En dan waren er nog de MTV Video Music Awards 2008. Die mocht Russell, als vrijwel onbekende Brit in Amerika, presenteren. En hij greep meteen de gelegenheid aan om Bush te dissen, Obama op te heerlijken en de christelijke maagden The Jonas Brothers voor lul te zetten. En daarmee schopte hij net tegen een paar heilige huisjes te veel aan. Dat beviel MTV wellicht (hij mocht in 2009 wederom de presentatie van de steeds minder belangrijk wordende award show op zich nemen), maar populairder werd ‘ie er niet door. Het zorgde in ieder geval voor een ongemakkelijke avond voor Russell Brand.
Te midden van al die schandalen leek half Groot-Brittannië te vergeten wie ze voor zich hadden. Natuurlijk was Russell altijd al de controverse zelf geweest (op 12 september 2001 verscheen hij verkleed als Osama Bin Laden bij zijn MTV-show, om maar wat te noemen), maar hij is ook een geniale, intellectuele komiek (jawel). Scandalous is het resultaat van alle schandalen en is, in tegenstelling tot zijn vorige shows (Shame en Doing Life), een show met een speciale agenda. Russell was nooit vies van een potje komische zelfverheerlijking, maar nu moet hij zichzelf bewijzen en manifesteren als iemand die zijn criticasters is ontstegen, als een geniale grappenmaker.
En dat lukt hem heel aardig. Eerlijk is eerlijk: Russell Brand is op zijn best als hij als ‘gewoon mens’ in een beschamende situaties terecht komt (zie de hele voorstelling Shame), of als hij met gewone mensenogen naar de wereld van celebrities kijkt, maar dat is verleden tijd. Russell gebruikt de schandalen die hem in 2009 nog achtervolgden. Zo laat hij zien hoe zijn (enorme) ego reageert als hij het belangrijkste nieuws van de avond is en verwijt nieuwslezers dat ze zijn grappen niet voor kunnen lezen. Dit alles wordt geïntroduceerd met fragmenten van de nieuwsuitzendingen. Verder leest hij death threats voor, ridiculiseert hij de Britse media en flirt hij met zo’n beetje het hele publiek. Russell heeft het naar zijn zin in een overvolle O2 Arena in London. Terwijl je een grofgebekte, schreeuwende malloot verwacht, krijg je al die tijd mooie volzinnen, hilarische stemmetjes en flauwe accenten. Misschien dat Russell zich af en toe iets te veel laat meeslepen ten koste van zijn materiaal, maar zelfs dát staat hem goed. Slechts met enkele grappen slaat hij de plank mis, waaronder een reeks (inmiddels) smakeloze grappen over Michael Jackson. Dat soort humor heeft Russell helemaal niet nodig. Daar staat de nu al legendarische anekdote over de MTV-reclamecampagne tegenover (als hij vertelt hoe hij met Britney Spears grappen en grollen moet als edgy comedian maar niks mag zeggen over haar breakdowns: “don’t you think there’ll be a bit of an elephant in the room?” Waarop de Amerikaanse marketing vent zegt: “What if there literally WAS an elephant in the room?”).
Zoals Russells uiterlijk (naar eigen zeggen) alleen werkt als hij een ster is, zo werkt deze show eigenlijk alleen als je weet dat Russell een ster is, maar ook een begenadigd schrijver (van voetbalcolumns en zijn eigen autobiografie over het afkicken van sex, drugs en alcohol). Shame had dat manco niet en is om die reden misschien nét een betere show, omdat die zo menselijk is. Maar deze Russell mag er ook zijn. En nog steeds huppelt hij met een soort kinderlijk enthousiasme over het podium in een vrouwenlegging. Nog steeds. Het is misschien niet de beste dvd om mee te beginnen, maar wel een goede tweede of derde. Russell smaakt eigenlijk altijd naar meer. Daar is in ieder geval ook het vrouwelijk deel (waaronder Katy Perry) van onze planeet het mee eens.
Scandalous is in ieder geval als import te krijgen, en misschien ook wel gewoon bij de betere filmzaak.