Hij komt uit Wales en maakte, zonder daadwerkelijk een nummer uit te brengen, mijn liedje van 2009: A Little Brighter. Turin Brakes kondigde namelijk ruim een jaar geleden aan te hebben samengewerkt met deze man (en een aantal anderen, waaronder de vrijwel net zo excellente Kate Walsh en Andy Steele, wiens nieuwste album nog moet uitkomen). Nu heb ik wel vaker muzikale opvliegers, maar Pete Lawrie lijkt me een blijvertje te worden. Temeer omdat ik de paar liedjes die ik van hem ken / heb al enkele maanden blijven hangen. Een album is er nog steeds niet, wel verschijnt begin april de How Could I Complain EP.
De nummers die ik tot nu toe van Pete Lawrie heb gehoord zijn intiem zonder klein te zijn. De productie is dromerig: soms een lome beat, soms een twintigkoppig orkest, soms gewoon Pete en zijn piano (of gitaar). De teksten variëren van hoopvol (You wouldn’t know joy if you didn’t have pain, lord tell me how could I complain?) tot ontnuchterend (Have you ever longed for something? Longed for it your whole damn life? Baby, no I have not either, but it’s something that I think I’d like). Pete Lawrie houdt wel van hiphop op zijn tijd en dat hoor je terug in een deel van zijn werk. Niet zo zeer de rap of de grove taal, wel de emotie, de oprechtheid en het ritmegevoel.
Lawrie is echter wel degelijk een singer/songwriter. Zijn zware, soms krakende stem overstemt de lichte pianomelodie, zoals hier in Jimmy and the Birds on Fire, over een stukgelopen vriendschap:
You pushed it all away ’till you stand with nothing left
I miss my friend, I miss my friendI read you dreamt the birds on fire and that you thought of them all day.
Well, Jimmy, if you feel you’re burning them, come on and let the records play…
Het klinkt allemaal vreselijk oprecht en eerlijk, de slaapkamerintimiteit, die we overigens wel vaker bij beginnende singer/songwriters terugzien is hier volop aanwezig, ondanks de orkestrale begeleiding.
Maar Lawrie kan ook popmuziek maken. Het titelnummer van de How Could I Complain EP is een pompend liedje over hoe vaak de goede en slechte dingen wel tegen elkaar opwegen. Hier spelen Lawrie en band het nummer live in de tuin:
De studioversie is nog iets sneller en opgevoerder, maar dit heeft al een lekkere vibe, niet waar?
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de liedjes met Turin Brakes. Gezien de productie van de nummers verdenk ik Lawrie er van de band op meerdere nummers als achtergrondkoortje te hebben gebruikt, zoals hier op Paperthin overduidelijk het geval is (met name de tweede helft):
To crave the past is not a sin
There’s tomorrow…..
It’s a deep end, jump right in
So you’re not scared?
Well that’s not true
Nobody’s tough, not me and you
We’re Paperthin
Eén ander nummer waarop de heren duidelijk hebben samengewerkt met Lawrie, Oh Lover, is gratis te downloaden in demoversie op de website van Pete Lawrie. Maar dit nummer vind ik eerlijk gezegd één van de minste die ik heb gehoord. Nee, dan luister ik liever A Little Brighter (ooit al een liedje van de dag op ditisstefan.nl) en All That We Keep, een bijzonder prettig mid-tempo nummer (op zijn Myspace) dat lekker klinkt en lekker meezingt, zonder hersenloos te worden:
She’s gone on a winter’s breathe
And if you find her, then keep what’s left
She don’t feel like no love of mine
And the storm don’t care what it leaves behindAnd I’ll miss you, but you must move on
For the sun don’t shine where you don’t belongLove is all that we keep
In the box that you’re burned in
When you’re laid down to sleepWell, love of mine, may you find your way
For I lost my own on a winter’s day
And I don’t blame you that’s what I love you for
You were born to breathe through an open door
Op die Myspace staan overigens nog wat andere nummers die ook stuk voor stuk mooi zijn. Pete Lawrie weet met zijn nooit overheersende, zachtaardige productie en rauwe stemgeluid mij keer op keer te raken.
Een aanrader dus.
Op 6 april verschijnt de How Could I Complain EP, naar ik aanneem te krijgen bij de betere digitale muziekzaak.
