Ik werd niet teleurgesteld. I Am Kloot zette een stabiel, goed optreden neer. Ze hadden de vrij weinig toevoegende gebroeders McLeod thuisgelaten en we werden dus getrakteerd op een klassiek ’trio’ optreden. Dat was het eerste pluspuntje. De set bestond uit klassiekers (veel nummers van de eerste twee albums) en een drietal nieuwe nummers. Eén keer vergat John zijn tekst (een halve regel van Stop werd overgeslagen), maar verder was het praktisch een perfecte set. De heren van Kloot zijn vakmannen. Ze zijn volledig op elkaar ingespeeld en werken professioneel de set af. Een en ander wordt afgewisseld met lichte ‘banter’ van John Bramwell. Dit optreden in Doornroosje had maar weinig lulverhalen van John Bramwell, naar eigen zeggen om dat zijn stem nogal f*cked was. Daar was in het optreden nauwelijks iets van te merken, hooguit was de kenmerkende kraak in zijn stem iets aanweziger.
Geen klassieker werd dus overgeslagen: Proof, To You, 86 TVs, Storm Warning, From Your Favourite Sky, Sold As Seen, Sunlight Hits the Snow, A Strange Arrangement of Colour, Twist, Stop en Because passeerden allemaal de revue – niet meer dan terecht. Ook This House Is Haunted mocht er wezen. Halverwege het optreden werd er een rookpauze ingelast, waardoor John enkele solonummers kon spelen. Zo passeerden onder andere No Fear Of Falling en At The Sea. De nieuwe nummers (ik gok met de titel To The Brink, Fingerprints (dat ik John al eerder in zijn eentje heb horen spelen bij een concert in de Melkweg) en Northern Skies) klonken erg prima.
En toch miste ik iets… Misschien was het mijn jeugdige enthousiasme dat ontbrak, maar ik had toch ook het idee alsof de band wat ouder begint te worden. Vroeger werd er nog wel eenes flink losgegaan, maar nu werd keurig alles afgewerkt. Ja, er zaten hardere stukken in, maar allemaal ingepland en keurig binnen de perken. Er is vrij weinig ruimte voor improvisatie… Er gaat niets fout of anders, er gebeurt niets onverwachts. Nee, de heren van Kloot speelden een goede, stabiele set. Dat is prima, maar als onwetende bezoeker sta je daarmee wel gewoon te kijken naar drie mannen op een podium die doen wat ze al tien jaar zo doen. En dat doen ze heel goed, daar mag je dan ook eigenlijk niet over klagen, maar spannend wordt het er niet door.
De volgende keer ga ik er uiteraard weer bij zijn, dat wel. Maar ik hoop dat ze tegen die tijd het vuur en passie (bah, vies woord) hebben terug gevonden. En het niet erg vinden om in plaats van een goed optreden een leuk optreden te geven. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? De nummers zijn doorspekt van zwartgallige, droge teksten en zelfs deze avond spuugde John ze soms vol emotie eruit. Maar verder was het bijna, bijna te netjes…
Of misschien word ik gewoon toch cynisch en eis ik te veel van deze vakmannen?
Gezien: I Am Kloot, Doornroosje, 30 maart 2010
1 reactie
Dat gevoel had ik ook wel een beetje bij het optreden van Coldplay in de Goffert afgelopen zomer: het was allemaal iets té tot in de puntjes toe goed geregeld. Maar het was vet genoeg om daar niet echt op te letten gelukkig. Zoals je zegt: het zijn vakmensen en dat is ook wel iets om te waarderen, vind ik dan.