Graanroddels

In een klein plattelandsstadje ergens in het zuiden van de Verenigde Staten groeit de jongen op. Al op jonge leeftijd helpt hij zijn vader, Henry, op het land. Het staat in de sterren geschreven dat al dat land ooit van hem zal zijn, zodat hij op zijn beurt zijn zoon kan laten helpen. Als de jongen de volwassen leeftijd van eenentwintig bereikt, woont hij nog steeds op het erf. Zijn leven is goed, maar eenvoudig. Maar is het niet tijd om te stralen? Om eindelijk het middelpunt te zijn. “Let It Be Me”, denkt de jongen. “Nu ben ik aan de beurt.” Maar zijn vader kan het werk nog aan, volgens hem onderschat de jongen de taken die iedere dag weer moeten worden verricht. Het gaat zijn vader bovendien te ver, nu al onder het juk van zijn zoon te moeten werken. Waarom zou hij dat doen? Waarom nu al?

De jongen gaat naar zijn moeder. “Hey Me, Hey Mama”, zijn situatie uitleggend. Maar zijn moeder zegt hem dat hij eerst een meisje moet vinden en ermee moet trouwen. Moeder weet best dat dit meisje er al is, de roddels gaan snel rond in het dorp. Zoals het graan wordt gezaaid, zo verspreiden zich ook de laatste nieuwtjes.

“Sarah” is de naam van het meisje, de dochter van een ander boerengezin en volgens vele jongens het mooiste meisje van het dorp. Vele vlammen woekeren in haar omgeving en menig jongen heeft haar al de liefde verklaard. En meerdere malen. “I Still Care For You”, ze hoort het bijna wekelijks. Jonathan, Charles, Ray, Hank… Maar Sarah gaat met de jongen. Het is wellicht pril en kwetsbaar, maar ook de achtergebleven “Winter Birds” weten dat de winter ooit voorbij zal zijn en een tijd van voorspoed en rijkdom zal aanbreken. Geduld is een schone zaak.

De jongen en het meisje kijken naar de televisie. Op de zender is een concert van Jack en “Meg White” te zien: The White Stripes, spelen in een stad, velen malen groter dan het stadje waar Sarah en de jongen zich bevinden. Waarschijnlijk zullen ze hun favoriete band nooit live zien. Hun toekomst is in het stadje. De roddels die tegenwoordig de ronde doen, zijn niet altijd positief. Jaloezie maakt zich meester van de andere jongens, en ineens gaan er vervelende verhalen rond, die ook de ouders bereiken. Continu worden ze door de leugens achtervolgd, “Achin’ All The Time.” Zo zou de jongen zijn vader zwart maken, om zo het bedrijf te erven. Treurend vertelt de jongen aan het meisje: “Henry Nearly Killed Me (It’s A Shame).” Het doet de jongen verdriet, dat zijn vader de leugens wilde geloven. Alleen zijn moeder kon zijn vader tegenhouden, maar de kansen op een door hun ouders gezegend huwelijk wordt er niet groter op. Wie zou die leugens verspreiden? Natuurlijk is het een van de oude vlammen van Sarah, maar wie?

De jongen verzamelt zijn moed en spreekt zijn vader aan. “It feels like A Falling Through, the past months.” Natuurlijk vond hij het zuur dat zijn vader het bedrijf nog niet wilde doorgeven aan zijn zoon, maar dat was geen reden voor hem om de naam van de familie zwart te maken. Dan komt Hank aangelopen. Hank geeft toe dat hij degene was die de roddels verspreidde. De arbeider van het bedrijf van Henry en de jongen openbaart zijn stille aanbidding van Sarah en toont berouw. Het blijkt dat Sarah het leugenspoor heeft gevolgd en zo bij de bron is uitgekomen. Slechts een korte uitval was voldoende Hanks fouten in te laten zien. Het was nooit de bedoeling Sarah leed aan te doen.

Nu de fouten zijn hersteld, de daden vergeven, herstelt de rust zich in het dorp en kan het stadje zich opmaken voor het huwelijk. Het stadje is maar klein. Iedereen kent iedereen. En daarom is er altijd “Gossip In The Grain.”

Maar waarschijnlijk gaat Ray LaMontagnes nieuwste album, Gossip in the Grain, dat over twee maanden verschijnt, daar helemaal niet over.