Fionn Regan – The Shadow of an Empire

Het is altijd even slikken als een erg gewaardeerd bandje of muzikant besluit om eens “iets heel anders” te gaan doen. Fionn Regan greep de elektrische gitaar en verklaarde dat hij dit “eigenlijk altijd al deed” en dat zijn doorbraak toevallig net in zijn akoestische fase was. Dat zal allemaal wel, maar van dat elektrische materiaal van vroeger is bitter weinig terug te vinden, dus is het nog steeds wennen geblazen. Opener Protection Racket rammelt aan alle kanten. Dit heeft niets te maken met serene Be Good Or Be Gone.

Het is echter ook weer niet zo dat Fionn ver te zoeken is. De briljante teksten zijn nog steeds aanwezig en we horen heus nog wel leuke akoestische gitaarliedjes, zo hier en daar. Maar als geheel is het album iets sneller, rommeliger en soms zelfs vrolijker: het is een album met karakter geworden. Een karakter dat misschien beter past bij de toon en stijl van zijn teksten dan de muzikale productie van The End of History (hoewel die op het eerste gehoor mooier is). Niet alle nummers maken echter indruk op mij. Coat Hook vind ik bijvoorbeeld maar magertjes en ook het kwartje van de titeltrack moet bij mij nog vallen. Genocide Matinee, House Detective en Catacombs zijn daarentegen weer erg leuk. Met Lines Written in Winter komen we terug op bekend akoestisch terrein en Little Nancy en Lord Help My Poor Soul combineren de oude en nieuwe Fionn Regan optimaal.

Eerlijk is eerlijk: als geheel is het album The Shadow of an Empire een beetje onevenwichtig, een beetje stuurloos geworden. Het is zeker geen enorme tegenvaller, maar het is ook geen meesterwerk geworden. Jammer eigenlijk.

drieënhalf uit vijf