Folkestone is een te gek gave badplaats… Maar er is wel vrij weinig te doen. Hoewel het stadje ongetwijfeld een streekfunctie heeft, is de stad nu ook weer niet bepaald de moeite waard om hem uit het blauw te bezoeken. Belangrijkste publiektrekker is de onverwacht opduikende rotspartij. Hoewel je met een muziekpodium getiteld Leas Cliffs Hall iets mag verwachten, was ik toch verrast door de aanwezigheid van de rotsen, vooral omdat we er min of meer per ongeluk tegenaan liepen en je ze van bovenop niet ziet. Ons hotel lag naast de zaal. En die zaal zag er nogal dubieus uit.
Inderdaad: meer een strandtent dan iets anders. En geef toe: zie jij rotsen hier? Maar goed, blijkbaar heeft de architect ondanks de miskleun van het dak nagedacht over de rest van het gebouw en inderdaad: er is gewoon een trap naar beneden. En dan kom je in een zaal waar 1500 man in kunnen. Maar goed, daarvoor wandelden we eerst door het stadje en maakten hele slechte imitaties van de videos die Turin Brakes altijd op internet plaatst: over het algemeen loopt een bandlid rond met een telefoon, zoomt in op bepaalde locaties en gaat dan naar de andere bandleden om wederom op willekeurige plaatsen in te zoomen. Deze Horses Mouth video’s zijn vanwege hun kenmerkende, lage kwaliteit eenvoudig te imiteren (zie bijvoorbeeld preshow at Stockton Tees) … Dat hebben we dus gedaan. De elf Stable Stories vind je hier. Mocht je geen zin hebben om elf keer een video van gemiddeld één minuut te bekijken, dan raad ik je aan om alleen deze hier te bekijken, dan hoor je in ieder geval waar we de hele middag zijn geweest:
Find more videos like this on The Ether’s Air
Find more videos like this on The Ether’s Air
Dankzij onze hotelkamer met uitzicht op de zaal konden we in de gaten houden wanneer het druk begon te worden en rond kwart over zes (de zaal ging om zeven uur open) stonden we dan ook als resp. vierde en vijfde in de rij. Ik had mijn ukelele meegenomen om de tijd door te brengen, maar het spelen ging niet helemaal vlekkeloos (nog niet alle akkoorden zaten in mijn hoofd). Daarom rende ik terug naar het hotel om mijn blaadje met akkoorden te halen. Toen ik terugkwam zei mijn gastvrije giggenote tegen mij: “hee zitten ze daar niet?” (maar dan in het Engels). En ik keek naar het terras tegenover de zaal en jawel: daar zaten Olly (zanger), Rob (drummer), Joe Gallacher (als roadie) en de manager in kwestie te zwaaien. Blijkbaar hadden ze mij al eerder gespot. We zwaaiden terug en besloten dat we beter niet als wanhopige groupies ons bij hun konden aansluiten.
Even later stond Rob echter naast ons… Of we zin hadden om erbij te komen zitten. Nou ja, dat hadden we in principe wel en het werd best gezellig. Mijn ukelele deed de ronde. De band probeerde het instrument te stemmen (eerst Joe, toen Olly en toen Rob – die REM wilde spelen en het instrument daarom als gitaar wilde stemmen). Uiteindelijk besloten we dat we hem maar gewoon niet zouden stemmen. Vervolgens kwam er een man bijzitten die in 2003 had meegeholpen met het opbouwen van het concert, maar de band helemaal niet kende. Toen hij hoorde dat Turin Brakes naar zijn stad zouden terugkeren, besloot hij dat hij toch maar eens moest luisteren naar het nieuwste album en had het album sindsdien continu geluisterd (en wilde nu een handtekening). Hij claimde al een kaartje sinds januari te hebben (gezien de tijd van aankondiging / organisatie lijkt juni me een betere maand, maar toch). Ook nadat de man weg was bleef het een aardige bedoeling. Rond zeven uur – toen de zaal open ging – kreeg de band eten opgediend en leek het ons beter naar binnen te gaan. En dat deden we.
Bij de beveiliging werd mijn ukelele nog aan een grondige inspectie onderworpen (is that a real instrument?) – waarbij de beveiliging zich vast niet realiseerde dat het instrument – mits met het juiste poeder bewerkt – nu dankzij vingerafdrukken in waarde vertienvoudigd is (maar dat was ook niet zo moeilijk gezien het feit dat ukelele’s niet heel duur zijn). We wisten gelukkig nog vrij goede plaatsen te veroveren. Daar beneden zagen we een Duitse Turin Brakes fan en werd het best gezellig met onze directe buren Guy (the carpenter) en Lindsey (the florist). Vlak voor het optreden van de eerste supportact kwam Rob de drummer nog vragen of we verzoekjes hadden wat betreft de setlist. We kwamen met allerlei onmogelijke suggesties die in geen jaren meer zijn gespeeld, maar uiteindelijk zei ik ‘Ether Song’ en dat vond hij een goede suggestie.
Syd Arthur
De eerste support act was op het eerste gezicht een groep jonge alternatievelingen met grote ambitie. En dat bleken ze ook te zijn: ze maakten uit de jaren ’70 weggelopen progressive folk rock. Denk ik. Of het is een genre wat nog geen naam heeft. Met titels als ‘Secrets from the Planet Soul’, ‘Diabat’ en ‘Kingsdoms of Experience’ scoor je denk ik voorlopig geen grote hit. Maar de muziek was bijzonder goed te pruimen. De stem van de zanger kon zich meten met die van Olly van Turin Brakes en ook de instrumentale stukken mochten er wezen. De band mocht dan ook een extra nummer spelen. Ik beloof de debuut-EP (‘Kingdoms of Experience’) op korte termijn te bespreken. Opvallend is dat zowel deze band als de andere support act geen platencontract hebben. Dat had ik van tevoren al gezien op Myspace en daarom was ik een beetje nerveus wat betreft de kwaliteit, maar die vrees was onterecht.
Kid iD
Van hele andere koek was Kid iD. Waar Syd Arthur eerder de jaren ’70 naar de éénentwintigste eeuw duwden, mixte Kid iD ska, funk, jazz en pop samen met singer/songwritermateriaal dat al uit deze eeuw komt. Het resultaat was een verfrissend vrolijke set, afgewisseld met oprecht mooie liedjes. De zanger zag er een beetje vreemd uit met zijn stropdas en hoedje, zeker in combinatie met de overenthousiaste blazers/achtergrondzangers (foto). Absurde dansen, mooie overgangen: de set werd nimmer saai, ook niet toen de zanger één nummer (Sofa Statistics) in zijn eentje speelde. Vol met aardige statistieken als: “9 out of 10 guys, when chatting to a pretty girl, glance at her breasts twice in half ’n hour or so, that don’t mean we’re unfaithful, it just means that we like breasts.” en “I’ve been thinking a lot about what makes me tick, I’m a quarter Irish, do you think that’s why I drink? Or do you think it’s the fact that my life has something lacking, like a purpose or job or just someone in love with me go…” Ook van deze band heb ik een CD aangeschaft, That Dreaded Monster – What If was voor een spotprijs te koop en zal binnenkort hier worden besproken.
Turin Brakes
De mannen van Turin Brakes betraden het podium rond de klok van half tien. Ze speelden een goede set met een alleraardigste encore. Opvallend was het geluid: in tegenstelling tot alle eerdere concerten die ik van de band zag, was tijdens dit optreden het geluid erg ‘leeg’. En daarmee bedoel ik ruimtelijk. Soms is minder inderdaad meer, en dit was één van die gevallen. Ook Olly’s stem was minder frontaal op de voorgrond aanwezig (maar nooit te zacht). De band varieerde veel tijdens de intro’s en instrumentale stukken. De band leek zichtbaar plezier te hebben en kwam zelfverzekerder over dan ooit. De setlist was erg prima (hoewel niet bijzonder veel anders dan de concerten in februari). Hoogtepunten waren de Chris Isaak cover ‘Wicked Game’ (de band heeft het nummer zich echt eigen gemaakt in het afgelopen jaar), ‘Long Distance’ en natuurlijk het door mij aangevraagde ‘Ether Song’ (met knik van Rob in mijn richting). Ook was het goed om ‘Last Chance’ eindelijk weer te horen.
The Door
Stone Thrown
Real Life
Mind Over Money
Fishing For A Dream
Stalker
Painkiller
Wicked Game
Feeling Oblivion
Dark On Fire
Ether Song
Last Chance
Underdog (Save Me)
Long Distance
—-
New Star
Future Boy
Emergency 72
De finale van ‘Long Distance’:
Find more videos like this on The Ether’s Air
Na de echte set kwamen Olly, Gale en Eddie terug voor de encore: ‘New Star’ met gratis reverb was betoverend mooi. Daarna kwam Rob erbij zetten voor klassieker ‘Future Boy’ en ten slotte kwam Phil voor een mooie finale: ‘Emergency 72’. In verband met de tijd kwam de band niet nog een keer terug, maar de avond was al mooi én geslaagd.
Terug in hotel kwamen we eerst vast te zitten in de lift (in de recensies op hotelweb werd geschreven dat de lift ‘scary’ was, maar wij dachten dat dat kwam omdat hij nogal krap was). Uiteindelijk liet de nachtportier de lift naar beneden zakken en moesten we in de kelder via de personeelstrap naar boven. Daar verontschuldigde de nachtportier zich duizend maal. WIj besloten maar de trap te nemen, naar de vierde verdieping.
De volgende dag reisde ik terug naar Stansted, waar ik die avond landde. Het was het einde van een uiterst leuke Engelse week. Het was erg gezellig, culinair verantwoord en muzikaal geweldig. Alleen jammer dat het waarschijnlijk nog even duurt voordat Turin Brakes terugkeert (nu gaat er eerst een nieuw album gemaakt worden). Dat wordt dus even volhouden….
3 reacties
Ziet er KEI leuk uit Stefan!
[…] voor vakantie Is het niet altijd tijd voor vakantie en om Nick en Simon af te zeiken :). Augustus: Londen en Folkestone, in woord en beeld Alweer zo’n leuk tripje naar het buitenland! September: Ook deze week in het leven van Stefan […]
[…] augustus 2008 zag ik Turin Brakes voor het laatst. Dat is nog geen jaar geleden, maar het voelt alsof het veel […]