Keane – Perfect Symmetry

I’m waiting for my moment to come
I’m waiting for the movie to begin
I’m waiting for a revelation
I’m waiting for someone to count me in
(Spiralling)

Dik twee jaar geleden was ik niet zo te spreken over Under The Iron Sea. Hoewel de teksten best depressief waren, was de muziek dat over het algemeen niet: de hele CD stond gewoon vol met dezelfde refreinen als Hopes and Fears (gebaseerd op de aanname: het is een refrein als de melodie omhoog gaat). Slechts door het aansluiten van wat gitaarpedaaltjes op de elektrische piano, pretendeerde Keane anders te zijn. En dan maar opscheppen over hoe ze geen gitaren gebruiken. Ik vond Under The Iron Sea een hevige teleurstelling en nam me voor het volgende album van Keane niet te kopen. Ik ben toch niet gek?

Het verschil met derde studioplaat Perfect Symmetry is groot. Keane is een tevreden band. Tevreden met het eigen werk en de identiteit die daarbij hoort. Geen pretentieuze persberichten meer, over de groei op dit album, hooguit de melding dat het even schrikken is voor het publiek bij het horen van de eerste single (Spiralling). Dat is niets teveel gezegd. Net als vele andere bands omarmt Keane de jaren ’80. De heropleving van de jaren van de wansmaak. Met een vrolijk OOH! valt het bestaande beeld van Keane aan diggelen. Hier klinkt een band die de inner nerd heeft omarmd. Zelfverzekerd doch doeltreffend wordt de toon gezet voor de rest van het album.

Zonder grote woorden wordt de gitaar gegrepen én bespeeld, zonder poeha worden synthesizer geluidjes tevoorschijn getoverd. Hoewel het allemaal nog zonder twijfel als Keane klinkt (wederom vinden we refreinen die klinken alsof ze puur ter meerdere eer en glorie van het leven zijn gescheven). Maar wis en waarachtig, de variatie is daar. En het tachtigsausje dat over de meeste nummers is uitgesmeerd, staat de band goed. De eerste drie liedjes (Spiralling, The Lovers Are Losing en Better Than This) zijn daar de perfecte voorbeelden van. Het titelnummer Perfect Symmetry klinkt als de oude Keane, het had niet misstaan op Hopes and Fears, maar is ambitieus en in tegenstelling tot (het ook ambitieuze) Broken Toy Soldier op Under The Iron Sea geslaagd. Voor de gevoelige ziel vinden we ook een paar ballades op het album. You Don’t See Me is met zijn simpele refrein enigszins saai en doet vooral denken aan betere tragedies uit het Keane archief, zoals She Has No Time en We Might As Well Be Strangers. Love Is The End is met zijn interessante pianopartij en nonchalante ritme daarentegen erg sterk en origineel.

In mijn vorige Keane recensie, wist ik de singles correct te voorspellen. Dus dat ga ik nu weer proberen. Ik moet zeggen dat het iets moeilijker gaat worden, maar na Spiralling en The Lovers are Losing mogen we  Again & Again verwachten. Daarna lijkt me de tijd rijp voor een ballade, dus You Don’t See met zijn simplistische refrein, zal de volgende zijn. Daarna, afhankelijk van hoe zwaar de platenmaatschappij tilt aan de maatschappijkritische tekst van het titelnummer, ofwel Perfect Symmetry, ofwel Black Burning Heart.

Dat de singles dit keer wat moeilijker te voorspellen zijn, heeft te maken met de uniformiteit van de plaat. Met slechts twee langzame liedjes en voor de rest grotendeels uptempo pop, kan bijna ieder liedje wel tot single worden gebombardeerd. Toch vind ik niet ieder nummer ‘briljant’… Pretend That You’re Alone is ook met saxofoon heel storend en You Haven’t Told Me Anything heeft zo’n irritant eenvoudige gitaarrif (of is het toch een piano?) dat ik spontaan wil skippen.

Concluderend moet ik zeggen dat Keanes derde veel beter is dan de tweede. Het is consistenter, tekstueel sterker (al zijn de refreinen soms wel erg simplistisch) en muzikaal veel beter te plaatsen dan Under The Iron Sea. Ongetwijfeld was Under The Iron Sea donker en zwaar, maar als we dat muzikaal maar in drie liedjes terugvinden, houdt het toch op. Keanes Perfect Symmetry is in ieder geval boven alles een echte popplaat geworden. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is zelfs een van de betere popplaten van het jaar. Keane stelt dit keer niet teleur… Keane verrast! Leve de jaren ’80!

****