Mijn beste vriend is een merk

Toen ik nog een kleine Stefan was, las ik tijdens de maaltijd altijd de verpakkingen van het voedsel dat ik had. Niet omdat ik graag wilde weten wat er in zat, hoewel ik een zekere fobie voor verstreken houdsbaarheiddata had ontwikkeld, maar vooral om het te lezen (je wordt niet zomaar een neerlandicus). Ik had die verpakkingen al honderden de keren gezien, maar toch las ik ze regelmatig weer. En het was helemaal feest als er eens een keer een verpakking vernieuwd was. Ik was waarschijnlijk niet het enige kind dat graag tijdens het ontbijt of de lunch de verpakkingen van het broodbeleg las, want Venz hagelslag speelde er handig op in. De achterkant van het pak stond vol met weetjes, moppen en tekeningen. En dat doen ze naar mijn weten nog steeds. Ik weet niet of het ‘Hagelnieuws’ een dealbreaker was, maar er zijn vast nog steeds kinderen die Venz lekkerder vinden dan De Ruyter hagelslag (hoewel het allebei door Heinz wordt gemaakt).

Kleine kinderen worden groot, maar dat betekent niet dat ik ben gestopt met het lezen van de verpakkingen. Hoewel er vroeger vast ook over verpakkingen werd nagedacht, heb ik het donkerbruine vermoeden dat er nu nóg meer geld wordt uitgegeven aan onderzoek. ‘Eerlijke’ producten zitten in een duidelijke, vaak witte verpakking (denk aan de zogenaamde dure lijn van Red Band) en goedkope producten zijn simpel uitgevoerd. We zien het vast niet allemaal bewust, maar het speelt wel mee.

De laatste tijd heb ik het idee dat verpakkingen vrienden met mij willen worden. Zo eet ik sinds enkele jaren regelmatig Dorset Cereals muesli. Als ik de tijd neem om het pak te lezen (en die tijd neem ik) dan krijg ik diverse boodschappen te lezen. Bijvoorbeeld:

We believe that life really is too short to settle for second best and that simple, honest pleasures are often the most rewarding. We take delicious things and add some more delicious things, then we blend them together. We try lots of combinations. The ones everyone here likes, we make. Some things in life need to be taken very seriously, like cricket, the making of a good cup of tea and the recipe behind this delicious muesli, which blends pumpkin and sunflower seeds with a hearty mix of fruit and nuts. Simple, but then the best things in life usually are.

De andere zijkant van de verpakking vertelt wat er is veranderd sinds de vorige verpakking / het vorige recept en dat we echt moeten mailen/schrijven/bellen als we een gaaf recept weten. Ook hebben ze een gat in het karton gemaakt, waardoor je de muesli kunt zien, met daarnaast de woorden “look, no dust!”

Het heeft er alle schijn van dat mijn muesli een bepaald karakter zou moeten hebben. En het ergste is dat het nog werkt ook. Het pak muesli probeert zich op deze manier te onderscheiden van de andere in het vak. En verdammt, de muesli is inderdaad lekkerder en ik voel me nog een beter mens ook door de iets duurdere muesli te kopen. Want ik settle niet voor second best. Ik hou van simpele dingen, omdat die vaak het beste zijn! Muesli en ik zijn goede vrienden! En ik stop de al van gerecycled karton gemaakte verpakking bij het oud papier. Wat zijn we toch milieubewust!

Ik ontdekte een zelfde stijl op de verpakking van de Innocent smoothies, tegenwoordig in alle soorten te krijgen bij de Albert Heijn. De verpakking kondigt aan niet alleen een ‘smoothie NOOIT gemaakt van concentraat’ te leveren, maar ook ‘free language lessons*’. Bij de * staat vervolgens uitgelegd dat dat niet helemaal waar is, maar dat ze één verpakking hebben voor héél Europa (dat scheelt productiekosten en is vast ook beter voor het milieu) en dat je dus in zes verschillende talen kunt leren wat een Innocent Smoothie precies is. Nog zo’n jolige toevoeging vinden we bij de lijst met fruit in de smoothie. Met behulp van een foto van het fruit en een cijfer wordt duidelijk gemaakt hoeveel stuks ananas, appel en peer erin zitten (bijvoorbeeld). Het laatste ingrediënt is echter altijd iets grappigs. Bijvoorbeeld een strandbal. Die zit er niet in. Haha. Nog een voorbeeld: de Lessini siroop (en nu ook fruitdrank) zit ineens niet meer in de Karvan Cevitam fles, maar in een witte verpakking met jolige smaken als Manpaya en Bertroen, waarbij er vaak ook nog grappige uitdrukkingen bij worden verzonnen, voordat schoorvoetend wordt toegegeven dat er stiekem toch Mango en Papaya inzitten.

Ik heb het niet uitgebreid onderzocht, maar uitgaande van het bovenstaande en het feit dat er geen jolige dingen op Lays chipzakken, Duo Penotti chocoladepasta en Frutesse stroop staan, durf ik met enige zekerheid te concluderen dat deze ‘eigenzinnige’ verpakkingen vooral voorkomen bij premium producten, al dan niet gericht op voedingsbewuste mensen. Laat ik het zo stellen: op de Aldi producten kom je het waarschijnlijk minder snel tegen. Het is natuurlijk een ingenieuze manier om je van de massa te onderscheiden. Want als je een redelijk product op de markt brengt en je wilt je onderscheiden van de massa, dan moet je met iets extra’s komen. Als iedereen het gaat doen, werkt het natuurlijk niet meer. Maar bij mij werkt het, heel erg goed zelfs. En ik ben vast niet de enige. Je moet wat lezen tijdens de lunch…

(En waag het niet om te reageren met: “je kunt ook Oorlog en Vrede lezen tijdens de lunch”, andere reacties zijn wel welkom :P).