Maar ja, dan moet ik wel schrijven natuurlijk. En als ik de voorpagina van mijn blog bekijk, zijn de columnachtige stukken nogal afwezig. Vaak bestaan mijn berichten uit een video die ik de moeite waard vind, of een losse opmerking tussendoor.
Nee, als ik één keer per maand iets publiceer dat ik zelf ook best zou willen lezen, dus originele inhoud in plaats van ordinaire linkdump, dan is het veel. Het brengt een hoop bezoekers mijn kant op (mijn meest bekeken post is een post over de Kaiser Chiefs’ Ruby Ruby Ruby), maar doe ik het daarvoor? Natuurlijk wordt mijn ego enorm gestreeld als mijn statistiekengrafiek nieuwe hoogtes bereikt, maar feit is dat al die mensen toevallige bezoekers zijn die dan ontdekken dat Ruby Ruby Ruby helemaal niet op mijn site te downloaden is en hem weer weg klikken. Terwijl dat natuurlijk niet mijn bedoeling is.
Ik zou dan ook willen dat ik geduldiger ben. Dat ik langer over mijn stukjes nadenk. Dat mensen mijn stukjes dan ook met plezier lezen, of met aandacht, en misschien zelfs een reactie achterlaten. Ik hoef helemaal niet hoog in Googles zoekresultaten te staan. Maar ik hoef ook geen online dagboek te hebben vol ontboezemingen (daarvoor lezen teveel mensen dit). Er zijn genoeg zaken die mijn website helemaal niet halen.
Ik zou willen dat mijn website een archief van observaties, bedenkingen en verslagen is. De stukjes waar ik zelf het meest plezier aan beleef, zijn niet de liedjes van de dag, of de ‘hee check deze vette site’-waarschuwingen, maar de concertverslagen, de gebeurtenissen, de dingen waar ik daadwerkelijk over nadenk voordat ik op ‘Publish’ klik. Ja, die stukjes staan op ditisstefan.nl, het is alleen even zoeken tussen alle andere logs.
Dit is dus zo’n log waar ik even over heb nagedacht. Het probleem is ook vooral dat ik teveel wil zijn. Neem bijvoorbeeld afgelopen donderdag. Met de opleiding Nederlands hadden we een kerstviering. Omdat ik gitaar spelen erg leuk vind, treed ik dan op – net als een hoop andere studenten (en medewerkers). Ik speelde een van mijn eigen liedjes, Dying Wish, en een medley van Turin Brakes nummers. Probleem is dat ik me dan zorgen maak… Vinden mensen het wel mooi, vinden ze het wel grappig?
Of het mooi is, dat is een logische vraag, daar kan ik inkomen. Dat is enorm relevant. Ik schrijf mijn liedjes immers niet alleen om gevoelens te uiten, maar ook om een mooi nummer te schrijven. Maar GRAPPIG? Net zo min als mijn eigen liedjes (hoewel niet noodzakelijk zonder humor) niet primair grappig hoeven te zijn, hoeven de liedjes van Turin Brakes dat ook niet te zijn. Ik weet zelfs uit ervaring dat ze dat over het algemeen niet zijn. Maar ik moet dan zonodig achter mijn medley nog even Shaggy en The Joker er achteraan doen. Niet van Turin Brakes (hoewel wel gecoverd door de band). Alsof mijn optreden faliekant mislukt als mensen niet even lachen.
Ik kijk met een positief gevoel terug op mijn optreden (hoewel ik mezelf niet bijzonder goed kon horen en ik over de kwaliteit dus zelf weinig kan zeggen – iedereen leek positief), maar het illustreert tevens hoe ik over deze site denk. Hij moet goed zijn, maar ook grappig en leuk en diepgaand en hilarisch en verrassend. En wat voor mijn muziek en mijn website geldt, geldt volgens mij dan ook voor mij. Ik wil teveel dingen zijn. Het lukt me best om doelen te stellen en mezelf te beperken, maar om me daar vervolgens aan te houden.. Daar ben ik denk ik te impulsief voor.
En daar komt nog bij dat ik er vervolgens teveel over nadenk… Waarvan akte.
2 reacties
Tijd voor een herstart van je proza en poëzie!
En nog iets: het kan aan mij liggen, maar ik zie in het menu rechts geen enkele mogelijkheid om naar ditismuziek door te klikken. Dat blog is voor mij helaas onbereikbaar.
ditisstefan.nl/ditismuziek, maar ik zal m meteen ook toevoegen aan de links! Dank voor de tip.
En wellicht is het inderdaad tijd voor meer proza en poëzie :).