Gisteravond vierde de VARA een feestje. Ze zonden namelijk voor de 99ste keer een herhaling van Bert Visschers Geluk zit in hele grote dingen uit. Nu heb ik niets tegen deze show. In tegendeel: ik herinner me dat, toen ik deze show voor het eerst zag, ik plat heb gelegen van het lachen. Ik lachte zelfs zo hard en hysterisch dat mijn ouders, die op de begane grond een ander programma aan het kijken waren, naar boven kwamen om te zien wat er precies aan de hand was. Of er iets mis was. Dat was niet het geval.
Maar Geluk zit in hele grote dingen is wat mij betreft dan ook een van de hoogtepunten uit het oeuvre van Visscher. Het is grotesque, over de top, met een uiterst functioneel decor en talloze kostuumwisselingen. Visscher gaat hier verder dan in Jammer en Voor ons hoeft het niet. Visscher is in deze show volkomen geflipt, zonder ooit de controle te verliezen. Een los plot met genoeg mogelijkheid voor improvisatie, variatie en terzijdes die niks met de rest te maken hebben. De oorlogsveteraan in rolstoel is legendarisch. Niets dan lof.
Jammer, alleen dat de opvolger, Nee, dan Lourdes, teleurstelde. Ik moet zeggen dat ik (net als alle andere Visschershows) hem niet in het theater heb gezien, maar op de een of andere manier was Nee, dan Lourdes een brug te ver. Het lijkt of Visscher nog net iets groter wilde. En daarbij vergat hij waar hij eigenlijk zo goed in is: de tragische figuur spelen. Denk aan de nooit opgehaalde stationschef in Voor Ons Hoeft Het Niet, of de twee kanten van de ruziënde broers in Geluk…: in deze voorstellingen uit Visscher frustratie, woede, maar tegelijkertijd ook eenzaamheid en ongeluk. En dat mag er dan uitzien als ongeorganiseerde brei, het is veel meer.
Daarom ben ik best benieuwd naar Stoffe Jongens (waarmee Visscher nog steeds door het land reist en nog niet op TV is geweest). Deze voorstelling gaat over het sterfbed van een mijnwerker (vast weer met de nodige intervallen). Uitgangspunt voor weer een legendarisch karakter. Ik kan dan ook niet wachten totdat Stoffe Jongens op TV komt (of dat ik de mogelijkheid heb om in het theater te gaan kijken, al zal dat er misschien niet meer van komen).
Tot die tijd moet de VARA het doen met herhalingen van oude shows van Bert Visscher, want die doen het blijkbaar erg goed. Voor mijn gevoel is Geluk zit in hele grote dingen al veel te vaak uitgezonden. En de grappen beginnen langzaam een beetje gedateerd te raken (Furby anyone?). Dus ik zou de VARA willen vragen om gewoon een beetje te variëren in het aanbod. Het is natuurlijk riskant om onbekendere mensen primetime te programmeren, maar neem eens een gok, dan… De rest van het jaar kijken er al te veel mensen naar Paul de Leeuw op Nederland 1… Dan kan er toch best één keer een wat onbekendere cabaretshow worden gepositioneerd? Geef mij een doosje Smarties en ik doe Visschers hele voorstelling integraal na… Dat lijkt me ook niet gezond… Bovendien, en ik heb Visscher heel hoog zitten, kan ik me voorstellen dat sommige mensen er moe van worden. En dat was 10 jaar geleden zeker niet het geval.
6 reacties
Ik heb ‘m gisteravond gezien, voor het eerst in zijn geheel! De meest hilarische stukjes uit de show kende ik al van de dvd ‘Goud van Bert Visscher’, maar toch was het leuk ze weer eens te zien. Ik moet zeggen dat show in zijn geheel me niet tegenviel, vooral de spiegeling (begin en einde in het gele regenpak) vond ik mooi.
‘Nee, dan Lourdes’ viel mij ook tegen toen ik ‘m op tv zag – de grapjes waren allemaal zo mogelijk nog flauwer en gemakkelijker dan in ‘Geluk…’. Met als dieptepunt de schiettenteigenaar in het leer die qua spraak een regelrechte kopie was van de rolstoelveteraan (die dan zelf wel inderdaad legendarisch is, ik ben het met je eens!). Ik ben erg benieuwd of ‘Stoffe Jongens’ beter is.
Het is wel moeilijk te bepalen wat het beste stuk uit ‘Geluk…’ is: ik vind de rolstoelveteraan prachtig, het stukje over zijn vriendin (‘Zou je niet eens vragen hoe m’n dag was?’ ‘Hoe was je dag?’ ‘Nee, zo hoeft het niet!’), de kipcaravan, de bekakte golfer, noem maar op. Misschien vind ik het stukje over het Groningse pannenkoekenhuis (‘d’Ol Pancouck’) nog wel het sterkst (juist omdat het zo flauw en droog is, en omdat Visscher een fantastisch gezicht trekt): ‘Zeg Rika!’ ‘Wat is er, Tjibbe?’ ‘Houveel pancoucken h’est bakt?’ ‘Seuben’. Geweldig!
d’Ol Pancouck is denk ik ook wel mijn favoriet. Hij is ook erg goed na te doen omdat de oorspronkelijke uitvoering erg slecht is (… Seuben!) :P.
Andere hoogtepunten zijn voor mij het pianoliedje “She Left Me For An Asshole” (gok ik als titel), met de briljante zin “How changeable the weather and she / how wonderful the weather can be” en climax ‘And I wasn’t even, goishdaohgdo WASN’T EVEN THERE’ (wat zich wat mij betreft kan meten “dan weet je het echt niet meer”) en de briljante moppen van de kroegbaas (“broodje gitaar” is briljant).
Klopt, ik kan me nog herinneren dat we tijdens de reis naar Praag dat nummer ‘She Left Me For An Asshole’ even aanhaalden, haha! Die is inderdaad super. Over die kroegbaas: dat broodje gitaar is geweldig, maar de mop over de Japanners ook (‘Ik heb wel een bus met Japanners zien wegrijden, hehehehehe… bus! Japanners! ja, bus met Japanners! Die LIJKEN op elkaar! Nee, ik ga jou een beetje opgeven voor Twee voor twaalf!’)
Vanmiddag heb ik de vroege show ‘Don chaôt en de foute architect’ gekeken. Deze was niet zo hilarisch als de latere shows, en dat lag niet alleen aan mijn kater. Er zitten uiteraard wel briljante stukken in, met als hoogtepunt een stuk over oom Dirk die fout was in de oorlog. Ik zal niks verklappen. Wat me ook opviel, was dat ik sommige (woord)grappen al kende uit latere shows. Hij plagieert zichzelf dus haha.
Hij blijft briljant, Bertje.
Overigens, keken er 1.2 miljoen mensen (!)…
Ik vind dat nummer van ‘Ik wist het niet meer’ echt geweldig.
‘Trainer?’
‘Ja Lul.
‘Ik sta hier heel alleen in Zwolle
Helemaal alleen op het veld’
‘Lul, we spelen uit!’
‘In mijn clubblaadje stond thuis’
‘Ja in jouw clubblaadje wel…’