[In ’t Rhodos] 3: Vogeltje, wat zing je vroeg

De afgelopen twee weken bestonden uit uitgaan, ingaan, opgaan, afgaan en weggaan (en weer terugkomen). Maar ze waren vooral erg leuk. Ik ga niet proberen Kwark van Roggels Rhodosverslag te gaan overtreffen (hoewel me dat makkelijk zou lukken natuurlijk, ze noemen mij niet voor niets Stefan ‘De Schrijver’). Voor een verslag met structuur moet u bij eerstgenoemde zijn, voor een ongeorganiseerde zooi logs over de afgelopen twee weken (dus inclusief intro), gaan we hier los. Inmiddels beginnen we op het Erasmusplein, waar Stefan met zijn mooie gele bord de kinderen verzamelt voor een boeiende dag vol colleges, maar niet voordat ik nog melding heb gemaakt van het feit dat Stefan op de dinsdag na het Reftereten een fantastische rondleiding over de campus gaf. Fantastisch!

20 augustus 2008

De opleidingsdag wordt altijd begroet met gemengde gevoelens. Enerzijds is het de dag waar je eindelijk uitgelegd krijgt welke vakken je gaat volgen (en vooral ook “van wie”), anderzijds is het een hele zit om na drie avonden uit meer dan drie uur de aandacht gevestigd te houden op vage introducties van vakken die je lang niet allemaal boeiend vindt. In het begin lukte het echter prima om de aandacht vast te houden. Ik mocht namelijk de dag openen, met enkele huishoudelijke mededelingen en een emotionele afscheidsspeech. Een warm gevoel kwam over mij toen de zaal een gemeenschappelijk “ahhh” uitjankte. Daarna droeg ik het woord over aan de – ook interessante – Dhr. Oosterman. Het niveau van de dag haalde de klasse van de eerste spreker niet meer, maar er werden moedige pogingen gedaan. De inhoud van de minicolleges kwam redelijk overeen met die van vorig jaar, maar dat wisten de eerstejaars natuurlijk niet. Buiten regende het, binnen leerde de nieuwe lichting de eerste woordjes Oudernederlands en werden er experimenten met kleur en taal gedaan.

Na de colleges was het tijd voor de traditionele lunch (maar niet nadat ik nogmaals wat huishoudelijke mededelingen had gedaan) in de Refter. Broodjes met ham of kaas, fruit, thee, koffie en melk behoorden tot de versnaperingen die voor ons waren klaargezet in de zijzaal. Ik was al in de Refter geweest tijdens de minicolleges, om met Marc en Bob over de vakantie te overleggen (er viel weinig te overleggen, behalve dat het extreem vet moest gaan worden). Maar nu zat ik dus in de zijzaal. Daar konden de eerstejaars zich inschrijven voor werkgroepen en het diner roulé, wat ik die avond zou organiseren. Wonderwel werkte mijn zelfbedachte systeem goed en zaten bijna alle groepen vol.

Voordat het diner roulé echter plaatshad, stonden twee andere activiteiten op het programma. Als eerste de traditionele groepsfoto, waarbij ook de mentoren in diverse poses nog op de foto werden gezet.

Enfin, lachen, gieren en brullen dus… En die toon kon worden vastgehouden bij de workshop Theatersport. Op een kort gastoptreden na (dankje Veerle), kon ik redelijk ongestoord het diner roulé voorbereiden en routes printen. Daarna had ik nog een kwartier tot twintig minuten om uit te rusten. Inmiddels begon de vermoeidheid behoorlijk toe te slaan. Een melig halfuurtje in het cultuurcafé, waarin veel kinderen hun lichamelijke afwijkingen ten toon spreiden, deed het voor me: “ik ben heel moe en het gaat mij never nooit niet lukken om de hele nacht op te blijven.” Desondanks besloot ik gewoon het diner roulé mee te doen: waarschijnlijk was het eten beter dan fastfood op het station en ik zag in ieder geval mijn goede studievrienden nog alvorens ik vertrok. Zo had ik de routes dan natuurlijk ook wel weer gepland…

Eerste stop was bij Renée en Ellen, die samen tomatensoep met stokbrood hadden gemaakt. Een goed begin, hoewel ik nooit zo’n fan van tomatensoep ben. Mijn groepje bestond (naast mijzelf) uit Jacco, Marloes D. (niet Marlies ;)), Noor, Maarten, Vince, Thijs en Pim. Duidelijk het leukste groepje :P. Het hoofdgerecht deden we bij Maarten en Marloes. Een eind fietsen, maar vooral bergaf, dus goed te doen. Maarten en Marloes hadden een enorme hoeveelheid woketen geprepareerd. Er was nog een hoop over dat de dagen erna kon worden genuttigd, maar het was ook best lekker. Helaas begon ik zo moe te worden dat ik helemaal geen honger meer had. Toch dwong ik mijzelf fatsoenlijk te eten om zo energie binnen te krijgen. En het was nog steeds behoorlijk gezellig. Na deze gang slonk ons groepje behoorlijk (Vince ging naar huis en even later big een paar), zodat we uiteindelijk met slechts een half groepje aankwamen bij Eva-Marijn voor het toetje. Dat was chocoladevla.

Op zich was ik bij Maarten redelijk hersteld, maar de tocht naar Eva-Marijn, hoe gezellig het fietsen met Noor ook was (we fietsten behoorlijk door, met tot gevolg dat we op de rest moesten wachten steeds), was de laatste druppel. Ik heb nog nooit zo lang over een bakje chocoladevla gedaan. Ik was helemaal en gigantisch dood. Nu was ik echt op.

Met Marloes fietste ik terug naar de Graafseweg. Ik loodste haar naar het station en nam afscheid op de hoek van mijn straat. Op mijn kamer aangekomen moest ik twee dingen doen: 1) tas opnieuw inpakken en 2) energie verzamelen om naar Schiphol te gaan. Mijn handen trilden van vermoeidheid toen ik de twee trappen naar mijn kamer had beklommen en ik moest eerst een kwartier gaan zitten voordat mezelf weer fatsoenlijk onder controle had. Misschien had ik inderdaad beter niet kunnen uitgaan de avond ervoor, maar het was zó gezellig… Iedereen zal beamen dat ik behoorlijk vrolijk was op de dinsdagavond…

Maar goed, ik had betaald voor de vakantie, en als ik er was zou het heel leuk worden en dus dwong ik mezelf het nu systematisch aan te pakken. Paklijst erbij, tas leeg op bed, spullen erin, laatste dingen regelen en klaar. Dat duurde veel langer dan normaal het geval, maar het ging en naar mate ik langer bezig was, ging het ook steeds beter. Weliswaar had ik twee treinen later dan ik wilde, maar uiteindelijk zat ik toch in de trein naar Den Bosch. Daar ontmoette ik Elio, een interrailgast die onderweg was naar een Brabantse metropool (niet Den Bosch) en net uit Berlijn kwam. In het begin had ik niet echt zin om met hem te praten, maar het hielp me de reis door en daar ben ik hem bij deze dankbaar voor. Bovendien vond hij mijn hoedje geslaagd.

In Den Bosch moest ik overstappen. De trein had helaas tien minuten vertraging. In Utrecht was die vertraging teruggelopen naar vijf, maar omdat we vervolgens ergens tussen twee stations vast kwamen te staan voor minstens twintig minuten, had ik uiteindelijk toch beter vanuit Utrecht naar Schiphol kunnen gaan, in plaats van eerst naar Amsterdam Centraal (volgens de routeplanner sneller). Ik miste namelijk mijn aansluiting en daardoor was ik uiteindelijk pas om twee uur op Schiphol. Niet gaaf. Ondertussen had wel de voltallige mentorgroep (of in ieder geval de mensen die over waren) mijn voicemail volgezongen met Casanova van Ultimate Kaos. *snif* Erg lief.

Om twee uur ontmoette ik ook Marc en Bob op Schiphol en vanaf dat moment was het een stuk cake. We gingen ergens zitten praten en rond een uur of vier gingen we inchecken. Alles ging volgens plan en in het taxfree gedeelte, was ik even geneigd een nieuwe iPod te kopen (maar ja, de vakantie werd al duur genoeg), maar toen ik zag hoeveel de koffie kostte, besloot ik mijn geld alleen daar aan te besteden.

Om 6.35 uur vlogen we richting Rhodos. Het was moeilijk, maar Bob Fosco (u allen wel bekend) kon het, dus konden wij het ook. Het vliegtuig zat niet helemaal vol (het was ook een stom Spicejet vliegtuig, in plaats van dat we een echt gaaf vliegtuig met film enzo krijgen) en dus maakte ik van de mogelijkheid gebruik in een lege rij te gaan slapen. Dat lukte maar ten dele, maar geslapen heb ik zeker. Rond elf uur lokale tijd landde ons vliegtuig op Rhodos. Een nieuwe dag begon. Maar wakker voelde ik me nog niet. De afgelopen vierentwintig uur waren de zwaarste ooit. En toch waren ze ook heel leuk…

In de volgende aflevering van In ’t Rhodos, checken Stefan, Marc en Bob in hun hotel, gaan ze zwemmen en gaat Stefan vroeg naar bed. Overigens verandert het format van In ’t Rhodos enigszins (om niet geheel hetzelfde te doen als Kwark van Roggel). Dan weet u dat vast!