Tijd voor vakantie

De zomer is niet meer wat ie ooit was… Vroeger kon je gewoon 1 juli al uitgerust zijn, zo vroeg begon je vakantie… Nu ben ik twee weken verder en moet ik nog steeds deadlines halen. En dat komt vast ook een beetje omdat ik, toen het goed weer was, wel een beetje vakantie wilde vieren, maar is dat dan verboden? Mijn laatste zomer als bachelor- én masterstudent, is tot nu toe vrij deprimerend. Hoewel ik wel het idee heb dat er nu schot in de zaak begint te komen, ben ik in ieder geval de komende week nog even zoet. Laat dat mooie weer nog maar even wegblijven dus…

Disneyavond

De afgelopen week was niet bijzonder boeiend: overdag zat ik het grootste deel van de tijd in UB. Regelmatig gepijnigd door een griepachtig gevoel en/of hoofdpijn, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen, dat de vakantie wat mij betreft nu wel mag beginnen. Dinsdagavond viel er echter wel degelijk wat te genieten. Een extreem geslaagde Disneyavond… De derde avond was misschien wel de leukste tot nu toe. We waren met een man of tien en de (deels door mij gebakken) pannenkoeken vooraf waren erg lekker. De Walt Disney Classics die we deze avond hadden uitgekozen waren Jungle Book en Alladin (‘Een Oosterse Naaaaaaaaaaaa-a-aaaaaaaaaacht en een Oosterse daaaaaaaaa-a-aaaaag’). Twee hilarische films, die voor alle leeftijden leuk blijven.

(De donderdag vóór de Disneyavond was ik trouwens met Ellen en Maarten naar Indiana Jones geweest. Jawel, die draait nog. En ik denk dat ik een heleboel mensen napraat als ik zeg dat de film erg geslaagd is, maar dat het einde zo over de top is, dat zelfs de allergrootste Idiana Fans moeten toegeven dat het een tandje minder had gemogen. De climax van de film zelf is niet eens het probleem, vooral de ‘oplossing’: het wegvagen van de beschaving, is very unlikely. En natuurlijk is de hele film dat, maar die profiteerde nog van de zelfspot en andersoortige grapjes. Ondanks het mindere einde, heb ik toch een leuke avond gehad.)

Vierdaagsefeesten

Boffen wij even… In Nijmegen zijn gisteravond de Vierdaagsefeesten begonnen! Hoewel ik me bij zulke evenementen vaak voel alsof ik in de verkeerde eeuw ben geboren, was gisteravond toch een leuke eerste avond… Voor nu wil ik graag twee acts eruit lichten.

Stevie Ann

Tsja, een curieuze act om te programmeren op een vrij ‘drukke’ tijd (half 10). Het valt niet te ontkennen dat Stevie Ann een zeker charisma heeft en een bijzonder goede stem waarmee ze verrassend uit de hoek kan komen, maar het grootste deel van het publiek leek toch echt naar de Waalkade te zijn gekomen om te dansen, feesten en zingen. En daar lenen Stevie Anns mooie liedjes zich nu eenmaal niet echt voor. Zonde, want het geluid was bijzonder goed afgesteld (vele malen beter dan bij Claw Boys Claw later op de avond). Begrijp me trouwens niet verkeerd: Stevie en band deden wel degelijk een poging om flink te rocken (en af en toe met succes), maar die stevigere nummers waren lang niet allemaal even bekend als ‘vlaag van herkenning gonst door het publiek’ The Poetry man. Het feit dat het nog niet donker was toen de set begon en dat het best koud was, hielpen de sfeer ook niet. Gelukkig voor Stevie waren er ook een aantal echte fans op haar set afgekomen die, ieder lied woord voor woord meezongen, in gevecht met de fotografen met telelenzen op de voorste rij. En ik sluit niet uit dat ze er met de leuke uitvoeringen van Wait Up For Me en Get Away een paar heeft bijgewonnen.

Nick & Simon
Jawel, ik dacht met mijn domme kop dat ze om 18:00 uur al zouden gaan optreden. Dan laat maar, ik wil wel op een fatsoenlijk tijdstip kunnen eten… Ik ga niet mijn hele dag omgooien… Maar toen ik na Stevie Ann bij het Nijmegen House aankwam, bleken ze net halverwege hun set te zijn. Dan pakken we ze maar gelijk mee. In het Nijmegen House, een oversized tent met een wat mij betreft verachtelijke naam, was het twintig graden warmer en ruim twee keer zo druk. Door het principe van zes verschillende ingangen waarvan twee dicht bij het podium, was het mogelijk om een plek met redelijk goed zicht op het podium te verwerven, waardoor ik nu in staat ben enkele observaties te doen.

• Nick en Simon kunnen erg goed zingen. Je kunt veel zeggen, maar niet dat ze niet kunnen zingen.
• De Soldaat mag dan vet actueel zijn, het is tevens het meest smakeloze nummer uit het oeuvre van het duo. Een extreem vrolijke begeleidingsband en een (waarschijnlijk) zielig(e) (bedoelde) tekst (die overigens lichtjes riekt naar het luisteren naar Phil Collins (’s Avonds voor het slapen gaan, kijkt zij naar dezelfde maan versus If we choose a time we can catch the moon, I’ll see you there (…) From whenever it is, from wherever you are (…) Are you looking at the same moon uit The Same Moon – en zeg nu niet dat niemand dat nummer kent, want twaalf jaar na dato staat de versie met Laura Pausini nog steeds op high rotation in de Albert Heijn).
• We kregen een encore: Rosanne… Voor de tweede keer.
• Nick & Simon trekken grofweg vijf soorten publiek:
  – Gillende tienermeisjes (40%).
  – Liefhebbers van het levenslied (35%).
  – Geïnteresseerden (zij die geen fan zijn, maar zo’n concert een keer – of twee – willen meemaken) (10%).
  – Kleine kinderen die op de schouders van hun ouders – type verloederende veertiger – worden meegesleurd en op die manier worden geïndoctrineerd met een slechte muzieksmaak (10%).
  – Randdebielen (soms kennen ze de tekst, maar over het algemeen komen ze gewoon lallend voor je staan om mensen in de categorie ‘geïnteresseerden’ alle hoop in de goedheid van de mens te doen verliezen). (5%).
• Sommige teksten zijn écht slecht: Vraag jij je ook wel eens af of dit terug komt, toen jij hier elke dag ’s avonds voor m’n deur stond. De dingen gaan heel even niet volgens plan (Herwinnen).
• Hoe grappig is een grapje als het veertien keer gemaakt wordt? Alleen al in het tweede deel van de set stopt onze Simon met zingen voor een zin als als ‘Ik wil zekerheid dat ik bij jou ben vannacht’, om vervolgens met ‘dankjewel’ het zogenaamde compliment van het publiek in ontvangst te nemen. Eerste keer: grappig. Tweede keer: een beetje grappig. Derde keer…
• Het trucje dat Nick & Simon in de clip van Rosanne doen (het stoppen met gitaar spelen en dat de muziek gewoon doorgaat – zie 41 seconden in de clip), doen ze live ook, meerdere malen zelfs. Daarnaast opvallend dat Nick regelmatig tijdens het liedje van gitaarritme veranderde zonder dat dit enige invloed had op de muziek… Hmm, misschien kwam de begeleidingstape toch uit de draaitafel en was de gitaar niet live?
• De tienermeisjes zijn heel goed in het verzinnen van schunnige teksten op basis van elkaars namen op Rosanne, zo bleek na afloop van het concert, toen iedereen massaal het Nijmegen House verliet.

Rest mij te zeggen dat de classic disco aan het eind, op Plein ’44, erg vermakelijk was.

Hetehit

In mijn zoektocht naar een fatsoenlijke hetehit deze zomer, deze keer een waarschijnlijkere kandidaat. Gabriella Cilmi is een zestienjarig meisje uit Australië. Daarmee is ze meteen niet de zoveelste in een reeks vrouwelijke talentjes uit Engeland. Maar net als haar Britse equivalenten heeft ze een bijzonder goede (eigenaardige) stem. In de clip Sweet About Me zien we haar op half sadistisch, half schattige wijze mannen van bijna twee keer haar leeftijd om haar vinger winden. Daarbij moet wel aangetekend worden dat alle mannen zich in een nogal oncomfortabele positie bevinden. Het zat er al een maandje of wat aan te komen, dat dit nummer een hit ging worden, maar nu is de rise in de hitlijsten dan echt begonnen (ze stuitert de top 50 binnen deze week). Het is dan ook een erg catchy nummer met gratis slow burn factor. Enfin, de clip:

If there’s lessons to be learned
I’d rather get my jamming words
In first, so

When your playing with desire
Don’t come running to my place
When it burns like fire, boy

Sweet about me
No, nothing’s sweet about me, yeah