Vrijdag op Motel Mozaïque

img000001536Afgelopen vrijdag was de tweede dag van Motel Mozaïque. Ondergetekende zwierf door de binnenstad en had een geweldige avond. Een verslag van de optredens van The New Wine, Däg for Däg, The Sadists en The Whitest Boy Alive.

The New Wine
Ik zal maar eerlijk zijn. Langer dan veertig seconden ben ik niet aanwezig geweest bij The New Wine. We kwamen namelijk net aan en hadden HONGER. Maar ik heb toch duidelijk muziek van ze gehoord. Op het 3voor12 podium mocht de band een extra set spelen (die neem ik aan binnenkort terug te luisteren is via de 3voor12 site). De huidige support act van The Whitest Boy Alive onderscheidde zich in die veertig seconden voor mij nauwelijks van hun beschermheren, maar het zag er in ieder geval enthousiast uit. En hip.

Däg for Däg
Vanaf de eerste noot die de zangeres/gitariste van Däg for Däg op haar gitaar speelde, was het duidelijk: Zij kan geen gitaar spelen. Ja, ze heeft de toonladders misschien geleerd. Ze weet welke fret je wel en niet kan aanslaan tijdens een bepaald nummer. Maar verder leek het allemaal verdacht random. De Rotown was redeijk gevuld en het was er inderdaad warm, maar het werd geen zwoel memorable zomers optreden. Toegegeven, naar mate het einde dichterbij kwam, werd de band steeds beter. De drie of vier nummers voor de afsluiter zou ik zelfs sterk tot zeer sterk willen noemen. De zangeres gebruikte haar zangstem volledig en het enthousiasme van de band werd niet onder stoelen of banken gestoken. Maar met alleen een vakkundige bassist en een net zo vakkundige (maar totaal van de wereld zijnde) drummer, red je het niet. Däg for Däg komt er vanaf met een dikke voldoende. Laten we hopen dat de frontwoman gitaarlessen neemt. Dan wordt het nog wat met deze band.

The Sadists
Na de muziek was het tijd voor een stukje theater in de Lantaarn. The Sadists, inmiddels onderdeel van theatergezelschap Orkater, speelden hun stuk Alabamo Chrome. Het stuk bestond uit absurdistisch en hilarisch toneel over drie jonge gasten uit het zuiden van de Verenigde Staten. Concreet kwam dit neer op het vertolken van nummers die varieerden van stevige rock to blues en ruwe country. Gecombineerd met het sterke acteerspel van de drie heren een gouden greep. Toegegeven: als je niet van country houdt, heb je hier weinig te zoeken, maar zelfs dan kun je niet onder de kracht van deze voorstelling uit. Erg gaaf.

The Whitest Boy Alive
Een stampvolle Watt wachtte op Erlend Øye en zijn Duitse vrienden. En toen het eenmaal begon, brak de hel los: er werd gesprongen, gezongen en gek gedaan… En dat terwijl de heren het allemaal zo makkelijk en spontaan doen: tijdens het openingsnummer Keep A Secret stopt Erlend gewoon halverwege het nummer, omdat hij de tekst van het couplet is vergeten. Hij begint gewoon weer vooraan het couplet. Even is er verwarring, maar al gauw denkt iedereen: “ach, what the hell…” en de groove gaat verder. Het grootste deel van tweede album Rules (recensie) komt voorbij, maar ook de klassiekers Don’t Give Up, Above You en Burning komen langs. Tijdens Burning besluit de band tijdens de opzwepende finale van instrumenten te wisselen. Erlend neemt plaats achter het keyboard en ook de drummer (Sebastian), de keyboardspeler (Daniel) en de bassist (Marcin) verwisselen van plaatsen. Het resultaat is het slechste stukje concert van The Whitest Boy Alive ooit, maar hilarisch is het zeker.

De band bestaat uit slungels, maar tegelijkertijd ook uit podiumbeesten. De enige van de vier nerds die nog iets van zijn verlegenheid lijkt over te hebben is de drummer. De band speelt bijna 20 minuten langer dan gepland, het publiek smeekt letterlijk om de encore, door de publieksparticipatie ‘Ooh-ooh-oh, Ooh-oh-oh!’ te blijven schreeuwen ondanks dat de band het podium allang heeft verlaten. Ogenschijnlijk gaat het allemaal zo makkelijk: het simpele recept werkt. Je kunt het de band niet kwalijk nemen dat ze zichzelf blijven en toch helemaal losgaan op hun eigen aanstekelijke nummers. Het is bijna onmogelijk om Erlend weer op het podium te zien met Kings of Convenience. Volgens mij gaat ie zich doodvervelen als hij alleen maar tijdens I’d Rather Dance With You (Than Talk With You) mag dansen. Maar we zullen zien. In het ergste geval kan hij nog jaren meedraaien met de ideale soundtrack voor een nerderig feestje waar ineens wél alle leuke meisjes naartoe willen.

Geef een reactie