Om eerlijk te zijn weet ik het zelf ook niet precies. Vroeger heb ik veel radio geluisterd, maar sinds ik me te goed voel voor top 40 bagger, gaat die vlieger niet op. Toch ken ik verrassend veel foute muziek uit mijn hoofd. Sommige van die liedjes heb ik nooit buiten dubieuze horecagelegenheden gehoord. En ik zit ook niet de hele dag op YouTube te luisteren naar fascinerende nummers als ‘Ik tel tot 3, 1-2-3 en dan gaat het gebeuren’ en de nieuwste singles van de Gebroeders Ko (tip voor de gebroeders van Ricardo en mij: cover Umbrella van Rihanna met Nederlandse tekst (onder mijn paraplu-plu-plu-plu)). Ik weet wel dat ik altijd en meteen op de tekst van liedjes let als ik ernaar luister. Ik vind de stem in een liedje net zo belangrijk als andere instrumenten. En de betekenis van de woorden die worden gezongen, zie ik ook als een instrument. En zoals Zeven Zinnen heeft aangetoond, zitten er soms ware juweeltjes bij. Ik word vaak echt geraakt door diepgaande liedteksten. Soms duurt het een half jaar voordat ik me pas echt realiseer waar het liedje over gaat, of dat ik het nummer thematisch gezien kan plaatsen (zo werd ik pas recentelijk echt geraakt door Gillian van Ane Brun: just like when someone finally holds you / and you can give in: this you’ve been avoiding / you think you’ll fall apart but it’s just that new start). Die zogenaamde doorbraakmomenten, daar doe ik het voor. Daarvoor let ik op teksten, al doe ik dat niet eens bewust. Het gevolg is dat als ik een liedje hoor, ik het de tweede keer al vrij snel kan meezingen (of blèren).
Dat ik zo oplet bij mooie muziek is misschien logisch of te verwachten. Maar ik heb het dus ook bij regelrechte rotzooi. Geef mij een willekeurige Hitzone CD en ik zing hem (in ieder geval grotendeels) mee. Het meest recente voorbeeld is Tijdmachine van Dio. Het refrein is voorzien van de dramatische slechte zinnen:
als ik denk aan al die dagen dat ik mij zo heb misdragen
dan denk ik: had ik maar een tijdmachine
maar die heb ik niet, dus zal ik mij gedragen
en zal ik blijven sparen
sparen voor een tijdmachine
Het principe is natuurlijk heel mooi en klassiek, maar had dan in ieder geval geprobeerd wat zinnen op elkaar te laten rijmen (en dan heb ik het niet over het briljant gevonden misdragen / gedragen – NOT!) en nodeloze opvulling als ‘maar die heb ik niet’ te vermijden. Want dat lijkt me vrij logisch. Als je denkt ‘had ik maar een tijdmachine’, dan doe je dat meestal niet onder het motto ‘want ik heb een tijdmachine’…
Ook dit soort teksten, waar ik mateloos aan kan ergeren (ondanks dat het liedje best lekker klinkt, dat geef ik Dio mee) blijven hangen. Daar ben ik minder blij mee, maar ik heb nu eenmaal geen selectieve aanleg voor het onthouden van songteksten. Het zit gewoon ingebakken. En meestal heb ik er plezier van. Een groot voordeel bij het uitgaan is dat ik toch ergens mee bezig ben, zonder dat ik mijn fascinerend arsenaal aan danspasjes hoef te laten zien. Want daar heb ik bijvoorbeeld geen aanleg voor. Ik bedoel: dan word ik meteen meegenomen door scouts van So You Think You Can Dance en dan kom ik op televisie en word ik rijk en beroemd en daar heb ik gewoon geen zin in. Al dat gedoe… Nee, laat mij maar lekker meeblèren.
