MM: Aqualung, Snow Patrol, Tom McRae

MuziekMening: Stefan schrijft over CD’s die de afgelopen tijd verschenen. Deze recensies verschenen eerder op ditismuziek.

Aqualung – Words and Music

Aqualung - Words & MusicHet is een tijdje stil geweest rond Matt Hales, beter bekend als Aqualung. Hij werd vlak na de release van zijn derde album, Memory Man, door zijn label in de steek gelaten. Curieus, gezien het feit dat Matt net naam aan het maken was in Amerika. En nu is er dan Words & Music. Het is niet helemaal een nieuw album, maar het zijn in ieder geval allemaal nieuwe opnames. Omdat Hales namelijk altijd de rechten van zijn muziek heeft gehouden, kan hij met zijn nummers doen wat hij wil. Dat resulteerde in aparte albums voor bijvoorbeeld Japan en Amerika, en nu in Words and Music. De tien nummers op de CD zijn voor het grootste deel allemaal eerder uitgebracht als b-kantje (of stonden op een van de oorspronkelijke twee studioalbums maar maakten niet de overstap naar Amerika). Hales nam ze opnieuw op, in een akoestisch jasje, voegde er een Paul Simon cover en twee nieuwe nummers aan toe en voilà: een nieuw album.

Trouwe fans zijn meestal niet zo blij met deze aanpak, maar het is natuurlijk de ideale manier om al gemaakte muziek aan een groter publiek te presenteren. En die fans hoeven in principe niet te klagen: het zijn immers nieuwe opnames. Maar dan moeten die opnames natuurlijk wel beter zijn dan de originele versies. Dat is – voor zover ik met de oude versies bekend ben – niet altijd het geval. Sommige nummers profiteren enorm van de akoestische aanpak (7 Keys en When I Finally Get my Own Place), andere worden er misschien iets te duf door. Van de nieuwe nummers klinkt vooral On My Knees als singlewaardig materiaal. De Paul Simon cover Slip Sliding Away is aardig, maar ook erg veilig. Eigenlijk net als de rest van het album. (koop)

drie uit vijf

Snow PatrolA Hundred Million Suns

snowpatrol-hundredmillionsunsAls er één album is verschenen waarin ik hevig teleurgesteld was, dan is dat Eyes Open van Snow Patrol. Met voorganger Final Straw hadden ze me helemaal in hun pocket, maar helaas verspeelden ze alle krediet weer met de opvolger. Het gevolg is dan ook dat ik niet warm of koud werd van het nieuws dat er een nieuw album zou verschijnen. Het album heet A Hundred Million Suns. Een niet erg originele titel, hoewel ie natuurlijk wel tot de verbeelding zal spreken van de honderduizenden fans rond de wereld. Is de muziek ook weer onorigineel, duf en standaard?

Ik kan u vertellen dat ik matig enthousiast ben. Single Take Back The City is extreem saai (muzikaal gezien), maar dat is dan ook meteen de zwakste track op de langspeler. Nummers als Lifeboats en Please Just Take These Photos From My Hand zijn veel betere variaties op het stadionrockgenre. En ook albumopener If There’s A Rocket To Tie Me To mag er wezen. Het album wordt besloten met het 16 minuten durende experiment The Lightning Strike. Eerste reactie: ambitieus en gewaagd. Tweede reactie: in essentie zijn het gewoon drie liedjes op één cdtrack. Maar het feit dat Snow Patrol de variatie niet meer schuwt en met eindeloze lyrics over ogen aankomt, is prijzenswaardig. Nee, A Hundred Million Suns is geen klassieker. Maar het staat ook niet vol met fillers. Het album bevat genoeg leuke nummers om de criticus gunstig te stemmen en het bevat genoeg veilige tracks die de casual fan naar stadions rond de wereld moet lokken. (koop)

drieënhalf uit vijf

Tom McRae – Live 2007

tm-live-cd-front-final2Het zit Tom McRae ook niet mee… Het verhaal gaat dat Tom al vóór de release van zijn album Kings of Cards bij V2 op het matje moest komen om te horen: “Sorry, we f*cked up.” De promotie voor het meest toegankelijke Tom McRae album tot nu toe was dan ook – bijna traditiegetrouw – minimaal. En nu zit Tom wederom zonder platenmaatschappij. Vier albums, drie platenmaatschappijen… Het zit de beste man écht niet mee.

Om toch platen te kunnen blijven maken, verscheen recentelijk Live 2007, alleen te koop via zijn website. Het is een verzamelaar van liedjes gespeeld tijdens zijn Europese tournee in 2007. En gelukkig kan Tom McRae heel goed live spelen. Hij heeft alleen geen geld voor een complete band (drums etc.), dus speelt hij zijn nummers met cello en piano. Het levert een vrij softe sound op, ook op uptempo nummers als End of the World News (Dose Me Up). Het publiek heeft een vrij grote rol: meezingen mag en dat gebeurt dan ook op de populairste nummers. Ook opvallend: als de cd vordert, krijgen we haast ineens introducties van de liedjes (afwezig bij de eerste tracks). Toms sarcastische toon Maar de show wordt gestolen door de rustige liedjes die erg profiteren van de intieme opzet: Ghost of a Shark is betoverend mooi, net als Walking 2 Hawaii. Dat betekent overigens niet dat de CD helemaal niet rockt. Voor zover je met klassieke instrumenten los kan gaan, gebeurt dat op nieuw nummer Only Thing I Know en A&B Song. Mensen die de concerten bezochten hebben aan deze CD een mooie herinnering, mensen die er niet bij waren, weten dat ze er de volgende keer echt bij moeten zijn. Koop deze CD, dan komt die volgende keer er hopelijk snel.

vier uit vijf

1 reactie

Geef een reactie