Priscilla Ahn
Tsja. Als Priscilla Ahn niet doorbreekt, dan wordt ze volgens mij kleuterjuf. Gisteravond was ik er zeker van dat het veilig was hier ook wat geld op te zetten (men moet speculeren in onzekere tijden). Blijkt ze toch mooi haar debuutalbum uit te hebben gebracht bij het Blue Note label. Val ik even met mijn neus in de boter…Gelukkig had ik nog geen weddenschappen afgesloten.
Priscilla speelde niet slecht, zeker niet. Alleen de volumeknop had wat hoger gemogen om het geroezemoes te overstemmen en misschien had ze niet moeten beginnen met twee hele rustige liedjes. Want ze overdonderde de zaal nu niet echt. Support act spelen is sowieso een ondankbare taak, maar hier kwam ze – ondanks de allesbehalve slechte performance – gewoon niet zo goed uit de verf. De liedjes waren lief en klein, net als zijzelf, en dat is niet echt een lekkere binnenkomer. Het was allemaal té vergelijkbaar als eerste indruk. De CD (A Good Day), die op 8 maart in Nederland verschijnt, staat zonder twijfel goed naast Nick Drake en andere laatluistermuziek. Hopelijk kan ze snel genoeg overstappen op eigen optredens. Met een publiek dat haar nummers kent (en bij voorkeur een band om leven in de brouwerij te brengen). En anders dus: kleuterjuf.
Ray LaMontagne
Je hebt mensen met stage presence en mensen zonder stage presence. Ray LaMontagne behoort tot die laatste categorie. Op enkele als hoest vermomde bedankjes en de bandintroductie na, hield Ray LaMontagne zijn mond (als hij niet aan het zingen was). En dat was best wel verfrissend eigenlijk. Ik kan niet zeggen dat ik me eraan stoorde of dat ik iets miste. In plaats van de lange verhalen die soms tussen nummers door worden verteld (Priscilla Ahn had er weer één in haar support set), kregen we nu meer muziek in minder tijd. Veel langer dan anderhalf uur stonden Ray en zijn band niet op het podiun, maar in die tijd kregen we wel zo’n 17 liedjes.
En vanaf het moment dat bluesrock opener Henry Nearly Killed Me werd ingezet, was het duidelijk: Ray is in topvorm. Wat die man met zijn stem kan doen is fenomenaal. Deze avond werden vooral nummers van zijn debuut (Trouble) en het recente Gossip In The Grain (recensie) gespeeld. Hoogtepunten voor mij waren Empty (ik zou zweren dat mijn ogen een beetje waterig werden) en Shelter (erg mooi: Listen, when all this around us will fall over I tell you what we’re gonna do: you will shelter me my love, and I, I will shelter you). Ook de met een staande ovatie afgedwongen tweede encore, in de vorm van het prachtige All The Wild Horses, met slechts Ray en zijn mondharmonica was fantastisch.
Het is dan ook niet meer dan terecht dat alle Nederlandse concerten uitverkocht zijn (vanavond is de laatste in Paradiso, Amsterdam). Toch hadden er makkelijk 50 mensen bijgekund in Tivoli. Of dat komt door ticket resellers of mensen met steel pedalvrees… Wie zal het zeggen? Rays band bespeelde naast het übercountry instrument ook bass, drums, gitaren (jankende solo’s, zelfs! Wie had dat gedacht?) en elektrische piano. De blazers en negerinnen op You Are The Best Thing schitterden dan ook vooral door afwezigheid. Priscilla Ahn mocht dan meezingen op I Still Care For You en Gossip In The Grain (in beide gevallen niet onverdienstelijk), op You Are The Best Thing moest het publiek het in het refrein doen met instrumentale stukken of de perfecte harmonie van Ricardo en ondergetekende (indien dichtbij genoeg).
Toen ik rond kwart over twaalf weer op mijn kamer was, was ik vooral dankbaar voor de extra optredens na het eerste uitverkochte Paradiso concert. Dankbaar dat ik Ray LaMontagne live heb kunnen zien. Het had er al veel eerder van moeten komen, maar sinds eind 2004 is de goede man niet meer in Nederland geweest (voor zover ik weet). Gisteravond is het er toch van gekomen. In een hoekje van het podium gepositioneerd, cijferde hij zichzelf bijna weg. Maar zodra hij zijn mond open deed werd het duidelijk: Ray LaMontagne is een bijzondere zanger, misschien wel de beste van zijn generatie. En daar mogen alle fans van folk/country luisterliedjes blij mee zijn.
De setlist:
Henry Nearly Killed Me
Hold You In My Arms
Let It Be Me
I Still Care For You (met Priscilla Ahn)
Empty
Home (deze titel is een gokje, feit is dat het nummer nog niet is uitgebracht)
You Are The Best Thing
Burn
Jolene
Meg White
Hey Me, Hey Mama
Shelter
Trouble
—
When Something Is Wrong With My Baby (Sam & Dave cover)
Gossip In The Grain (met Priscilla Ahn)
Three More Days
—
All The Wild Horses
