather To Fly een soort Switching Off , Friend Of Ours is een soort Puncture Repair en The Bones of You heeft wel wat weg van Red. Dat betekent niet dat het slechte nummers zijn, in tegendeel, Weather To Fly komt hoog binnen in de lijst met mooiste liedjes allertijden en Friend Of Ours is een ontroerende ode aan de veel te jong overleden singersongwriter Brian Glancy. Overigens is de titel van het nieuwe album ook een verwijzing naar deze man. I Am Kloot droeg Play Moolah Rouge trouwens ook op aan deze man.

Maar los daarvan heeft Elbow een hele goede plaat gemaakt. Muzikaal gezien is The Seldom Seen Kid een beter uitgewerkte versie van zijn ook al goede voorgangers. Maar zodra de nieuwigheid van de nummers af is, luister je toch gewoon naar een typische Elbow plaat. En dat is prima, maar wat mij betreft mag de band op hun volgende plaat nog meer experimenteren. Daar zijn ze toch Elbow voor. Een opener als Starlings (waarvan de FANTASTISCHE tekst bovenaan deze post staat geciteerd) biedt wat dat betreft perspectief. Het is niet mijn favoriete nummer van de CD, maar in vele opzichten is het waarschijnlijk wel het beste.

vier uit vijf

Check hier de absurde, maar ook fascinerende video voor One Day Like This.

1 reactie

Geef een reactie