The Whitest Boy Alive: Feest voor nerds

Normaal is het de fan die tegen de artiest zegt: “So great to finally meet you!” Maar bij mij was het donderdagavond voor de derde keer andersom. Sta mij daarom toe te beginnen met een stukje persoonlijke geschiedenis…

Het was halverwege 2002 toen ik, na jaren vrijwel uitsluitend het werk van Phil Collins als goede muziek te hebben beschouwd, ik door Mischa werd geattendeerd op gave muziek die aansloot bij het instrument dat ik speelde (toen en nu): akoestische gitaar. Het duurde een paar maanden, maar begin 2003 was ik volledig geobsedeerd door deze nieuwe bands. Ik heb het over de Kings of Convenience, I Am Kloot en Turin Brakes. De Turin Brakes site had een zogenaamd forum, dus daar werd ik lid van. En geobsedeerd dat ik was, steeg ik al gauw naar de top posters. Halverwege 2003 bracht Erlend Øye een soloplaat uit: ‘Unrest’. En hierbij hoorde een officiële site. Met forum. En ook daar bracht ik een belangrijk deel van de avond door voor, tijdens en na het huiswerken. Enfin, het forum van Erlend Øye werd ook bezocht door Erlend zelf. In het begin althans. En dat was wel aardig. Ik denk dat er op het drukste moment een stuk of 30 écht actieve leden waren van dat forum. Een klein groepje dus. En dat was heel gezellig.

Toen in 2004 Kings of Convenience een nieuw album uitbrachten, werd ook daar een forum geopend. En ook daar was het heel gezellig. Deels met mensen die ik al kende van het Erlend forum, deels met geobsedeerde knappe Italiaanse meisjes van een jaar of 18 die ‘Misread’ naar nummer 2 van de singles chart hielpen. Enfin, dat was dus ook heel gezellig. En als je al iets langer meedraait, dan kun je autoriteitje spelen. Maar aan alle leuke dingen komt een eind.

In 2005 kwam ‘JackInABox’ uit, van Turin Brakes, maar dat was niet het enige wat verscheen. Er verscheen namelijk ook iets waarmee spamcomputers eenvoudig SPAM kunnen posten op PHPBB forums. Toen was de eis voor moderators er ineens. Het Turin Brakes forum had die al, maar het KoC en het EO forum (zoals ik ze vanaf nu zal aanduiden) had nog geen mensen die die berichtjes verwijderden. En het liep op een gegeven moment uit de hand. Aangezien ik toch nog bijna iedere dag op die forums kwam, werd ik moderator gemaakt. Al gauw bleek dat niet afdoende. Moderators kunnen namelijk geen accounts ‘bannen.’ Dus na wat e-mails richting EMI, was ik ineens de baas op de twee forums. En toen werd ik ook nog eens – zonder overleg – moderator gemaakt bij het Turin Brakes forum. Over Turin Brakes had ik al een fansite gebouwd, dus aan mijn toewijding zou het niet liggen, maar toch…

En toen kwam Turin Brakes in september 2005 naar Nederland. Ik had ze nog niet live gezien, maar wel al 2 en een half jaar een fansite en was een van de bazen op het forum. Toen de zanger na het concert naar buiten kwam, was het “So great to finally meet you” dan ook wederzijds, blijkens de woorden die hij sprak (en het opdragen van ‘Painkiller (Summer Rain)’ . Het ging zelfs zo ver met mijn obsessie voor goede muziek, dat toen ik in februari 2006 naar Jens Lekman in Rotterdam ging, ik me realiseerde dat dit een van de weinige concerten was waarbij ik geen claim to fame had. Verfrissend. En omdat ik geen hoge verwachtingen koesterde, is die avond wat mij betreft extra legendarisch. 🙂

In ieder geval, fast forward naar 2008. Ondanks dat ik Erlends forum al jaren had bijgehouden, had ik hem nog niet live gezien (met uitzondering van de Kings of Convenience in 2004, maar toen moesten we na afloop meteen weg). Enfin, toen ik donderdagavond dus binnen stond te wachten op Aukje en Renée, en aan de praat was geraakt met twee fans naast mij, die mij net hadden gevraagd of ik wist of Erlend nog steeds zo’n oversized bril droeg, zag Erlend mij blijkbaar ineens staan. Hij wees naar me vanaf de andere kant van de zaal en kwam toen op me af gelopen. De gezichten van mijn gesprekspartners waren op zijn zachtst gezegd priceless. In ieder geval klonk het wederom “So great to finally meet you.” En ik moet zeggen dat ik het ook wel kon waarderen om de man te ontmoeten voor wie ik toch behoorlijk wat tijd had opgeofferd. En dat hij best aardig bleek, op het eerste gezicht. Hij liet zijn koffiekopje staan (zie de foto 2 posts terug), maar ik dacht dat ie niet genoeg op zou brengen op Ebay. Dus liet ik hem maar staan…

Maar het punt dat ik wil maken hier en nu, is dat alles wat ik hiervoor heb verteld, NIET de reden is waarom ik die forums spamvrij maak. De praatjes voor en na concerten had ik ook kunnen maken zonder de baas van dat forum te zijn. Zowel Turin Brakes als Kings of Convenience als I Am Kloot als Jens Lekman als The Whitest Boy Alive als Elbow: al die artiesten komen in principe na hun optreden naar buiten om met fans te praten, handtekeningen te zetten of gewoon te dansen op de muziek van de DJ. Daarvoor hoef je niet Stefan te heten of een heel oud T-shirt van de band aan te trekken (al is het wel meteen een gespreksonderwerp voor de artiesten in kwestie). Ik luister naar muziek en als ik het goed vind, dan wil daar bij wijze van spreken AL mijn tijd aan opofferen. En ik wil andere mensen laten weten dat ik die muziek heel vet vind. En dat doe ik op dat forum. En dan wil ik kijken wat andere mensen vinden. En daarop reageren. Dan komt dat forum wel vol ja. Maar ik heb ook geleerd dat die mensen in bandjes vooral ook mensen zijn. Dus niet perfect. Ik luister dus liever naar de muziek. En ja, even een kort praatje maken is leuk, maar mijn avond is helemaal oké als ze gewoon een fantastisch concert geven. En dat zit meestal wel snor. Want ik heb een goede muzieksmaak.

The Whitest Boy Alive in Doornroosje was fantastisch. De CD is niet bepaald constant dansbaar, maar dit concert was dat wel. Niet alleen eigen werk van Dreams kwam voorbij, ook twee bijzonder foute covers (‘The Music Sounds Better With You’ en ‘Show Me Love’) en een hele rits nieuw werk (en een herinterpretatie van 24k van Morgan Geist). Mensen met wie ik wel eens ga stappen kunnen beamen dat ik heel veel teksten ken. Zo is er een liedje genaamd ‘Fall’ dat Erlend nooit heeft uitgebracht, maar dat wel op een aantal live bootlegs staat. Het liedje komt nu denk ik op het nieuwe album, want ze speelden het gisteravond. Ik zong mee, pas na drie regels realiseerde ik me dat ik waarschijnlijk de enige was en Erlend bleek me ineens geamuseerd aan te staren. Ik viel nogal op met mijn witte Whitest Boy Alive T-shirt en we voelden ons af en toe wel een beetje bekeken (ondanks dat we al enkele rijen naar achter waren gegaan, voor een betere geluidservaring). Maar ik besloot me daar maar niets van aan te trekken en tegen het einde van het concert waren er gelukkig een aantal überenthousiaste meisjes op de voorste rij die Erlends aandacht opeisten.

Hilarische taferelen speelden zich af op het podium. Erlend kan heel aanstekelijk dansen, Daniel kan een briljante keyboardsolo spelen (waarbij hij het apparaat als een gitaar vastpakt en met heel veel geluidseffectjes tussendoor en het veranderingen van instellingen op het ding een briljante partij speelt), Marcin is een briljante ‘coole’ bassist en drummer Sebastian is heel heel heel heel erg de timide nerd die zich af en toe heel erg laat gaan. Eigenlijk zijn het allevier nerds. En ze schamen zich geen moment (en zo hoort het!). De foute covers en briljante eigen composities zoals ‘Above You’, ‘Inflation’ en ‘Golden Cage’ werden als zoete koek geslikt. Mijn persoonlijk hoogtepunt was ‘Don’t Give Up’ (de tekst ervan zou oorspronkelijk op Röyksopps ’49 Percent’ gebruikt worden, maar dat vond het Noorse duo teveel eer aan Erlend), erg mooi met de antwoordende vocalen van Marcin. Die stiekem best mooi kan zingen. Als hij niet te hoog hoeft te gaan met zijn stem dan! Qua sfeer pastte ‘Show Me Love’ helemaal goed in de setlist en iedereen zong enthousiast mee.

The Whitest Boy Alive speelt op het eerste gezicht heel simpele liedjes, maar daar schuilt de kracht van de band. Ondanks het feit dat Erlend nog herstellende is van een gebroken arm, was de show nagenoeg perfect. De 5 Ã 6 nieuwe nummers die we kregen beloven bovendien voortzetting van deze sound op CD. Meer keyboards dus, meer foute teksten en meer enthousiaste, dansbare nummers. Het is te hopen dat ze ruimte open laten voor enige diepgang.

Het leek erop dat het publiek nog veel meer had gewild, maar na één encore en een hele lange drumsolo eh toch een nieuw liedje begon de DJ muziek te draaien en ging de zaalverlichting aan. Voor die drumsolo stelde de band zichzelf nog voor, waarbij Daniel ‘on the keyboards’ ook daadwerkelijk op de keyboards ging staan en Marcin (“on the bass guitar!”) op de basgitaar (Erlend: “You can’t do that, that’s my bass guitar”).

Na afloop kwamen de verschillende bandleden naar buiten, met uitzondering van Erlend Øye. Toen ik ze maar even ging bedanken voor een geweldig optreden, werd ik door zowel Daniel als Marcin apart gevraagd naar mijn T-shirt. Voor de duidelijkheid: dat kreeg je gratis bij het album ‘Dreams’ als je het in Zweden kocht. Daar kwam het het eerst uit, dus kocht ik het daar. Volgens Marcin waren er maar 20-50 van gemaakt. Dus nu heb ik maar een nieuwe gekocht en veil ik deze op Ebay (hij brengt vast meer op dan het koffiekopje) – of ik draag hem toch maar gewoon zelf. Na een half uur, we stonden op het punt om weg te gaan, kwam Erlend dan de zaal in. Ik ging hem maar even bedanken en liet hem – net als Marcin – mijn 7″ single van Burning signeren. Het gevolg is dat ik nu een Noors epistel op de achterkant van mijn single heb staan. Toen ging ik mijn jas scoren, want ik moest de dag erna (gisteren, vrijdag) naar Den Haag voor mijn scriptieonderzoek (en dat betekent vroeg op staan).

Toen ik mijn jas had gehaald en met Renée en een vriendin van haar naar buiten liep om mijn fiets te scoren, was Erlend ook buiten. Ik zei dus nog een keer ‘Bye’ en was al bij mijn fiets toen hij me terugriep om mij te vragen wat ik nu eigenlijk deed (qua leven) en wat ik wilde gaan doen (na mijn studie, en dat weet ik zelf nog niet eens). Hij identificeerde mijn vrienden ook nog als “Oh! Those are the girls you were with during the concert. I saw you down there”, waarop ook zij een woordje met Erlend wisselden (en zeiknat regenden, net als ik). Het voordeel dat je dan wel hebt, is dat je meteen ook even kunt vragen naar nieuwe albums (het nieuwe Whitest Boy Alive album komt waarschijnlijk eerst en vlak daarna Kings of Convenience (ze hebben al een aantal liedjes klaar), maar beide op vrij korte termijn – als in ‘wie weet dit jaar nog’). En dat ze heel graag willen komen touren in Nederland met Kings of Convenience, drie optredens bijvoorbeeld (maar dat had ik ook gezegd als ik Erlend was). Maar goed, toen namen we echt afscheid want anders had Erlend een verkoudheid en ik ook. En dat hoeft nu ook weer niet, of wel?

Enfin, het viel me een beetje tegen van Erlend dat hij me niet vast een exemplaar van het nieuwe album gaf, maar ja, daar doe je niks aan hè… 😉 Het optreden was fantastisch en het publiek en de band zorgden voor een fantastische sfeer. Met een beetje geluk gaat deze band heel groot worden. Het lijkt alsof het tijd is voor een band vol dansende nerds met een voorliefde voor foute dancetracks… En vergeet niet dat u ze hier het eerste tegenkwam.

Enkele foto’s en een filmpje volgen na het weekend.