HMKHZ? Je huis betreden

Sommige dingen in het leven behoeven een handleiding, terwijl andere zaken juist in één keer goed zouden moeten gaan. Maar af en toe… Af en toe lukt het niet zo goed… In Hoe Moeilijk Kan Het Zijn? makkelijke dingen, op een moeilijke manier… Ter lering ende vermaeck… Deze keer: je huis betreden.

Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door een aardige huisgenoot van me: “Jij hebt een probleem.” Het bleek dat, zes dagen nadat het eigenlijk zou zijn gebeurd, de huisbaas toch het slot had vervangen. En hij had de sleutels afgegeven in het huis. Dat was in principe niet heel handig en daarom belde mijn huisgenoot me op. “Kom jij zondagavond? Want ik ben er in principe heel het weekend gewoon.”

Helaas had ik zondagavond een familiefeest en zou ik pas maandag weer in Nijmegen zijn. Dat was geen probleem, in de middagpauze zou ik dan wel de sleutel op de uni kunnen scoren. Dat was mooi geregeld, daar stond mijn fiets toch nog. Behalve dat ik zaterdag ziek werd en zodoende en zondag niet naar het familiefeest kon, noch maandag naar de Uni. Ik had met mijn huisgenoot afgesproken dat hij de sleutel dan maar moest afgeven bij Gül, onze huisbazen, waar ik hem zou oppikken. Maar toen ik dinsdag rond een uur of twee daar was, bleek dat niet helemaal goed te zijn gegaan. Hassan had nog één sleutel en die paste niet op de deur (“Als sleutel niet past, jij weggooien”).

Toen ik de sleutel eenmaal had weggegooid, zat ik met een probleem. Maar gelukkig was het weer niet heel slecht. Toen bedacht ik dat Vahid – een man van in de veertig die het kleinste kamertje in huis bewoond – me nog iets schuldig was nadat ik hem met zijn printer en scanner had geholpen en dat ie vast in het café tegenover zat te kaarten. Maar dat was niet het geval (“Nee, Vahid is thuis…”). Helaas was hij niet in staat de deur open te doen, ook niet als er een uur lang om de minuut wordt aangebeld. In het café had niemand het nummer van Vahid (en hij heeft TWEE telefoons!): “Bij de kleermaker op de hoek” had ik ook geen succes.

Rond een uur of drie, ik was inmiddels maar wat door de straat gaan lopen, kwam Vahid dan eindelijk naar buiten. En vriendelijk lachend maakte hij niet veel later de deur voor mij open. En toen stond ik even later binnen. Daar betrapte ik me erop dat ik helemaal niet zo blij was dat ik nu binnen was. Nu ja, ik was natuurlijk wel blij bij mijn spullen te kunnen, maar ik kan niet zeggen dat mijn studentenhuis het toppunt van sfeer is. Maar het grappige is dat ik niet weer naar buiten kon, want mijn andere huisgenoot met sleutel moest eerst thuiskomen. Gelukkig duurde dat maar tot een uur of vijf (‘ja, sorry, ik was het helemaal vergeten’), zodat ik toen boodschappen kon gaan doen (als ik niet zoveel bagage bij me had, had ik dat des middags al gedaan). En toen was alles weer zoals vanouds, maar nu met een beter slot.

Daar zal de gemeente blij mee zijn, als ze volgende week woensdag weer komen controleren. Alleen zijn ze dan vast nog niet blij met de niet goed sluitende keukendeur, de rotzooi in de tuin en een aantal minder veilige voorzieningen. Dat wordt weer een eindsprint voor onze huisbaas…

2 reacties

Geef een reactie