In een post-apocalyptische wereld die lijkt op de onze (van zo’n vijftig jaar geleden), ontwaakt 9, een poppetje. Zonder wetenschap van wat hij doet, waar hij vandaan komt of wat zijn bestaansrecht is, loopt hij door de verwoeste wereld. Hij komt 8 andere vergelijkbare poppetjes tegen, verder is er geen levend wezen te ontdekken op de planeet. Wel een metalen machine die de wezens aanvalt. De rest van de wereld is vernietigd na een vreselijke oorlog tussen mens en machine. 9 overtuigt zijn collega’s ervan dat ze het beest moeten verslaan, maar zet een proces in beweging dat in eerste instantie de kleine poppen meer kwaad dan goed doet.
De sombere wereld ziet er verbluffend mooi uit, de poppetjes zijn levensecht. Voeg daar een aardig verhaal en een sterrencast (de hoofdrol van ‘9’ wordt ingesproken door Elijah “Frodo” Wood) en je hebt een klassieker. Toch? Waar Wall-E wist te slagen, laat 9 het afweten. Op de een of andere manier lukt het niet om de kijker mee te slepen. Het verhaal is te eng voor kleine kinderen, maar ook weer niet onderhoudend genoeg voor hun ouders. De film voelt bij vlagen leeg aan. Dat is eigenlijk raar, want het lijkt erop alsof de makers er wel degelijk veel tijd in hebben gestopt. Uiteindelijk wordt best veel mythologie en achtergrondinformatie gegeven. Die informatie heeft echter iets vrijblijvends en sommige belangrijke plotpunten (Waarom is er bijvoorbeeld in eerste instantie maar één monster? Waarom kan de perfecte machine zichzelf niet klonen?) worden volledig open gelaten, om door de kijker ingevuld te worden.
Nu ben ik de beroerdste niet om zelf betekenis toe te kennen aan subtiele hints en zo kan ik tevreden zijn over bijvoorbeeld het einde, maar op andere momenten ligt de betekenis er weer veel te dik bovenop. Moeten we nu wel of niet zelf denken, vraag ik me als kijker af. Zo hinkt de film bij tijd en wijle op twee gedachten. Het zwakste punt blijft echter dat, hoe schattig en kwetsbaar de poppetjes er ook uit mogen zien: je bouwt geen band met ze op. In tegenstelling tot Wall-E, waar de relatie met EVE volkomen geloofwaardig en bijna menselijk is. In 9 worden dergelijke karakterontwikkelingen nauwelijks uitgewerkt. De ontwikkelingen die er in zitten zijn te gehaast: het eerste contact dat 9 legt wordt na twee minuten al ontvoerd. Ik at er geen koekje minder om, hoor. Als tegenwerping zou je kunnen inbrengen dat de film hiermee een aantal cliché’s vermijdt, maar nu heeft dat leegte tot gevolg. Dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Al met al is 9 geen slechte film. Hij is niet te lang, niet te kort en verbluffend mooi gemaakt. Maar alleen visueel genot maakt nog geen topfilm.
drieënhalf uit vijf
