Het Juiste Hoedje (1)

“That’s alright, I warn myself. Keep blood on the inside and nowhere else.”

Mind Over Money – Turin Brakes

Het vinden van het juiste hoedje is nog niet zo eenvoudig. Er zijn heel veel verschillende hoedjes. Hoedjes met vouw, harde hoedjes, zachte hoedjes, hoedjes met band, hoedjes zonder band en er zijn zelfs hoedjes die binnenstebuiten kunnen worden gedragen. Ik loop al twee dagen door de stad op zoek naar het juiste hoedje. En ik wil geen pet. Nee. Géén pet. Heel veel winkels hebben alleen petten. Soms hebben ze ook hoofddeksels die een combinatie zijn tussen een pet en een hoed. Een peed, of poet, of heet, of hoet… Ik weet niet of ze een speciale naam hebben. Maar dat is niet het soort hoofddeksel dat ik wil dragen. Ik wil zo’n hoedje dat er doodgewoon uitziet, maar dat wanneer je het opzet ineens heel grappig is. Heel kek. Kek is het juiste woord. Ik wil een kek hoedje. Maar een kek hoedje vinden is nog niet zo makkelijk. Dat is zelfs verdraaid lastig. Want heel veel hoedjes denken kek te zijn, maar zodra je ze op zet, lijk je of een slechte imitator van een komiek, of zie je er ineens heel serieus uit. Dat is niet het effect dat ik wil bereiken door het dragen van een hoedje. Mijn hoedje moet kek zijn. Zodat mensen die mij tegen komen denken dat ik een vrolijke jongen ben. Kek, zo u wilt. Maar in ieder geval niet die jongen die nergens goed in is (Of de jongen die stoer is omdat hij een muts in de zomer draagt. “Kijk mij eens, ik draag een muts in de zomer. Het is dertig graden, maar ik draag een muts in de zomer. En omdat het zo heet is, draag ik ook nog eens lange, wijde broek.” Wat is er mis met een korte broek?).

“U bent erg geschikt voor het werk dat wij doen, omdat u makkelijk uw mening geeft en dat die mening toch doordacht is. Maar op dit moment hebben wij geen mensen nodig.”

In een andere situatie zou ik teleurgesteld zijn, maar dit was geen sollicitatiegesprek. Ik had tijd over en tijdens mijn zoektocht naar een hoedje werd ik aangesproken door een bijna gepensioneerde mevrouw. Of ik zin had om zes reclamefilmpjes te kijken en daar mijn mening over te geven. Ik houd van reclames. Dus daar had ik wel zin in. Bovendien kreeg ik een gratis drankje (ik verzuimde een abdijbier te bestellen, stom, en bestelde een cola) en een aardigheidje. In het café kreeg ik zes filmpjes te zien: een supermarkt, een pijnstiller, een fabrikant van diepvriessnacks, een fastfoodketen, een alcoholische versnapering en die irritante reclame van een zelfstudiebedrijf. Ik weet ze nu, maar na het bekijken was ik er drie vergeten. En ik ben nog jong.

Uiteindelijk bleken de andere filmpjes er niet toe te doen, en was alleen de reclame van de keten van fastfoodrestaurants object van onderzoek. Nota bene voor een product dat niet wordt bestempeld als fastfood. Die kon ik me in ieder geval herinneren. Als dank voor mijn mening kreeg ik een klokje (een klokje, EEN KLOKJE! Alsof ik om tijd geef!) en geen baan. Daarvoor was ik ook niet in de stad. Ik was op zoek naar een hoedje. Een baan wil ik later wel, maar ik denk niet dat ik de hele dag – ook al schijnt de zon – buiten een café of restaurant wil staan om mensen te vragen of ze zes reclamefilmpjes willen bekijken. Noem me elitair, maar ik verdien iets beters. En ik mag dan wel geen baan hebben, ik ben niet wanhopig. Nog niet. Het is ook niet alsof ik niet bezig ben met dingen. Ik ben altijd bezig met veel dingen. Ik kan ook moeilijk lang met hetzelfde bezig blijven.

In mijn vrije tijd schrijf ik verhalen. Zo schrijf ik een verhaal over het meisje Sina op het terras. “De appelsap was gemaakt van jonagold. Maar voor Sina was het om het even met welk soort appels haar appelsap werd gemaakt. Misschien bestaan er wel speciale sapappels. Die worden dan gebruikt om appelsap van te maken. Maar Sina dacht hier niet over na. Ze dacht na over de jongen met het leuke hoedje. En zo stond Sina’s appelsap langzaam warm te worden in de zon.” Sina’s appelsap. Ja? Sinaaaaaaa’s Appelsap. Alleen daarom heet ze Sina.

Omdat ik geen baan heb, heb ik veel vrije tijd. Ik heb zoveel vrije tijd dat ik niet genoeg verhalen kan schrijven om de tijd door te brengen. En dus loop ik door de stad. Nu ben ik op zoek naar het juiste hoedje, maar ik heb ook al gezocht naar de goede ukelele. Die heb ik overigens nog niet gevonden. Bij de muziekwinkel waar ik de juiste ukelele hoopte te vinden, hadden ze slechts een beperkte keuze. Er was een goedkope die er lelijk uitzag en ook lelijk klonk. En er was er een van meer dan honderd euro die er heel gaaf uitzag. En hij klonk ook heel mooi. Maar 130 euro is ook wel veel geld voor een instrument dat ik voor de lol wil hebben. De man van de muziekwinkel had er ook een van tachtig euro. Maar daar zat een element in en als ik iets niet hoef, is het een ukelele die kan worden aangesloten op een versterker. Volgens de man hadden ze normaal ook een ukelele van rond de vijftig euro en dat was precies wat ik zocht. Volgens hem. Maar die ukelele was er nu niet. Dus moest ik maar gauw terugkomen. Dat heb ik nog niet gedaan. Want nu moet ik eerst het juiste hoedje vinden.

Ik heb wel vaker dat ik niet vind wat ik zoek. Uit onderzoek blijkt dat mensen zich minder goed kunnen concentreren als ze boodschappen gaan doen. Met name de beslissing om iets aan te schaffen schijnt een dramatisch effect te hebben. Maar ik stort al in tegen de tijd dat ik twee winkels heb bezocht zonder iets te kopen. Al die keuzes. Maar ik kan het niet laten. Je weet nooit wat je wel en niet nodig hebt in je leven. En het zou zonde zijn als je het dan wel of niet hebt. En het helpt je de dag door, zeggen ze.

Geef een reactie