Tom McRae haalt even vier jaar zonder band in

Ik heb Tom McRae enkele keren gezien de afgelopen jaren. Altijd kwam hij in dezelfde bezetting: Tom met twee vrienden (Oli en Olli, op piano en cello). En altijd beloofde hij “later” terug te komen met complete band. Om eerlijk te zijn miste ik de “complete” band nauwelijks. Deze intieme concerten waren namelijk onbeschrijflijk mooi. Maar uiteindelijk heeft hij woord gehouden. Het is 2010 en Tom McRae was er met band. Op 19 maart in de kleine zaal van de Effenaar. In de grote zaal trad Jan Smit op.  Een groter contrast op zo’n kleine afstand kon haast niet.

Het voorprogramma bestond uit Brian Wright. Deze Amerikaanse singer/songwriter imponeerde met zijn mooie verhalen, al had ik toch enigszins moeite om na 35 minuten nog even geconcentreerd te luisteren naar zijn mooie teksten. Hoogtepunten waren opener Former Queen of Spain (it ain’t love, but it’s close enough) en 60 mph (truth be told when a junkie dies nobody gives a damn). Beide nummers staan op zijn Myspace.

Brian mocht tijdens het hoofdprogramma nog wat extra geld verdienen, Tom huurde hem namelijk in als tweede gitarist. En waar Brian tijdens zijn eigen set bescheiden beschaafde gitaarpartijen speelden, zagen we hem bij Tom helemaal los gaan. Tom dacht duidelijk het meeste uit zijn band te moeten halen – nu het weer kon.

Er viel ook wat te vieren: Tom was jarig. Zodoende bouwde het zestal (er speelden ook nog een drummer en een bassist mee) een muur van geluid op die voor mij even slikken was. Na een solo opening met Alphabet of Hurricanes (hopelijk terug te vinden op het volgende McRae album) passeerden nummers als Karaoke Soul (dat ik nog nooit eerder live had gehoord) en A&B Song, afgewisseld met nummers van het nieuwe album, harder dan ik ze ooit gehoord had (live).

Het publiek in de uitverkochte Effenaar slikte het als zoete koek. Ondanks het feitdat het volume dus harder stond en dat dit bij tijd en wijle resulteerde in nogal opgerekte (gitaar-) solo’s – waren er wel degelijk intieme, breekbare momenten. Still Love You werd gecombineerd met Tombrella, een vrije interpretatie van Rihanna’s hit, en indrukwekkende cellopartijen werden afgewisseld met publiekskoortjes en de kenmerkende donkere humor van Tom.

Na de encore, waarvoor Tom achter de piano plaats nam en in zijn eentje het mooie Out Of The Walls speelde, werd er gezongen voor Tom, eerst Happy Birthday en daarna Lang zal hij leven! De band kwam nogmaals op, nu met Tombrero’s op – sombrero’s zo groot that you can always sit in the shade and be miserable. Tom leek tot tranen toe geroerd, of bijna intens gelukkig tijdens afsluiter Boy With The Bubblegun. En dat gunden we hem van harte.

Geef een reactie