Dit jaar klikte het niet zo met de Molgroep, zelfs niet met de overgebleven kandidaten. Ik ben bijvoorbeeld geen groot fan van Frits Sissing en ik zou het een enorme egotrip van de AVRO vinden als ze Frits (toch een van hun huidige boegbeelden) als Mol in het programma stoppen. Dat doet vermoeden dat het spel ook een televisiepolitieke agenda heeft, en daar houd ik niet zo van. Er zit al genoeg intrige in het spel.
Die intrige kwam deze editie overigens ook niet zo goed tot uiting. Het is allemaal ‘wel aardig’ om naar te kijken, maar neem nu de laatste paar afleveringen, waarin psychologisch spel de overhand zou moeten krijgen. Wat moeten de kandidaten doen? Elkaar achtervolgen als giebelende kinderen, langs een touw, kriskras door elkaar rennen en vervolgens een puzzel oplossen en vrijstellingen en jokers uitdelen. Ik vind dat er wat gortig werd gestrooid met vrijstellingen en dat dat het spel niet ten goede kwam. De hele serie werd nogal hectisch in beeld gebracht, alsof het allemaal super spannend was. Maar zo kwam het niet op mij over. In plaats van midden in de actie te zitten, stond ik er duidelijk ver vanaf. De rustige momenten werden daardoor bijna saai, terwijl het normaal erg leuk is om mee te redeneren met de kandidaten.
Sanne, mijn mol, is de speelster waarin al die eigenschappen van de reeks tot uiting komen. Ze is wild, onvoorspelbaar en geniepig bezig, maar tegelijkertijd doet ze dit alles op zo’n overduidelijke manier, dat het te gemaakt is allemaal. Natuurlijk is hele serie Wie is de Mol gemaakt, maar dergelijke televisieprogramma’s moeten mij, als kijker, de indruk geven dat het allemaal vanzelf gaat. Het is niet meer dan logisch dat de kandidaten opdrachten moeten doen en dat er aan het eind van de aflevering iemand naar huis moet. Als kijker zit ik nu aan het begin van de aflevering te bedenken wat voor excuus er dit keer bedacht gaat worden om niet iemand naar huis te hoeven sturen. Er vindt waardevermindering plaats van ooit secundaire spelelementen, zoals jokers en vrijstellingen. Jokers, a la, maar vrijstellingen: daar moet je niet te gortig mee zijn. Ik vind dat je maximaal twee vrijstellingen moet weggeven (waarvan één voor de finale). Als je kandidaten iedere aflevering de kans geeft om zo’n vrijstelling te winnen, of ze dat nu lukt of niet, dan maak je het voor mij een minder bijzondere prijs. Het dilemma tussen eigenbelang en groep is interessant, maar ook glansverliezend. Als drie kandidaten al voor zichzelf hebben gekozen, dan gaat uiteindelijk iedereen dat doen. Voor mij voegt dat element op termijn dan ook niets meer toe. In die zin hoeft De Mol zich niet meer te onderscheiden van andere kandidaten. Wat mij betreft laat je het initiatief van molacties aan de kandidaten. Mensen zijn heus geniepig genoeg dat je ze de handvatten daarvoor niet hoeft aan te reiken. Iedereen kan een Mol zijn op deze manier. Het is juist de kunst om het als Mol de hele rit vol te houden zonder ontdekt te worden. Als iedereen van de spelleiding mogelijkheden krijgt om de Mol te spelen, dan maak je iedereen tot Mol. Dan maakt het bijna niet meer uit wie de echte is.
Ik hoop dan ook stiekem dat Kim de mol is. Kim kwam de hele reeks op mij over als onwaarschijnlijke verdachte. Pruillipje hier, glimlachje daar, aanwezig maar niet te dominant: ze doet me denken aan Dennis (de mol die ik ooit goed voorspelde). Ze gaat redelijk subtiel door het spel heen tot nu toe, zo subtiel dat ik haar tot twee afleveringen geleden helemaal niet verdacht. Ze is natuurlijk net zo hard bezig met dealtjes en mogelijkheden, maar doet tegelijkertijd alsof het niet extreem belangrijk is. Ze is allerminst een perfecte kandidaat, maar ze komt in die zin wel in de buurt. Ik hoop dan ook dat ze de Mol is… Dan heeft ze het namelijk niet slecht gedaan en ik zou tevreden zijn over de ontknoping van de reeks. Everybody happy!
Begrijp me echter niet verkeerd. Sanne is de mol. Ze is geen bijzonder leuke Mol, maar dat kan ook niet ieder jaar het geval zijn. Daarom hoop ik dat ik ernaast zit.
