[In ’t Rhodos] 2: Sport, Spel en Stijldans

De afgelopen twee weken bestonden uit uitgaan, ingaan, opgaan, afgaan en weggaan (en weer terugkomen). Maar ze waren vooral erg leuk. Ik ga niet proberen Kwark van Roggels Rhodosverslag te gaan overtreffen (hoewel me dat makkelijk zou lukken natuurlijk, ze noemen mij niet voor niets Stefan ‘De Schrijver’). Voor een verslag met structuur moet u bij eerstgenoemde zijn, voor een ongeorganiseerde zooi logs over de afgelopen twee weken (dus inclusief intro), gaan we hier los. Gisteren begonnen we op het terras van het Cultuurcafé, vandaag vinden we Stefan met MP3-speler met boxjes en mooi geel Nederlandse Taal en Cultuur-bord op het plein voor het Centraal Station in Nijmegen, met dreigende wolken boven hem…

18 augustus 2008

Het regent nog niet, als de mentoren (en een paar kinderen) zich om half 12 verzamelen op het station. De ervaring leert dat het fijner is om te overleggen als de kinderen nog slapen of zichzelf al amuseren, maar de ervaring leert ook dat dat niet altijd even goed mogelijk is. In plaats van een strak georganiseerde introductie dus, komt het er vaak ook op neer dat het een beetje go with the flow is. Onder het motto: “We hebben een programma en we zien wel waar het schip strandt.” We waren genoodzaakt om het programma enigszins om te gooien, het Kronenburgerpark was in verband met de op handen zijnde regen geen goede locatie voor de kennismakingsspelletjes. Na veel geregel gebruikte Stefan uiteindelijk zijn connecties om binnen bij de Stretto spelletjes te doen. Het was niet ideaal (de muziek stond hard, het was er donker), maar het was gezellig en daarna konden we mooi buiten onder een afdak lunchen. Daar kwam ook Dhr. Muyres heen, die ons vervolgens door de stad loodste en ons verblijdde met een lange reeks anekdotes en historische feiten. Hij deed het stukken beter dan ik vorig jaar, alleen kwam de introductiemarkt daarna een beetje in het gedrang. Het was namelijk al vijf uur voordat we daar waren en rond zessen was deze alweer afgelopen. Dat uurtje stond ik bij het Algemeen Nijmeegs Studentenblad (ANS) en ik wist enkele kinderen over te halen zich aan te melden als schrijver. Hopelijk komen ze nu ook echt bij het blad.

Die avond gingen we eten bij de Billabong. Jawel daar kun je eten. Maar het was niet om over naar huis te schrijven. De friet was knoeperhard, de vis moest worden gesneden en de kip was niet bijzonder lekker. Oh ja, de groente was nog meer pulp dan in de Refter. Een beetje zonde. Het was gezellig, dat wel, maar verder raad ik de Billabong als eetgelegenheid niet aan. Het toetje, dat we op Plein ’44 gingen scoren, moest ik skippen, want inmiddels moest ik mijn rol als A-feestorganisator spelen. Dat bleek extra ingewikkeld. Dit keer werkten we met twee ingangen (Van Buren + Boogie) en dat betekende twee keer zoveel mensen bij de deur en twee kassa’s. Dat vereiste wat reorganisatie, maar uiteindelijk kwamen we een heel eind. Ook waren er wat problemen met de band (de piano kon niet op het podium en aan de zijkant was het geluid niet goed door te schakelen naar de café’s. Na één set kwam de band dan ook helaas niet meer terug en vulde de DJ de tijd op. De loterij was echter wel weer een groot succes en uiteindelijk gingen er weer twee dinerbonnen, twee bierbonnen en een heuse Beertender met gratis fust naar nieuwe eerstejaars. Hopelijk genoeg reden om volgende keer weer te komen met nieuwe vrienden en studiegenoten…

Het liep letterlijk storm qua bezoekers, met zowel Van Buren als de Boogiewoogie vrijwel geheel gevuld en in plaats van tot drie uur met de verkoop door te gaan, besloten we om twee uur te stoppen, ook omdat de band niet meer speelde. Daardoor kon ik ook nog even gaan feesten met mijn mentorkinderen, die ik sinds het begin van het A-feest nauwelijks had gezien. Het was leuk, het was heet en het was gaaf, maar om half vier wilde ik toch echt naar bed. De volgende dag was het immers sportdag. En dat is traditiegetrouw een zware dag…

19 augustus 2008

Absurd vroeg, zo rond kwart over elf, stond ik daar voor het Gymnasion. En dan probeerden ze mij, de zelfverklaarde voorzitter ervan te overtuigen dat we een half uur van tevoren al hadden afgesproken. Dat is niet hoe wij rollen! In ieder geval gaan Arnoud en ik ons inschrijven voor de sportdag. Drie teams, Nederland 1, 2 en 3. Ikzelf ontfermde mij over Nederland 3. Zoals gewoonlijk bestaan de teams niet louter uit sportieve helden, maar toch namen we ons, als Nederland 3, voor in ieder geval Nederland 1 en 2 te verslaan. Maar eerst moesten we BOM’men, als warming up. Helaas lukte het me niet in dat kwartier een sixpack te trainen voor de vakantie. Helaas.

Het eerste echte onderdeel van de sportdag was ‘dansen.’ Iedereen die mij al langer kent, weet dat ik vroeger jeugdkampioen stijldans was, maar dat ik al die kennis en vaardigheid ben verloren doordat aliens mij opstraalden en die informatie ‘leenden’. Ergens in dit universum is dus een planeet die heel goed kan stijldansen. Maar goed, dankzij een voortreffelijke danspartner (Noor) en het feit dat we de salsa vorig jaar ook al moesten leren, ging het aan het einde van de twintig minuten zelfs best aardig. Ons groepje kon blijkbaar stiekem heel goed dansen. Of we deden in ieder geval alsof.

Daarna volgde het eerste onderdeel waar we punten konden verdienen. We begonnen goed op het hockeyveld, maar konden uiteindelijk een 4-1 nederlaag niet voorkomen. Ook het fietsen ging niet bijzonder goed (ondanks toppers als Ruud, die de achterstand tot slechts een paar meter wisten terug te brengen) en bij Unihockey waren we net bezig met een killing spree, toen de tijd om was. Bij voetbal wisten we een tijd de nul te houden, maar ook daar was er geen houden aan (al ben ik er vrij zeker van dat de 4 tegengoals op het blaadje niet allemaal daadwerkelijk werden gescoord, ik kwam zelf tot 3). Bij splashtennis wisten we dan onze eerste echte punten te scoren (en – altijd lachen – raakte iedereen doorweekt door de emmers water voor andere doeleinden te gebruiken – moehahahahaha). Jammer was dat we vervolgens binnen moesten opdrogen – bij badminton. Dat was leuker geweest als we droge kleren aan hadden gehad. Ten slotte mochten we nog een flinke portie kickfitten. Ik sla als een vrouw (gewaagde opmerking, ik weet het), dus het was niet aan mij besteed, maar lachen was het zeker om met bokshandschoenen op de foto te gaan.

We besloten dat we niet genoeg punten had gescoord om te winnen en na een korte douche- en omkleedpauze verzamelden we voor de haute cuisine in de Refter. Het eten was aanmerkelijk beter dan de dag ervoor. We leverden iets in wat betreft entourage, maar het eten maakte het meer dan goed. Ik heb nooit echt problemen met het Reftereten, als je ten minste een beetje weet wat de nono’s zijn. En dat pretendeer ik na vier jaar wel te weten.

Na het eten was het tijd voor een korte pauze. In deze pauze pakte ik weer een deel van mijn tas in, maar ik merkte zelf dat dat niet extreem flex ging… Je kunt beter gewoon in één keer alles doen. Dus organiseerde ik ook maar weer wat dingen voor het diner roulé van de volgende dag. Die avond gingen we stappen, naar het Vijfverenigingenfeest. Eerst wilden we een terrasje pikken bij Lux, maar die hadden het terras net opgeruimd (losers). Via een café waarvan ik de naam ben vergeten (maar het was op de Grote Markt en zeker niet de Camelot), kwamen we uiteindelijk terecht in El Sombrero. Het was er warm en druk (en we zaten niet naast een lege kruk) en onze kindjes vielen één voor één af, totdat ik zelf ook afviel (net als Marie-Claire). Een selecte groep die-hards bleef over… Respect.

Volgende keer in In ’t Rhodos: Stefan opent de opleidingsdag, houdt een emotionele speech, deelt nog een paar laatste waarschuwingen uit en gaat de hele nacht door… Op Schiphol…