MM: Rubies, Randy Newman, Richard Swift

Rubies – Explode From The Center

Het is niet zo dat Rubies de vrouwelijke Whitest Boy Alive zijn, maar het komt er wel in de buurt. Opgenomen met Kommode, het zijproject van die andere Kings of Convenience (Eirik) dat zelf nog steeds iets moet uitbrengen, is Rubies enthousiaste synthesizerpop met hevige gitaarinvloeden. Zo gaat het nieuwste Whitest Boy Alive album volgens mij ook klinken, maar dan dus zonder zang van de Rubies zelf (hoewel zij wel in Mexico waren om daar het volgende WBA-album op te nemen, dus ik neem dit eventueel terug in de toekomst). Maar goed, er zit nog een samenwerking op het album en wel met Leslie Feist. Zij zingt mee op het sterke ‘I Feel Electric’.

Wat we horen op de plaat is dus enthousiast, vrolijk en vaak zorgeloos. De plaat leent veel van de jaren ’80 (volgens mij worden ze weer helemaal hot, zie ook de nieuwe single van Keane) en om eerlijk te zeggen wordt dat na een tijdje vermoeiend. Toegegeven, eerder genoemde ‘I Feel Electric’ en ‘Room Without A Key’ zijn erg sterk. Maar het nota bene met Kings of Convenience Eirik gezongen ‘Too Bright’ leent echt veel te veel van ‘Cayman Islands’ (van Kings of Convenience) en komt daardoor over als nogal ongeïnspireerd. Verder hebben veel nummers eenzelfde uptempo ritme en daardoor komen ze niet allemaal even sterk naar voren. Wat meer variatie had geen kwaad gekund. Weliswaar is de variatie niet geheel afwezig, denk bijvoorbeeld aan ‘Signs of Love’ en ‘The Truth And The Lies’, maar het eerste nummer is vervolgens zo cliché, dat alleen de solo het nummer nog enigszins kan redden. En Het tweede nummer wijkt zo af van de rest dat het gewoon niet tot zijn recht komt. Als ik Thomas Dybdahlachtige stilte wil horen, dan luister ik graag naar Thomas Dybdahl. Maar goed, ze zijn live vast heel goed (10 november, Paradiso Amsterdam).

drie uit vijf

Randy Newman – Lonely At The Top

Hierover kan ik eigenlijk heel kort zijn. Pas bij het beluisteren van deze greatest hits, gepubliceerd ver vóór zijn werk voor vele Pixarfilms, realiseer je je pas dat al die liedjes die je vaag kende van dezelfde man komen. Randy Newman is een grootheid, zonder dat je meteen aan hem denkt bij het woord grootheid. Zijn repertoire bevat vele klassiekers uit de tweede helft van de vorige eeuw. Geschreven voor anderen of voor zichzelf, Randy Newman blijkt een genie!

Maarten raadde me deze CD aan en ik raad hem bij dezen aan jullie allemaal aan. Ga heen en luister naar klassiekers als ‘Short People’ en ‘Sail Away’. Normaal heb ik het niet zo op hitcompilaties, maar deze is zeker de moeite waard. Het aantal nummers op de CD geeft al aan hoeveel goede liedjes Newman heeft geschreven… Al met al is zijn werk een briljante bladzijde in de popgeschiedenis. En deze CD is waarschijnlijk de perfecte introductie.

vier uit vijf

Richard Swift As Onasis

Richard Swift As Onasis is moeilijk als echt album of project te bestempelen. Swift heeft waarschijnlijk gedacht dat hij zijn muzikaliteit ook in andere genres moet toepassen. Dat doet hij bij dezen met een ode aan de allervroegste (garage) rock ’n roll. Het levert een set van twee keer tien nummers op, die niet allemaal even goed werken. Swifts typerende zangstem is behoorlijk afwezig op deze plaat, slechts enkele nummers komen met zang en dan vaak nog ook behoorlijk ‘distorted’ (bijvoorbeeld in ‘The German (Something Came Up)’ en ‘Greaseball Blues’).

Op de eerste CD blijft Swift nogal binnen de grenzen van het genre. Pas op de tweede set nummers begint hij echt te experimenteren en dat levert een aantal interessante nummers op. Maar nergens vinden we de grandeur van zijn tweede album ‘Dressed Up For The Letdown’, en het duurt ook even voordat je je realiseert dat Swift dat waarschijnlijk ook helemaal niet wil. Naar mate je vaker naar de CD’s luistert, hoor je hoe ‘eenvoudig’ deze twee schijfjes in elkaar zitten. Het doet vermoeden dat Swift de nummers in een heel korte tijd heeft opgenomen, zonder veel hulp van buitenstaanders. Maar daarmee is het niet bepaald een goede introductie voor nieuwe luisteraars. Degenen die met Swifts oeuvre bekend zijn, horen in de muziek wel degelijk de genialiteit van beste man, maar omdat dit geen perfecte wereld, is niet iedereen bekend met het werk van de man. Ik stel dus voor dat Swift weer snel een album gaat maken. Of in ieder geval iets waarop hij zich niet schikt naar de wetten van het experiment.

drie uit vijf

Richard Swift – Ground Trouble Jaw

Zelfs ik had verwacht dat we de rest van 2008 niet veel van Richard Swift zouden horen. In het prille begin van het jaar verscheen zijn elektronische zijproject op CD en LP (Instruments of Science and Technology) en nauwelijks twee maanden later verscheen Richards ode aan de vroege rock ’n roll (Richard Swift As Onasis). Alles leek erop te wijzen dat Swift zich nu bezig zou gaan houden met een derde studioalbum (of vierde, wanneer je de Richard Swift Collection Volume 1 beschouwt als twee losse albums). Maar het tegendeel bleek waar… Begin augustus verscheen namelijk het onverwachte maar logische vervolg op ‘Richard Swift as Onasis’: ‘Ground Trouble Jaw.’

Al een tijd lang presenteert Swift delen van zijn korte film met dezelfde naam op het internet, en nu verschijnt er een gratis EP onder dezelfde naam. De EP bevat ‘slechts’ vijf liedjes (een schril contrast met de dubbel EP ‘As Onasis’, die immers vier keer zoveel tracks bevat. Maar daarbij moet worden aangetekend dat op deze EP Richard weer gewoon zingt. Of ja, ‘gewoon’… Hij haalt nogal wat rare capriolen uit met zijn stem, vooral in ‘The Bully’, waarin hij zowel de stoere jongen als het lieftallige meisje speelt, en ‘Lady Luck’ – waarin hij overtuigend een vrouw portretteert. Qua muziekstijl leent Swift bij historische genres als ‘doowop’, ‘motown’ en vreemd genoeg ook wat jaren ’90 synthesizer. En ja, dat gaat wel degelijk samen. Qua stijl zijn de tracks niet veel anders dan de eerder verschenen dubbel EP, maar het klinkt allemaal iets verzorgder en completer. En dat levert vijf mooie liedjes op.

En had ik al verteld dat de vijf tracks gratis en legaal te downloaden zijn?

vier uit vijf