Dimitri Verhulst – ‘De Helaasheid Der Dingen’
Eerder had ik al ‘Dinsdagland’ van de Belg gelezen en ik moet zeggen dat ik het boek op sommige momenten hilarisch vond. Desondanks waren niet alle delen van dat boek even sterk. ‘De Helaasheid der Dingen’ gaat over een ik, ‘Dimmetrie’, en zijn jeugd in een asociale familie. Halverwege het boek worden die anekdotes afgewisseld met die van een oudere ‘ik’ die zich, na te zijn overgeplaatst naar een pleeggezin, steeds meer vervreemd voelt van zijn dronken nonkels in het café. Dit wordt pas echt duidelijk als hij samen met zijn zoontje (overigens net als hij een ‘ongelukje’, maar dan op een andere manier) zijn oude dorp bezoekt.
Dit laatste stuk is mijns inziens het sterke punt van dit boek. Hoewel schrijfstijl en inhoud niet substantieel verschillen van de voorgaande hoofdstukken, schetst Verhulst hiermee toch een duidelijk contrast. Op James Bondachtige wijze wordt dan ook nog even de titel van het boek erin gegooid en haalt Verhulst nog een aardige grap uit met de namen van de honden in het boek. Alleraardigst gedaan, maar ik vond het boek af en toe teveel op effect gespeeld.
drieëneenhalf uit vijf
