Nog een week!

Jawel, ik heb gewoon nóg een week vakantie. Ondanks dat ik de afgelopen week verrassend weinig heb uitgevoerd (ik heb wat achterstallig onderhoud verricht, maar ik ben nog niet helemaal bijgewerkt qua opdrachten, websites en werkzaamheden), was ik afgelopen weekend nog steeds heel erg moe. Maar ik heb nog een week. Het voelt ook erg raar om niks te doen. Ik zou niet willen spreken van schuldgevoelens, maar ik twijfel continu of ik niet tóch iets moet doen. Dat gevoel moet er denk ik uitgeslagen worden.

Ik heb een lijstje gemaakt van de dingen die ik deze week zeker nog moet doen. Voor school, universiteit, werk en vrije tijd. Het is nog een aardig lijstje met dingen, maar ik heb als voordeel dat ik verder niet zoveel hoef te doen deze week. Ik heb alleen ’s avonds activiteiten staan, overdag bestaat dus vooral uit uitrusten en rustig werken. Kijk, dat is twee keer ‘rustig’ in één zin… Dat staat me wel aan.

Heb ik dan geen spannende activiteiten op de planning staan? Nee, deze week niet. Volgende week daarentegen gaan we helemaal los. Dinsdagavond geeft Richard Swift een concert in Utrecht en daar gaan we naar toe. Vrijdagavond, aan het einde van de week, neem ik dan het vliegtuig naar Engeland, alwaar ik op zaterdagavond Turin Brakes in Canterbury zie. Het is ten slotte alweer negen maanden geleden dat ik de band voor het laatst zag. En toen de band vorige maand aankondigde dat ze in mei met een intieme akoestische show terug zouden keren naar de livepodia, dacht ik “daar moet ik bij zijn.” Al is het maar omdat de band misschien nieuwe liedjes speelt. En omdat ik wel toe ben aan een kleine reis naar het buitenland. Hopelijk zit het weer mee. Dat zou helemaal mooi zijn. Verder zal ik de komende weken vast heel druk bezig zijn met lesgeven en stage lopen. Hopelijk bruis ik aan het eind van deze week van de energie, zodat ik kan doorstomen tot de zomer.

Dan moet ik nu nog iets kwijt over Twitter. Een tijdje terug heb ik Twitter afgedaan als een stom fenomeen. Afgelopen weekend zag ik het licht. Ik ben nog steeds geen enorme fan, maar als je genoeg vrienden hebt, gaat er wel degelijk een soort verslavende werking van uit. Ik heb de afgelopen tijd een soort mix opgebouwd van mensen die ik daadwerkelijk ken en celebrities als Sia, Tom McRae en een bandlid van Athlete. Sia tourt op dit moment door Europa en haar berichtjes zijn al net zo gek als haar videoclips. Tom McRae en Athlete werken aan  nieuwe albums. Tom McRae update ongeveer net zo vaak als ikzelf (lees: niet vaak), maar Carey (bassist van Athlete) is een fanatieke twitteraar. De band plant momenteel een tour door Engeland, maar afgelopen weekend kwam Steve erachter dat ‘ie op de eerste avond van de tour een knieoperatie heeft. Als ware het een soap, konden wij, followers van careyathlete, volgen hoe hij eerst probeerde zijn operatie te verplaatsen en vervolgens probeerde te regelen dat hij toch bij de tour kon zijn. Dit soort interessante verhalen, afgewisseld met de kleine berichtjes van mensen uit je directe opgeving, zijn de kracht van Twitter. Ik zie nog steeds niet het nut om zelf ieder uur te updaten, maar het kan wel degelijk leuk zijn.

Ten slotte nog dit: in mijn vorige post klaagde ik over ‘mijn’ Senseo. Ik kan bij dezen kwijt dat het niet ligt aan mijn koffiemerk en dat ons apparaat ook niet kan ontploffen (hij hoeft niet terug naar de fabriek). Bij ons op zolder staat echter een reserveapparaat en die mag ik nu in gebruik nemen. Hopelijk krijg ik dan weer koffie mét schuimlaagje.

Geef een reactie