The Kooks – Konk

albumcover

Het eerste album van The Kooks heb ik nooit helemaal gehoord. Dat is een beetje mijn eigen schuld en een beetje die van mijn familie. Ik had het eerste album namelijk voor mijn verjaardag gevraagd. En dat kreeg ik toen niet. Daarna kwam het er gewoon weg niet meer van. Maar ik vond de meeste liedjes die ik hoorde in ieder geval wel geslaagd (u kent ze zelf ook: ‘Naive’, ‘Be Mine’, ‘She Moves In Her Own Way’ etc. etc.). Behalve het nieuwe ‘Always where I need to be’. En toen bedacht ik dat het album best kon luisteren, om daar mijn oordeel over te vellen. Op ditisstefan.nl natuurlijk!

Volgens mij hebben The Kooks gedacht: “laten we vooral niet te moeilijk doen over ons nieuwe album.” En dat hoor je. Slechts zelden hoor je een groot verschil met de singles van het vorige album. En dat is best wel lekker. Oh, de band doet wel even alsof ze iets nieuws doen. Opener ‘See The Sun’ begint heel rustig, maar nog voor het refrein zitten we al op een typisch Kook-ritme met übercatchy refrein. En dat is de eerste van een tiental leuke liedjes. Dat wil niet zeggen dat er geen gas wordt teruggenomen op bepaalde momenten, maar zo’n rustig moment duurt nooit lang en wordt altijd opgevolgd door zo’n lekker verkookerisering, zoals ik een typische versnelling met opwindend drumritme en typische snik in de stem van zanger tegenwoordig maar noem.

Why do you bite the hand that feeds you?
(Shine On)

Het liefst zou ik alle liedjes bespreken, maar ik ben bang teveel in herhaling te vallen. Maar laat ik vast stellen dat ‘Mr. Maker’, ‘Sway’, ‘Shine On’, ‘Love It All’ en ‘Do You Wanna’ erg geschikt zouden zijn als single en in ieder geval de potentie hebben mijn soundtrack van de zomer te kunnen worden. De platenmaatschappij in Engeland kiest overigens voor het relatief harde ‘Sway’ (waarbij harde overigens tussen aanhalingstekens mag worden geplaatst).

For all the times i never, never turned her way
And now she is here on someone else’s arm
(See The Sun)

Het is overigens ook weer niet zo dat The Kooks een album heeft gemaakt volgens het recept waarmee de singles van het eerste album zijn gemaakt. Dat is overdreven. Op de laatste paar tracks van het album wordt wel degelijk wat gevarieerd. ‘One Last Time’ is akoestischer dan al het eerdere dat ik van de band heb gehoord, en met een instrumentaal refrein dat enkel wordt begeleid door een hoge ‘ooooooh’ is het in ieder geval licht experimenteel te noemen (en toch catchy). ‘Tick Of Time’ is nog een stap verder. Hier zijn de versterkers verdwenen en lijkt het even alsof we op een tropisch strand zitten met de band, een kampvuur en hopelijk ook wat andere leuke mensen. Ondanks dat de tekst van het liedje toch niet bepaald tropisch, laat staan vrolijk is. En (soort van geheime) afsluiter ‘All Over Town’ is zelfs melancholisch te noemen.

Jawel. The Kooks spelen een beetje met hun grenzen op hun tweede CD. En wie weet wat een derde CD wat dat betreft gaat brengen. Terwijl we van andere hippe bands maanden van tevoren te horen krijgen dat hun tweede CD vet anders is (Keane, anyone?), doen The Kooks niet zo moeilijk. Tegen NME vertelde zanger Pritchard:

I want this album to be big, I’ve got an ego – I want the album to do well. I want our singles to come on the radio and for people to have their heads blown off by them.

Het lijkt me sterk dat ze dat niet gaat lukken. The Kooks hebben een reeks liedjes uitgepoept waarvan we meer dan de helft zo mee kunnen zingen en dat allemaal zonder veel moeite. En daarvoor verdienen ze ons respect. Want ik zing liever deze liedjes dan de nietszeggende rotzooi die het tegenwoordig tot zomerhit schopt. Dat dat even duidelijk is.

vier uit vijf

P.s. mijn favoriet:

2 reacties

Geef een reactie