Niet mijn afstudeerspeech

Geachte familie, vrienden en aanwezigen,

De afgelopen vierenhalf jaar heb ik veel gedaan. Om zomaar wat dingen te noemen: ik heb de studievereniging naar de éénentwintigste eeuw geholpen met een website, ik heb twee jaar lang het leukste feest van Nijmegen georganiseerd (het A-feest), ik ben naar activiteiten gegaan waar anders misschien niemand naartoe was gegaan, ik heb een jaar lang mijn mening gegeven over mijn studie en ik heb gewerkt voor een hoogleraar Taalkunde. Jawel. Taalkunde. Ik heb boekenkasten verplaatst, stencils gekopieerd en een syllabus gemaakt. Ik heb meerdere Engelse bands talloze keren genamedropt in conversaties, wat in ieder geval twee nieuwe fans heeft opgeleverd. Ik verwacht dan ook dat deze bands bij het uitbrengen van hun volgende album gaan doorbreken. Ik heb talloze malen andere mensen uit de brand geholpen bij computerproblemen. Ik heb beamers aangesloten, opgeruimd en FN+F5’t. Ik ben een luisterend oor geweest. Ik heb geaccepteerd dat sommige mensen dat vanzelfsprekend vinden en dat sommige mensen er oprecht blij mee zijn. Ik heb twee keer tien dagen (oké, tien en vijf) van mijn leven opgeofferd om nieuwe studenten in te burgeren in het Nijmeege studentenleven. Ik heb talloze mensen vermaakt op mijn weblog. En ik heb Nederlands gestudeerd. Vooral ook dat laatste.

Maar kon er een “dankjewel” vanaf? NEE!

Oké soms.

Maar, niet altijd.

Daarom zou ik hier, in plaats van mensen te bedanken voor hun eventuele bijdrage of ondersteuning bij mijn studieproces, graag bedankt willen worden. Wellicht heb ik nog nooit persoonlijk met u gesproken. Maar het feit dat u hier vandaag zit, toont aan dat er al dan niet direct een link is met iemand die hier vandaag ook aanwezig is en waarschijnlijk direct of indirect van mijn inzet heeft geprofiteerd. En daardoor profiteert u zelf ook van mijn hulp. Het zou te ver voeren om iedereen naar voren te roepen om mijn hand te schudden met een persoonlijke boodschap (daarvoor is overigens genoeg tijd na afloop van deze ceremonie, we kunnen pas over vier uur naar het restaurant, dus houdt u vooral niet in en trek een nummertje bij de uitgang van deze zaal). Nu wil ik u graag vragen om, nadat ik tot drie heb geteld, een gemeenschappelijk welgemeend ‘dankjewel Stefan’ te zeggen. Daarmee zou u mij een enorm plezier doen en uzelf ook (immers: wie goed doet, goed ontmoet). Dus. Bent u er klaar voor? Dan spreek ik nu graag de volgende woorden:

Eén… Twee… Drie: